Rozdział 548

Od dwóch tygodni Wiktoria i Iwan u nas mieszkają. Jak na razie idzie im coraz lepiej choć ostatnio mieli dwa kryzysy. Dymitr jest na tyle kochany, że pomaga im wyjść z każdego dołka. Borys bardzo polubił Iwana i teraz najczęściej siedzi z nim i Dymitrem. Mały coraz chętniej i dłużej stoi i powoli zaczyna chodzić choć są to tylko dwa lub trzy kroczki.
-Mama uważaj!-Dymitr podbiegł do mnie z roześmianym Borysem. Przytuliłam synka i spojrzałam na  niego.
-Co fajnie się biega z tatą po parku?-spytałam. Robi się coraz cieplej i teraz nie musimy zbyt grubo ubierać Borysa.
-Masz wodę?-spytał Dymitr ciężko dysząc.
-W torbie przy wózku.-powiedziałam patrząc na Borysa. Ciężko dyszał jakby to on biegał, a nie Dymitr.
-Boro chrupkę?-spytał Dymitr wyciągając paczkę z torby. Borys od razu wyciągnął rączki w jej stronę. Dymitr usiadł bliżej mnie i podał Borysowi chrupkę. Nasz synek wprawił się w gryzieniu i teraz jest to jego ulubiona zabawa.
-Zmęczony?-spytałam męża. Uśmiechnął się szeroko i przytulił mnie do siebie.
-Tak, ale właśnie o takim czymś marzyłem, gdy byłaś w ciąży.-powiedział kładąc mi dłoń na brzuchu.
-Spokojnie, obecnie jest tam pączek. Dla ciebie też kupiłam.-powiedziałam uśmiechając się do męża.
-Kochana jesteś.-powiedział całując mnie w czoło i  nachylając się po pączka.-Chcesz gryza Boro?-spytał Dymitr. Borys włożył mi do ręki nadgryzioną chrupkę i otworzył ustka.
-Urwij mu kawałek.-poradziłam. Po chwili Dymitr wkładał Borysowi do buzi kawałek ciasta z lukrem. Borys jadł, a po chwili się skrzywił i sięgnął po swoją chrupkę.-Synek czy ja gdzieś mam napisane podajnik?-spytałam spoglądając na Borysa. Zaśmiał się i wrócił do jedzenia chrupki.-Gdzie zginął Iwan z Wiktorią?
-Poszli pobiegać.-powiedział Dymitr z pełną buzią.
-Zjedz najpierw.-poprosiłam. Uśmiechnął się i skupił na pączku. Spojrzałam na Borysa. Czujnie spoglądał na morojów którzy tędy przechodzili. Oni też zatrzymywali na nas spojrzenia. Uśmiechnęłam się i wzięłam Borysa na ręce.-Pochodzimy trochę?-spytałam. Borys uśmiechnął się w odpowiedzi. Postawiłam go na ziemi i chwyciłam za rączki. Borys zaczął się bujać na nóżkach z szerokim uśmiechem.-Nóżka do przodu.-poprosiłam. Borys spojrzał na mnie i postawił niepewnie nóżkę na przód i zachwiał się cały. Chwyciłam go mocno za rączki stawiając go stabilnie na ziemi. Borys pisną przestraszony.-Spokojnie nic się nie dzieje. Mama cię pilnuje.-powiedziałam kucając przed nim i całując jego policzki. Borys spojrzał na mnie i wtulił się w moją szyję.
-Uważa się za taką dobrą matkę. Żałosne.-usłyszałam za plecami. Wzięłam Borysa na ręce i odwróciłam się w stronę głosu. Dwie morojki stały na dróżce i patrzyły na mnie i na Borysa. Nie wytrzymałam i podeszłam do nich.
-Jeśli kogoś obgadujecie to róbcie to subtelniej tak żeby ta osoba was nie słyszała. I po drugie oraz najważniejsze jest dla mnie dobro mojego dziecka i zrobię wszystko żeby było szczęśliwe. Tak więc nie oceniajcie mnie.-powiedziałam patrząc na nie wściekłą.
-Jak śmiesz?! Ja jestem Lady Drozdov, a to jest Lady Szelsky.-powiedziała oburzona ta która mnie obrażała.
-Tym bardziej powinny panie znać się na zasadach dobrego wychowania.-powiedziałam wściekła.
-Jest pani chamska!-wrzasnęła.
-Pani również.-powiedziałam odchodząc. Borys zaśmiał się i zaczął mi bić brawo.-Dzięki starałam się.-powiedziałam całując synka w policzek.
-Roza z kim się znowu kłóciłaś?-spytał Dymitr patrząc jak podchodzę do ławki.
-Lady Drozdow i Lady Szelsky stwierdziły, że jestem chamska.-powiedziałam poprawiając Borysa na rękach.
-A to dlaczego?-spytał Dymitr obejmując mnie ramieniem.
-Dlatego, że zwróciłam im uwagę, że nie wypada obgadywać kogoś, gdy ta osoba stoi przed tobą.-powiedziałam wkładając Borysa do wózka. Borys spojrzał na mnie zaskoczony. Oboje z Dymitrem wstaliśmy i ruszyliśmy wolnym krokiem w stronę domu.
-Jak zwykle coś.-mruknął Dymitr z uśmiechem.
-Zadzwoń może do Iwana, że wracamy do domu żeby nas nie szukali.-podsunęłam Dymitrowi.
-Dobry pomysł.-stwierdził Dymitr. Wyciągnął telefon i wybrał numer.-Hej Iw w razie co wracamy do domu zrobić obiad.-powiedział Dymitr do telefonu i po chwili się zaśmiał.-Dobrze. Do zobaczenia za chwilę.
-Co cię tak rozśmieszyło?-spytałam podając Borysowi chrupkę.
-Iwan mówi, że już truchcikiem biegną do domku.-powiedział Dymitr naśladując Iwana. Zaśmiałam się.
-Wspaniale, musimy być przed nimi.-powiedziałam idąc szybciej.
-Zawody? Dobry pomysł.-stwierdził Dymitr z uśmiechem. Gdy zaczęliśmy biec usłyszeliśmy z wózka słodki śmiech naszego synka.