Rozdział 554

Dymitr:
Bujałem Borysa na rękach patrząc jak Roza wychodzi. Spojrzałem na synka. Patrzył na swoją ukochaną żabę z miłością. Pocałowałem go w czółko, a on spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko.
-Jak się czujesz żabulko?-spytałem.
-Ta.-Borys wyciągnął rączki w moją stronę żebym go przytulił.
-Jaki z ciebie dobry tata.-powiedział Iwan uśmiechając się szeroko.
-Dostałem najważniejsze zadanie na świecie i nie mam w planach go spieprzyć jak mój ojciec.-powiedziałem patrząc na Borysa.
-Twojego ojca nie można nazywać ojcem bo to bluźnierstwo.-Iwan wielokrotnie był świadkiem tego jak mój ojciec się nad nami znęcał.
-Nie rozmawiajmy na tak nieprzyjemne tematy.-powiedziałem.
-Dobrze w takim razie porozmawiajmy o tym kiedy zdecydowałeś się na założenie rodziny.-powiedział z uśmiechem.
-To stało się nagle. Zobaczyłem Rozę i wiedziałem, że to kobieta z którą chcę być całe życie. Na początku nie mogłem się na to zgodzić bo była przecież moją uczennicą i za duża różnica wieku, ale potem się stało. A gdy byłam moją dziewczyną chciałem żeby jak najszybciej została moją żoną.
-A dziecko to tak w gratisie dostałeś?-spytał z uśmiechem.
-Żebyś wiedział. -powiedziałem z uśmiechem.-Ale cieszę się, że nie zmarnowałem swojej szansy na miłość i że pozwoliłem Rozie zagościć w moim sercu na dobre.
-O tak, Rose pasuje do ciebie jak mało kto, ale jest wspaniała. Oboje zasłużyliście na siebie.-powiedział gładząc Borysa po policzku.
-Będziesz dobrym ojcem dla Kati.-powiedziałem z uśmiechem.
-Katia?-spytał marszcząc brwi.
-Zapomniałem ci powiedzieć. Sonia ma roczną córeczkę.-powiedziałem spokojnie. Mina Iwana zrzedła.
-Sonia zadaje się z ojcem Kati?-spytał.
-Nie ojciec...nie wiem jak go nazwać ojciec to i tak za dużo powiedziane...mało ważne ten facet nie zadaje się już z Sonią. Wykorzystał ją i zniknął.-powiedziałem spokojnie .
-Że co?! Wiesz kim on jest? Już ja się z nim rozliczę. Sonia jest wspaniała i nie wolno jej nikomu tak traktować.-powiedział wściekły.
-Wiem kim on jest.-powiedziałem cicho.
-Kto to jest?!-Iwan wyglądał na naprawdę wściekłego.
-Roland.-powiedziałem najspokojniej jak się dało.
-Ten Roland?-spytał Iwan. Jego prawe oko zaczęło niebezpiecznie skakać.
-Niestety. Za to mała jest śliczną blondyneczką.-powiedziałem z uśmiechem.
-Naprawdę? Masz może jej zdjęcie?-spytał.
-Jasne już ci pokazuję.-wyciągnąłem telefon nie przestając tulić Borysa i znalazłem odpowiednie zdjęcie.
-Jest śliczna, a za nią jest Sonia?-spytał podnosząc lekko oczy.
-Tak.
-Stała się przepiękną kobietą.-stwierdził uśmiechając się i patrząc z rozmarzonym wzrokiem na zdjęcie.
-Niedługo się zobaczycie. Przyjeżdża na urodziny Borysa. Będzie zabawnie.-stwierdziłem.
-Czemu?
-Narzeczony Karoliny ma na imię Iwan i narzeczony Soni też będzie mieć na imię Iwan.-powiedziałem śmiejąc się.
-Nie wiem czy twoja siostra będzie mnie chciała.-powiedział spuszczając głowę.
-Na pewno będzie.-powiedziałem z uśmiechem. Iwan już chciał coś powiedzieć, ale Roza wpadła do pokoju.
-Mam wypis! Zaraz przyjdzie pielęgniarka i  odłączy kroplówkę, a jak Borys?-spytała.
-Zasnął.-powiedziałem spoglądając na synka.
-Dobrze. Połóż go w łóżeczku to przebiorę mu pieluszkę i ciuszki.-powiedziała z uśmiechem. Wykonałem jej polecenie i zmierzyłem ją głodnym wzrokiem.
-Ładnie wyglądasz kochanie.-powiedziałem całując ją w szyję.
-Dziękuję.-powiedziała uśmiechając się do mnie .
-Dimka nie patrz na żonę jak na kawał mięsa.-Iwan zaśmiał się, a ja starałem się go zamordować wzrokiem.
-Tobie jak zwykle jedno w głowie.-mruknęła Roza.