Rozdział 608

Po rozpakowaniu się zeszliśmy na dół. Stanęliśmy na środku korytarza i spojrzeliśmy na siebie zagubieni. Spojrzałam na Dymitra, a on na mnie.
-W prawo czy w lewo?-spytałam.
-Żebym wiedział.-powiedział patrząc na korytarz.
-Dziadzia!-zawołał Borys z uśmiechem. Spojrzeliśmy w prawo. Abe szedł z szerokim uśmiechem.
-Z nieba nam spadłeś.-powiedziałam z uśmiechem.
-Od razu z nieba córeczko po prostu wyszedłem z pokoju.-powiedział Abe.
-Tata!-zawołał Adam biegnąc niezdarnie w stronę ojca. Abe ukucnął i wziął syna na ręce.
-Co ty tu robisz? Mamie uciekłeś?-spytał Abe. Adam się zaśmiał i z zadowoleniem pokiwał główką.
-Dika!-zawołała Mia biegnąc w stronę Dymitra. Dymitr z uśmiechem ukucnął i wziął małą na ręce.
-Dika?-spytałam.
-No od Dimka.-powiedział Dymitr z uśmiechem. Pocałował Mię w policzek, a ta zawstydzona spuściła główkę i wtuliła się w jego szyję. Nagle na korytarz wpadła mama.
-Nie wolno uciekać.-powiedziała patrząc surowo na bliźniaki.-Coś wam się mogło stać!-krzyknęła. Mia na rękach Dymitra aż się wzdrygnęła przestraszona.
-Kochanie....-zaczął Abe.
-Chyba nie poprzesz tego uciekania?-spytała wściekła.
-Oni są mali nie rozumiejąc jeszcze, że to jest niebezpieczne.-zaczął bronić bliźniaków Abe.
-Co nie zmienia faktu, że trzeba im pokazać, że to złe.
-Ale nie krzykiem i surową dyscypliną.-wtrąciłam.
-Ja nie muszę się martwić o to, że moje dzieci będą zagłaskane na śmierć przez wszystkich dookoła.-powiedziała patrząc na mnie.
-Uważasz, że moje dziecko jest zagłaskane?-spytałam zaszokowana.
-Uważam, że trzymacie je pod kloszem. Dostał gorączki, a ty od razu zrobiłaś z tego wielkie halo. Dziewczyno dzieci czasem chorują zdarza się.
-On prawie umarł!-ryknęłam. Borys widząc, że nie ma co się wtrącać patrzył na dziadka.
-Od razu umarł od byle gorączki nic mu nie będzie.
-To nie była byle gorączka.
-Dziewczyno co ty wiesz o wychowaniu dzieci?-spytała.
-Mogę zadać ci to samo pytanie.-powiedziałam patrząc na nią.-Przez tyle lat miałaś mnie w dupie. Nie martwiłaś się tym czy daje sobie radę czy czegoś potrzebuję i nagle po tylu latach nieobecności uważasz się za moją matkę?-spytałam.
-Urodziłam Cię.-warknęła.
-Urodzić to jedno. Wychować to drugie.-powiedziałam patrząc na nią surowo.
-Masz do mnie o to żal?-spytała zaskoczona.
-Po prostu wolałabym żebyś była dziwką sprzedającą krew niż wielką strażniczką mającą w dupie wszystko i wszystkich.-powiedziałam ruszając na lewo. Dymitr od razu znalazł się obok mnie. Łzy wściekłości pojawiły się w moich oczach. Spojrzałam na Dymitra i wpadłam w jego ramiona.-Przepraszam.-szepnęłam.
-Za co?-spytał biorąc ode mnie Borysa.
-Za moje zachowanie nie powinnam się drzeć na nią przy dzieciach i na dodatek na rodzinnych wakacjach.-powiedziałam spuszczając głowę.
-Może racja, że wybrałaś sobie kiepski czas na kłótnię, ale miałaś prawo jej to powiedzieć. Przecież to właśnie cię najbardziej boli. Nie dziwię ci się.-zapewnił całują mnie w czoło.-A teraz nie płacz już. Nie lubimy kiedy jesteś smutna.-powiedział z uśmiechem. Spojrzałam na Borysa. Patrzył na mnie ze zmarszczonymi brewkami.
-Hej mama przeprasza nie chciała przy tobie tak wybuchnąć.-powiedziałam całując synka w czoło.
-Mama.-Borys z uśmiechem popatrzył na mnie.
-Też cie kocham synku.-powiedziałam. Ruszyliśmy w stronę, jak podejrzewaliśmy jadalni, jednak doszliśmy do kuchni gdzie mili kucharze powiedzieli nam jak dojść do jadalni. Weszliśmy do niej  i okazało się, że jest tu tylko babcia Esna, Nahit i Carter.
-Abe z Janin jeszcze nie doszli?-spytał Dymitr zdziwiony i wsadził Borysa w krzesełko.
-Jak widzicie. Jak doszliście do jadalni?-spytał Carter patrząc na nas z uśmiechem.
-Zgubiliśmy się i znaleźliśmy się w kuchni skąd kucharze wytłumaczyli nam jak dojść do jadalni.
-Nie wiem dlaczego babcia tak bardzo stara się ukryć jadalnie.-mruknął Carter.
-Jak to dlaczego? Jak przychodzą różni ważni biznesmeni wolę żeby nie widzieli mnie i mojej rodziny.-powiedziała babcia z uśmiechem.
-Dzień dobry.-powiedział Abe prowadząc bliźniaki. Matka szła na samym końcu z obrażoną miną. Westchnęłam cicho i spojrzałam na synka.
-Chlebka?-spytałam.
-Tak.-Borys zachwycony zaklaskał w rączki. Zaśmiałam się i zajęłam robieniem śniadanka dla synka.