Rozdział 581

Tajemnicza osoba pchała mnie cały czas do przodu, a ja potulnie szłam.  Podejrzewałam, że to ktoś z naszej rodziny chce mi zrobić jakiś psikus bo przecież nikt tu się nie wkradnie. Ten  dom jest zbyt dobrze chroniony. Abe o to zadbał. Po chwili ktoś mną okręcił tak, że stracił orientację w terenie i popchnął do przodu. Po około dziesięciu minutach się zatrzymaliśmy i ktoś stanął za mną i zaczął odwiązywać opaskę. Gdy tylko znów widziałam odwróciłam się do porywacza by po chwili do niego przywrzeć. Dymitr. Całował mocno i zachłannie. Oderwaliśmy się od siebie i spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy.
-Już myślałem, że Borys nigdy nie zaśnie.-powiedział chwytając kosmyk moich włosów.
-A po co ci było to żeby zasnął?-spytałam.
-Żebyśmy mogli zrobić to.-mówiąc to odwrócił mnie do siebie plecami, a ja zamarłam. Byłam nad stawem, a przy stawie stał stół. Wokół stołu było pełno lampek. Wszystko to wyglądało pięknie. Zachwycona spojrzałam na męża.-Skoro pierwszej rocznicy nie świętowaliśmy to może chociaż drugą będzie świętować.-powiedział z uśmiechem.
-Wspominałam, że cię kocham?-spytałam z uśmiechem.
-Kilka razy ci się zdarzyło.-mruknął z uśmiechem.
-To dobrze. Kocham cię.-powiedziałam przytulając się do mojego osobistego Boga.
-Ja ciebie też kocham Roza. I wiem, że następny rok będzie tak samo wspaniały jak poprzedni.-powiedział całując mnie w nos.
-Ale miałeś wypadek...-zaczęłam.
-To tylko zdarzenia które mają nas nakierować na właściwą drogę.-powiedział spokojnie.
-Niech ci będzie.-powiedziałam z westchnieniem.
-A teraz zapraszam do stołu.-powiedział Dymitr uśmiechając się szeroko. Ruszyłam do stolika i po chwili siedziałam z winem w ręku.
-Ponoć to kolacja, a jedzenia nie widzę.-powiedziałam z uśmiechem. Dymitr napił się wina i uśmiechnął się uwodzicielsko.
-Chcesz żeby podano kolację?-spytał. Przygryzłam wargę. On mnie podrywa i na mnie to działa jak nie wiem co.
-Bardzo. Zgaduję, że po kolacji czeka nas przeniesienie się do sypialni?-spytałam niewinnie.
-Ależ oczywiście. Czas uczcić rocznice jak należy.
-Poród w samochodzie nie zalicza się do uczczenia?-spytałam z uśmiechem. Dymitr zaśmiał się lekko.
-Faktycznie było to dość nietypowe, ale na nas w miarę normalne.-powiedział Dymitr pstrykając palcami. Po chwili zjawił się kelner i podał nam wykwintnie podany obiad. Był to kurczak na ziemniakach pure i  marchewce. Ukroiłam pierwszy kawałek i rozkoszowałam się ciepłem i smakiem tej potrawy.
-Smakuje?-spytał Dymitr.
-Pychotka i na dodatek gorąca.-powiedziałam z uśmiechem biorąc kolejny kęs.
-No tak ostatnio najpierw je Borys potem ty, jeśli chcesz to możemy się zamieniać. To dla mnie żaden problem.-powiedział Dymitr z uśmiechem.
-Jeśli chcesz karmić naszego syna to śmiało.-powiedziałam z uśmiechem.
-Dolać ci wina?-spytał.
-Jeśli możesz.-powiedziałam patrząc na mojego przystojnego męża. Jest przepiękny i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Spojrzał na mnie, a ja zatonęłam w jego pięknych oczach.-Pocałuj mnie.-rozkazałam. Nie chciałam być teraz delikatna chciałam żeby całował mnie do końca życia. Uśmiechnął się i złączył nasze usta w rozkosznie namiętnym pocałunku. Smakował winem, a to tylko sprawiło, że chciałam pogłębić pieszczotę. Dymitr wstał i nie przestając mnie całować wziął mnie na ręce i zaczął nieść. Nie widziałam gdzie idziemy, ale byłam pewna, że willa jest w drugą stronę. Jęknęłam, gdy Dymitr lekko mnie podrzucił przygryzając moją wargę. Usłyszałam, że otwierają się drzwi i gdzieś wchodzimy. Dymitr postawił mnie na ziemi i na chwilę się ode mnie oderwał by przywrzeć do mojej szyi. Dopiero teraz otwarłam oczy. Okazało się, że jesteśmy w wartowni podobnej do tej w Akademii Św. Władymira. Spojrzałam na Dymitra i nie wytrzymałam dłużej. Rozpięłam kombinezon i zrzuciłam go z siebie.
-Szybko ci poszło.-stwierdził podchodząc do mnie. Położył mi dłonie na pośladkach i zaczął znęcać się nad moją szyją zahaczając o piersi. Było to tak rozkoszne, że jęczałam przy każdym najmniejszym muśnięciu. Dymitr pozbył się mojego stanika, a ja zaczęłam ściągając jego koszulę i spodnie. Gdy oboje zostaliśmy w majtkach przywarliśmy do siebie z jeszcze większą siłą. Dymitr w końcu nie wytrzymał i oparł mnie o ścianę ściągając moje majtki i wchodząc we mnie bez ostrzeżenia. Jęknęłam czując go w sobie. To było wspaniałe. Być tu z nim. Kochać się z nim. Jęczałam przy każdym najmniejszym pchnięciu Dymitr znał mnie idealnie i wiedział jak się ustawić by sprawić nam jak największą rozkosz. Po chwili jęczałam jego imię dochodząc. Po wszystkim usiedliśmy nadzy na podłodze i patrzyliśmy na siebie intensywnie.
-Nie dokończyliśmy kolacji.-stwierdziłam.
-Ups zdarza się.-stwierdził Dymitr bez krztyny skruchy w głosie.-Idziemy do willi? Tam możemy to powtórzyć.-zaproponował z uśmiechem.
-Prowadź.-powiedziałam wstając i ubierając się. Dymitr wziął mnie na ręce i pocałował w czoło.
----------------------------------------------------------------------
3 komentarze = rozdział