Rozdział 190

Rose:

Carter przyleciał o wyznaczonej godzinie i pomógł mam spakować walizki do samolotu. Wiem, że będę tęsknić za naszą wyspą, ale Dymitr ma racje. Czas wracać do rzeczywistości. Wsiedliśmy do samolotu i po chwili wystartowaliśmy. Wtuliłam się w Dymitra i słuchałam jego równego oddechu i spokojnego bicia serca.

-Co taka szczęśliwa?-spytał Dymitr.

-Bo mam wszystko czego potrzebuję do bycia szczęśliwą.-powiedziałam mocniej wtulając się w męża.

-Naprawdę?-spytał zaskoczony.

-Tak. Zastanawiałeś się ja nas przyjmą na Dworze?-spytałam.

-A jak mają nas przyjąć? Są zastraszani przez królową.-oboje się zaśmialiśmy się na ten żart.

-To nie jest śmieszne Towarzyszu. Wiesz, że Lissa nie chciała utrzymywać statusu złej królowej, a teraz musi.

-Wiem, ale chciałem cię trochę rozweselić.

-Ale ja jestem szczęśliwa.-spojrzałam na męża uśmiechał się pięknie.

-To dobrze.

-Ale tylko ty tak na mnie działasz.-dodałam.

-Roza przesadzasz.

-Towarzyszu, ale tak jest naprawdę, tylko ty potrafisz mnie tak szybko rozśmieszyć i poprawić humor.

-W takim razie jest mi niezmiernie miło.-powiedział kładąc rękę na sercu.

-Przestań.

-Ale ja nic nie robię.

-Dymitr ja się zbieram na takie wyznania, a ty się ze nie śmiejesz.

-Kotku ja się nie śmieje, mi jest naprawdę miło.

-Ty razem ci wierze.-oboje się zaśmialiśmy.

*

Lot przebiegał bez przeszkód i już po ośmiu godzinach byliśmy w willi Abe’a. Widziałam, że ktoś na nas czeka. Gdy wysiedliśmy z samolotu okazało się, że czekają na nas moi rodzice.

-Jak miło was widzieć.-odezwał się Abe z uśmiechem na twarzy.

-Ciebie również tato.-powiedziałam podchodząc do niego i go przytulając.

-I co udało się?-spytał gdy poszłam się przywitać z mamą.

-Ale co?-nie rozumiałam o co mu chodzi.

-Jesteś w ciąży?-spytał, patrząc to na mnie to na Dymitra.-Wiesz jestem ciekawy czy ty i mama będziecie razem jeździć na zakupy po branka i tak dalej.

-Nie, nie jestem w ciąży. Dymitr i ja zdecydowaliśmy się na adopcję.-powiedziałam nie patrząc na nikogo.

-Dlaczego nie jesteś w ciąży?-spytała mama.

-Tak wyszło.-powiedziałam krótko powstrzymując łzy.

-Bielikow czy ja mam ci wytłumaczyć jak się dzieci robi?-spytał Abe podchodząc do Dymitra.

-Nie dzięki Abe, sam sobie poradzę.-powiedział Dymitr patrząc na mnie czule.

-Ale może jednak? No wiesz moja córka ma dziewiętnaście lat, a drugie w drodze.-uśmiechnął się dumnie.

-Tato powiedział, że nie.-spojrzałam chłodno na Abe’a.

-Wybacz, chciałem pomóc.-powiedział odsuwając się od Dymitra.

-Jeśli pozwolicie zabierzemy swój samochód i wrócimy na Dwór, jestem zmęczona i chcę jak najszybciej znaleźć się w domu.

-Możecie przenocować u nas.-wtrąciła Janin.

-Nie, Rose ma rację lepiej będzie jak wrócimy.-powiedział Dymitr podchodząc bliżej. Wiem, że widział jak bardzo chcę ominąć rodzinne spotkania i denerwujące mnie pytanie o to czy już jestem w ciąży.  

-Dobrze, to są wasze kluczyki od samochodu.-powiedział Abe lekko zmieszany podając kluczyki Dymitrowi.

-Dziękujemy.-powiedziałam i ruszyłam za Dymitrem po bagaże. Moi rodzice już więcej się nie odezwali dopóki nie spakowaliśmy wszystkiego.

-To do zobaczenia.-powiedziałam wsiadając do samochodu.

-Do zobaczenia.-usłyszałam głosy rodziców. Dymitr zapalił silnik i ruszyliśmy na Dwór.

-Dziękuję.-powiedziałam gdy cisza w samochodzie stała się nie do zniesienia.

-Nie ma za co.-Dymitr spojrzał na mnie zdziwiony.

-Jest, dzięki tobie wracamy do domu.

-Roza, wystarczyło powiedzieć prawdę.

-Ale ja nie jestem zmęczona, po prostu chcę wrócić do domu.-uśmiechnęłam się do niego.

-Szczerze, ja też już chcę do domu.-powiedział z uśmiechem.

-Czyli działałeś w naszym interesie?-spytałam patrząc na niego ciekawa.

-Trochę.-oboje się zaśmialiśmy na to stwierdzenie.

-Fajnie.-powiedziałam krótko. Jechaliśmy resztę drogi w ciszy, ale była to przyjemna cisza. Jak zwykle przy wjeździe na Dwór czekał na nas strażnik.

-Dobry wieczór, przepraszam państwa, ale obecnie na Dworz……O cholera wróciliście.-Eddy patrzył na nas zszokowany.

-To co mówiłeś o tym Dworze?-spytałam z uśmiechem.

-Dla państwa rzecz jasna jest miejsce.-powiedział z uśmiechem.

-A co się dziej, że nie ma miejsca na Dworze?-spytał Dymitr.

-Lissa ma taką władzę jakiej nie miał żaden władca od ponad tysiąca lat więc ustala nowe prawa.-powiedział z namysłem.-I wszyscy chcą to zobaczyć.

-Muszę z nią pogadać.-powiedziałam patrząc na Ediego.

-Zadzwoń do niej.-podsunął.

-Ok. Możemy wjechać?-spytałam z nadzieją.

-Nie przewozicie niczego nielegalnie?-spytał patrząc na mnie.

-Nie wszystko to co wywieźliśmy z Dworu teraz wraca do niego.

-Wspaniale.-Eddy uśmiechnął się.-Simon otwórz bramę!-krzyknął w stronę budki.-Miłego wypoczynku państwu życzę.-skłonił się i ruszył do kolejnego pojazdu. Wjechaliśmy na Dwór, a ja nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Przy wjeździe wszystko było zniszczone. Widziałam, że Dymitr też patrzy na to wszystko z przerażeniem. Podjechaliśmy pod garaż strażników i zaparkowaliśmy biorąc walizki. Ruszyliśmy w stronę mieszkania, przechodzili koło nas strażnicy, ale i zwykli morojowie. Wiedziałam jak na nas patrzą, ale jakoś się tym nie przejmowałam, szłam z wysoko podniesioną głową. Gdy Dymitr otworzył drzwi do naszego mieszkania przeżyłam szok. Wszystko było powyrzucane.

-Co tu się stało do cholery jasnej?!-spojrzałam przerażona na Dymitra.

-Rewizja. Kiedy nas nie było przejrzeli nasze rzeczy.-powiedział zbierając resztki jakiejś ramki.

-Zapewne za czasów rządów Wiktora.-powiedziałam idąc po miotłę.

-Zapewne.- usłyszałam głos Dymitra. Wzięłam miotłę i wróciłam do salonu.

-Od czego zaczynamy?-spytałam.

Sam nie wiem.-Dymitr stał i patrzył na to co jest w salonie.-Zacznijmy od zamiecenia, a potem sprawdzimy co nadaje się do wyrzucenia, a co można zostawić.

Zaczęliśmy sprzątać okazało się, że większość rzeczy jest do wyrzucenia. Nie wiem ile zajęło nam sprzątanie tego syfu, ale pokój wydał się pusty.

-Cholera!-usłyszałam kogoś głos przy wejściu. Dobrze znany mi głos. Poszłam na korytarz i rzuciłam się na Lissę.-Wróciliście!-krzyknęła szczęśliwa.

-A nie wiedziałaś?-spytałam.

-Myślałam, że ostatni tydzień urlopu Dymitr spędzi z tobą w willi pana Mazura.

-Ja czemu tylko Dymitr?

-W twoim stanie nie pozwolę ci wrócić na służbę.

-W jakim stanie?

-Jesteś w ciąży.

-Nie.

-Nie?

-Liss nie jestem w ciąży i razem z Dymitrem za tydzień wracam do pracy.

-Ale ja myślałam, że jesteś.-powiedziała lekko zmieszana.-Przepraszam.

-Nie ma za co.

-Dobra, a teraz mi powiedz, co tu się stało?

-Ty mi lepiej to powiedz.

-Jak wróciliście to tak to wyglądało?-spytała.

-Tak.

-Porozmawiam sobie z nimi, a teraz mam sprawę do Dymitra.

-Jaką?-spytałam idąc za nią.

-Hej Dymitr.

-Witaj Lisso.

-Mam do ciebie pytanko.

-Słucham.

-Mogę porwać ci żonę na kilka godzin?-spytała Lissa z uśmiechem.

-Jasne.-powiedział wracając do sprzątania.

-Chodź Rose nie mamy za wiele czasu, a musimy poważnie porozmawiać.

-Coś się stało?-spytałam zdenerwowana. Posłała mi tylko uśmiech co jeszcze bardziej mnie zaniepokoiło.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Czy ktoś się domyśla o co chodzi?