Rozdział 586

Po obiedzie zeszłam na korytarz gdzie wszyscy powoli zbierali się do domu. Najpierw miała wyjechać Szkocka część mojej rodziny. Podeszłam do Grizel z szerokim uśmiechem. Uśmiechnęła się i potarła nosem o nosek Borysa. Mały się zaśmiał i pocałował ją niezdarnie w usta.
-Jak dobrze, że ty niedługo do nas przyjedziesz. Nie wiem jak bez ciebie bym wytrzymała.-pisnęła całując Borysa po twarzy. Borys się zaśmiał i spojrzał na ciocię.
-Grizel nie wykorzystuj tego biednego dziecka.-Edan podszedł do nas z uśmiechem. Borys wyciągnął rączkę, a Edan przybił mu piątkę.-Zapamiętałeś no super.-pogłaskał małego po główce i spojrzał na mnie.
-Kiedy wymyśliliście powitanie?-spytałam spoglądając na wuja.
-Jak to kiedy? Jak wy byliście na spacerze.-powiedział puszczając małemu oko. Borys się zaśmiał i oparł główkę na moim ramieniu.
-Gdzie jest ta słodka kruszynka. O tu jesteś. Baba będzie bardzo tęsknić przez te kilka dni, ale potem się spotkamy i będę cię karmić.-zapewniła babcia Deride podchodząc do nas z szerokim uśmiechem.
-A ze mną ktoś się pożegna czy mój syn zdominował cały świat.
-Pa Rose.-powiedział Edan z uśmiechem. Pokręciłam głową i przytuliłam każdego z osobna.
-Uważajcie na siebie i do zobaczenia w poniedziałek po południu.-powiedziałam z uśmiechem.
-Już nie możemy się doczekać.-powiedzieli wychodząc z domu. Kolejni podeszli do mnie Mazurowie. Nahit podszedł z szerokim uśmiechem i  pogłaskał Borysa po główce.
-Masz bardzo mądrego syna.-stwierdził patrząc mi w oczy. Uśmiechnęłam się do niego.
-Wiem. Sama sobie go takiego wychowałam.-powiedziałam z uśmiechem. Zaśmiał się i pokręcił głową.
-No tak zapomniałem.
-Och Borys baba idzie!-krzyknęła babcia Esna.
-Ba!-krzyknął Borys machając rączkami. Esna podeszła i wyrwała mi Borysa z rąk przytulając go mocno.
-Czuję się dziś pomijana.-mruknęłam.
-Oj moja biedna bratanica.-Nahit przytulił mnie do siebie.-Jak przyjedziecie za dwa tygodnie to wujek będzie cię rozpieszczał.-zapewnił z uśmiechem.
-Jej.-zaklaskałam w ręce z uśmiechem.
-Tak cię nafaszeruję chałwą, że wrócisz kilka kilogramów grubsza.
-To brzmi jak groźba wuju.-powiedziałam spoglądając na niego.
-I wszystko się wydało.-powiedział z uśmiechem.
-No Rose bierz małego bo ci go ukradnę.-powiedziała babcia podając mi małego. Wzięłam Borysa i zauważyłam, że na jego policzkach są ślady szminki.
-Babciu dlaczego umazałaś mi syna? Wiesz jak ciężko go się czyści?-spytałam spoglądając na babcię.
-Zdarza się. A teraz. Uważaj na niego i do zobaczenia już niedługo.-pocałowała mnie w czoło i ruszyła do wyjścia. Spojrzałam na Borysa.
-Pokiwaj babci.-poprosiłam. Borys podniósł rączkę i pokiwał babci. Uśmiechnęłam się do niego i pocałowałam go w czoło.-Kochany jesteś, wiesz?
-Mama.-powiedział mrugając do mnie. Zaśmiałam się i podeszłam do Soni, która walczyła z Katią.
-Katia opamiętaj się.-warknęła, gdy mała szamotała się i uciekała. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się lekko.-Borys nie bądź taki jak swoja kuzynka.-poprosiła.
-I jak spróbujecie z Iwanem?-spytałam.
-Oczywiście, że tak. Kocham go i marzyłam o tym by z nim być.-powiedziała patrząc na mnie z uśmiechem.-Rose nie było czasu, ale teraz mogę to wreszcie powiedzieć. Dziękuję, że po razu kolejny uratowałaś członka mojej rodziny i na dodatek dałaś mi faceta.-przy ostatnim słowie zaśmiała się lekko.
-Nie ma za co. Też tęskniłam za nią, a Iwana zawsze chciałam poznać.-powiedziałam przytulając ją wolną ręką.
-Kochana jesteś.-stwierdziła.
-Oj wiem, wiem już nie wychwalaj mnie tak bo się jeszcze zarumienię.-powiedziałam zawstydzona.
-Do zobaczenia w wakacje.-powiedziała przytulając mnie, a Borysowi dała całusa w policzek na co mały uśmiechnął się radośnie. Oj tak mój syn lubi być całowany przez ładne panie. Podeszłam do rodziny i pożegnałam się z każdym po kolei, gdy podeszłam do Iwana przytulił mnie i szepnął.
-Dzięki za przywrócenie do lepszego świata.-mruknął.
-Nie dziękuj, wszyscy za tobą tęsknili.
-Do zobaczenia.
-Do zobaczenia.-puścił mnie i wziął Katię na ręce, a Sonię chwycił za dłoń i ruszyli do samochodów. Stałam z Borysem na schodach i machaliśmy im tak długo aż nie zniknęli nam z oczu.
-Jak podobał się roczek?-spytał Abe zacierając ręce.
-Był wspaniały. Dziękuję tatusiu.-powiedziałam wpadając w ojcowskie ramiona i pocałowałam go w policzek.-Mój syn nie mógł lepiej świętować.
-Nie dziękuj, to w końcu mój jedyny wnuk...jak na razie.-mówiąc to spojrzał na bliźniaki stojące przy mamie.
-Oj tak od nich możesz wymagać dzieci.-powiedziałam z uśmiechem.
-Zbyt wiele przeszłaś żebym czegoś od ciebie wymagał.-powiedział odgarniając mi włosy z twarzy.-Pamiętaj, że gdy mówię, że chce wnuki to może i chciałbym je mieć, ale nie chcę narażać twojego życia na koszt zostania dziadkiem.-powiedział całując mnie w czoło. Uśmiechnęłam się i skinęłam mu głową.
-Boro idziesz do dziadka, a tata z mamą idą nas spakować. Nie wiem, gdzie włożymy te wszystkie prezenty.-mruknęłam patrząc na Dymitra.
-W razie co pożyczę wam jeszcze jedno auto.-powiedział Abe  z uśmiechem.
-Dzięki.-powiedziałam wbiegając na górę.