Rozdział 473

Obudziłam się i od razu spojrzałam na swoje piersi. Dymitr spał wtulony we mnie. Uśmiechnęłam się smutno. Mój biedny Towarzysz. Pogłaskałam go delikatnie po głowie i ostrożnie wyplątałam się z jego objęć. Dymitr wtulił się w moją poduszkę. Ruszyłam do pokoju Borysa i spojrzałam na synka, który spał słodko wtulony w swoją żabę. Wzięłam synka na ręce i zaniosłam go do łóżka. Wiem, że ze spokojem mogę zostawić Borysa pod opieką Dymitra i nic się nikomu nie stanie. Szybko się uszykowałam i ruszyłam do Hansa. Gdy weszłam do budynku już na mnie czekał.
-Witaj.-powiedziałam podchodząc.
-Hej. Jak się czuje Dymitr?-spytał.
-Jest w totalnej rozsypce, wiedziałam, że jest związany ze swoją siostrą, ale nie myślałam, że aż tak.-powiedziałam patrząc na Hansa.
-Strasznie mi przykro.-powiedział patrząc na mnie przepraszająco.
-Dobra starczy tych smutnych tematów. Co masz dla mnie?-spytałam.
-Nie za dużo.-powiedział podając mi trzy teczki wypchane po brzegi.
-Na kiedy?-spytałam.
-Najlepiej na jutro, ale rób to ze spokojem.-powiedział uśmiechając się do mnie.
-Spokojnie spróbuję to jak najszybciej zrobić.
-Zapisałaś Dymitra do psychologa?-spytał spoglądając na mnie.
-Muszę z nim o tym porozmawiać, ale wątpię żeby się zgodził.
-Postaraj się i pozdrów go ode mnie.
-Nie ma sprawy.-powiedziałam wychodząc. Wsiadłam do samochodu i  podjechałam do sklepu. Gdy kupiłam wszystkie niezbędne rzeczy ruszyłam do domu. Zaparkowałam w garażu i z pełnymi siatkami i papierami pod pachą weszłam do domu. Dymitr siedział na kanapie, a obok niego Borys. Oglądali jakąś kreskówkę. Weszłam do gabinetu i odłożyłam na biurko dokumenty i ruszyłam do kuchni. Dymitr spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko.
-Jak się spało?-spytałam z kuchni.
-Mama nie krzycz.-powiedział Dymitr. Odwróciłam się do moich chłopców którzy stali w drzwiach.
-Przepraszam, myślałam, że jesteście w salonie.-powiedziałam całując Borysa w policzek. Mały się zaśmiał i uśmiechnął się uroczo. Spojrzałam na męża. Jego usta się uśmiechały, ale ten uśmiech nie chwytał oczu. Przytuliłam go mocno i pocałowałam w usta. Dymitr z przyjemnością zaczął mnie całować, ale oczywiście Borys nam przerwał, pociągnął mnie za włosy na tyle mocno, że odsunęłam się od męża.-Jedliście już śniadanie?-spytałam spoglądając karcąco na syna.
-Nie, czekaliśmy na ciebie.-powiedział Dymitr.
-Dobrze. Czego moi panowie życzą sobie na śniadanko?-spytałam z uśmiechem.
-Roza jak chcesz mogę coś zrobić.
-Spokojnie Towarzyszu, umiem już przyrządzać śniadania.-powiedziałam całując męża w policzek. Zajęłam się przygotowywaniem śniadania, a Dymitr tłumaczył Borysowi co w tej chwili robię.
-Teraz mamusia miksuje owoce po to byś mógł zjeść śniadanko. Jak widzisz wszystkie owoce mamusia wcześniej obrała z twardych skórek żebyś się przez przypadek nie zakrztusił. Widzisz jak mamusie potrafią dbać o dzieci. Czy to nie jest wspaniałe? -powiedział Dymitr całując małego u policzek. Borys się zaśmiał i wtulił się w tatę. Dymitr spojrzał na Borysa i jego oczy się zaszkliły. Szybko chwyciłam jego dłoń. Dymitr podszedł do mnie, a ja mocno go przytuliłam. Staliśmy tak chwilę, a później jakby nigdy nic Dymitr odsunął się ode mnie chwycił talerze i ruszył z Borysem do jadalni. Dokończyłam szykowanie papki dla Borysa i chwyciłam kawę męża. Wchodząc do jadalni zauważyłam, że Dymitr zabawia małego. Byłam z niego dumna, że jest w stanie tak długo wytrzymać. Wróciłam do kuchni po swój sok i herbatkę Borysa. Postawiłam wszystko na stole i chwyciłam miseczkę i kubeczek Borysa.
-Chcesz się napić?-spytałam kładąc kubeczek na stoliku od krzesełka. Borys zaklaskał w rączki, a potem chwycił kubeczek i zaczął pić. Zaśmiałam się z reakcji synka i w tym czasie zajęłam się śniadaniem. Gdy Borys oddał mi kubeczek, z pięknym uśmiechem, zaczęłam go karmić. Właśnie kończyłam, gdy ktoś zapukał do drzwi.
-Pójdę otworzyć.-powiedziałam wstając. Widząc osobę po drugiej stronie zamarłam.