Rozdział 159

Siedzieliśmy w salonie rozmawiając o tym co działo się przez te kilka miesięcy kiedy się nie widzieliśmy. My z Dymitrem opowiadaliśmy o jego amnezji. Nie wspominaliśmy co prawda o tym jak Dymitr odzyskał pamięć, ale nikt tego nie zauważył. No prawie nikt nie zauważył.
-Właśnie jak odzyskałeś pamięć Dymitr?- Abe uśmiechnął się do nas słodko.
-Tak z dnia na dzień.-powiedziałam patrząc na Zoję która niosła w moją stronę wielkiego misia.
-No popatrz, a myślałem że moja córka poszła na medycynę.-skąd on to wszystko wie?
-Czasem tak się dzieje przy urazach głowy. Jednego dnia się nic nie pamięta, a na następny dzień wie się wszystko. Przynajmniej tak mówił mój lekarz.-Dymitr wzruszył ramionami, a ja byłam z niego dumna jak dobrze idzie mu kłamanie.
-Ciocia.-Zoja pociągnęła mnie za włosy żebym zwróciła na nią uwagę.
-Słucham?-spojrzałam na małą.
-Mas.-podała mi jednego misia, a sama wzięła kolejnego.
-Co ja mam z nim zrobić?-spytałam Zoje.
-Nie wies?-spojrzała na mnie zaszokowana.
-No nie wiem.
-O nie kolejny dorosły który nie wie co zrobic z misiem.-powiedziała wprost wściekła wyrwała mi misia i ruszyła w kierunku Soni.
-Roza tylko ty umiesz rozzłościć Zoje.-powiedział Dymitr obejmując mnie ramieniem. Cały czas trzymał małą Katię na rękach.Wtuliłam się w wolny bok ukochanego i patrzyłam jak Katia stara się utrzymać równowagę siedząc.
-Widzisz Towarzyszu nie nadaję się na matkę.-szepnęłam do niego tak żeby nikt nas nie usłyszał.
-Roza przecież oboje wiemy że to ty będziesz najlepszą matką na świecie.-powiedział całując mnie w czoło.
-Każdy ma na ten temat własne zdanie.-mruknęłam patrząc na Katię i na jej piękne zielone oczy. Nie były one może tak intensywnej barwy jak oczy Lissy czy Adriana, ale miały coś w sobie co przyciągało do tego dziecka. Patrzyłam jak mała cały czas niepewnie siedzi kiedy do pokoju ktoś wszedł na początku myślałam że to Jo i Janin, ale to nie były one. W drzwiach stał Mikołaj i Mason.
-Hej.-przywitałam się patrząc na obu.
-Hej.-Mason podszedł do mnie i mnie uściskał. Usłyszałam jak Bielikow głośno wciąga powietrze.
-Co wy tu robicie?-spytałam witając się z Mikołajem.
-Kola przyjechał z nami.-powiedziała Karolina zbierając pluszaki Zoji.
-A ja przyjechałem na prośbę twojego ojca.-powiedział Mason z uśmiechem który u niego uwielbiam.
-Co przeskrobałeś?-spytałam z uśmiechem.
-Ja? Nic!-Mason wydał się oburzony, ale uśmiech go zdradził.
-To po co mój ojciec cię wezwał?-spojrzałam na niego nic nie rozumiejąc.
-Proszę Mason.-powiedział Abe podchodząc do nas i wręczając Masonowi jakieś papiery.
-Dziękuję panie Mazur.-powiedział Mason spoglądając na papiery.
-Co to?-spytał spoglądając na niego z ciekawością.
-Dzięki twojemu ojcu będę mógł dokończyć szkolenie i stać się pełnoprawnym strażnikiem.-powiedział Mason szczęśliwy.
-To wspaniale!-krzyknęłam i go przytuliłam. Gdy się od siebie odsieliśmy zauważyłam, że wszyscy na nas patrzą. Jednak gdy spojrzałam w oczy Dymitra zrozumiałam, że zrobiłam źle.
-Od jak dawna się znacie?-spytał Mikołaj bawiąc się z Zoją.
-Od pierwszego dnia w Akademii.-powiedziałam z uśmiechem.
-To długo.-stwierdziła Sonia.
-Tak i od zawsze jak siostra i brat.-powiedział Mason z uśmiechem, ale mnie nic nie śmieszyło zrozumiałam jak bardzo Dymitr jest zazdrosny, a ja to tylko pogarszam. Podeszłam do ukochanego i usiadałam obok niego mocno się w wtulając w jego bok. Dymitr jednak nie odwzajemnił gestu więc stwierdziłam że muszę zagrać ostrzej. Usiadłam tak, że moja twarzy była na wysokości jego twarzy i pocałowałam go w policzek.
-Porozmawiamy w domu.-powiedział cicho.
-Jak wolisz.-mruknęłam w odpowiedzi. Tylko tego było mi trzeba przed ślubem. Zagniewanego przyszłego pana młodego.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej wiem, że krótki i że kiepski i wymieszany, ale wybaczcie nie miałam pomysłu na dzisiaj.