Rozdział 369

Gdy tylko doszliśmy nad staw zdziwiło nas, że nikogo tu nie ma, ale w głębi duszy byłam szczęśliwa, że jesteśmy tu sami. Miałam dość gapiów którzy na nas patrzą. Usiedliśmy na kocu tuż przy stawie i wyciągnęliśmy Borysa z wózka. Gdy pierwsze kaczki się pojawiły oczy Borysa zabłyszczały. Zapiszczał wesoło gdy zobaczył kaczątka płynące za mamą kaczką.
-Co zdziwiony, że kaczuszki też mają małe?-spytałam całując pulchne policzki synka. Patrzył na kaczki z takim skupieniem jakby rozwiązywał jakieś trudne zadanie.
-Kocham was.-odezwał się Dymitr siadając za mną. Od kiedy znaleźliśmy się nad stawem nie odezwał się ani słowem.
-My też cię bardzo kochamy.-powiedziałam  spoglądając na męża z uśmiechem.-Widzę, że już jesteś spokojny.
-Spokojniejszy.-sprostował.-Nie będę spokojny dopóki nie dowiem się, że Randall wyjechał z Dworu.-przytulił mnie co było miłe.
-Ja cię mogę zapewnić, że szybko się go pozbędziemy.-powiedziałam patrząc na synka. Kaczki wciągnęły go do reszty.-A jak widzisz twój syn w tej chwili bawi się w ornitologa.
-Widzę, i wydaje mi się, że jak teraz byśmy chcieli wracać nie odbyło by się bez płaczu.
-Zapewne strasznie by płakał.-stwierdziłam spoglądając na synka.
-Nie wiem jakbym bez was żył.-Dymitr odezwał się po długiej chwili i mówił bardziej do siebie niż do mnie, ale i tak chciałam odpowiedzieć.
-Miałbyś nudne życie strażnika, a tak masz nienormalną żonę i najsłodszego syna pod słońcem.-powiedziałam całując go w policzek.
-Moja żona jest tylko odrobinę nienormalna, a syn jest najsłodszy.-stwierdził całując wolno moje usta. Miło było poczuć się choć na chwilę znów kobietą, a nie tylko mamą. Niestety ta chwila nie trwała długo bo Borys przypomniał o sobie, zaczął piszczeć gdy zobaczył, że kaczki wychodzą z wody. Niechętnie cofnęłam się i spojrzałam na synka.
-Widzisz kaczuszki też mają nóżki. Ta największa kaczuszka to mamusia, a ten kolorowy to tatuś.-powiedziałam pokazując wszystko bardzo dokładnie. Borys spojrzał na mnie i chwilę się nad czymś zastanawiał, ale po chwili znów się roześmiał.-Tak też uważam to wszystko za bardzo zabawne.-powiedziałam z szerokim uśmiechem.
-Roza, czy tylko mi się wydaje czy od kiedy jest Borys nasze życie jest weselsze?-spytał Dymitr spoglądając na synka.
-Jest o wiele bardziej radosne i kolorowe.-powiedziałam bujając synka na rękach.
-Cieszę się, że nam się udało.
-Nawet nie wiesz jaka ja jestem szczęśliwa. Nigdy nie zapomnę tego dnia kiedy poszłam zrobić test. Byłam zrezygnowana i myślałam o tym jakie to bez sensu, że robię ten test ciążowy, a tu takie miłe zaskoczenie.-powiedziałam wspominając ten piękny dzień.
-Nigdy nie zapomnę jak mnie przestraszyłaś gdy na mnie wskoczyłaś. Myślałem, że coś strasznego się stało, a ty mi mówisz, że będę tatą.-Dymitr uśmiechnął się i mocniej mnie przytulił.
-To było wspaniałe uczucie. Wiesz, mieć świadomość, że w tobie rozwija się nowe życie, które po części sam stworzyłeś.
-Wiem, czułem się taki szczęśliwy wiedząc, że to dziecko które w tobie rośnie jest po części moje.
-Cieszę się, że nie wyszło nam z adopcją. Znaczy zapewne kochałabym je, ale cieszę się, że mamy własne.-powiedziałam wsadzając smoczek do budzi Borysa. Borys zbytnio nie lubił smoczka i go wypluł.-Nie jest fajny?-spytałam patrząc na synka. Roześmiał się i chwycił moje włosy. Zaskoczony zaczął je dokładnie badać rączkami, a następnie puszczał je i wkładał rączki do buzi.
-Szczerze mówiąc też się ciesze, że mamy tego naszego jedynaka.-powiedział Dymitr kładąc dłoń na brzuszku Borysa. Mały czując to momentalnie się wyprostował i uśmiechnął się leniwie.-Tatuś umie ci dogodzić.-powiedział z szerokim uśmiechem.
-Mam nadzieję, że nikt nie wpadnie na głupi pomysł testów na ojcostwo.-powiedziałam spoglądając na męża.
-Wątpię. Minęło tyle czasu, a nikt zbytnio się nami nie interesuje. Tylko patrzą.
-Denerwują mnie tym patrzeniem.-powiedziałam lekko zdenerwowana.
-Ja się czuje nieswojo, ale musimy wytrzymać. Przecież nie przestaniemy spacerować z małym tylko dlatego, że nam coś nie pasuje. Tym bardziej, że Borysowi sprawia to przyjemność.-oboje jak na komendę spojrzeliśmy na syna. Patrzył w niebo w wielkim uśmiechem. Dymitr cały czas trzymał dłoń na brzuszku Borysa, czym co jakiś czas wywoływał salwy śmiechu, gdy lekko go połaskotał. Widziałam jak oboje są szczęśliwi i wiem, że nie wymieniłabym tego wszystkiego na nic w świecie.-Bardzo chciałem mieć córkę, ale cieszę się, że mamy takiego uroczego synka.
-Dlaczego chciałeś córkę?-spytałam.
-Nie wiem może dlatego, że chciałem patrzeć na to jak bardzo jest do ciebie podobna.
-Ale patrząc na Borysa bardziej widzę ciebie niż siebie.-uśmiechnęłam się do synka, który na nas spojrzał.
-Tak, ale z dziewczynką było by pewnie inaczej.-stwierdził Dymitr patrząc na mój brzuch.
-Inaczej czyli jak?-spytałam spoglądając na męża.
-Inaczej by się zachowywała niż Boro i na pewno byłaby inna.-powiedział spoglądając na mnie.
-Ciekawe jakby to było z córką.-mruknęłam zastanawiając się na głos.
-Jak chcesz to możemy spróbować.-Dymitr od razu chciał wykorzystać szanse.
-Zapomnij.
-Roza no jeszcze jedno. O więcej nie poproszę.-Dymitr próbował jak tylko mógł.
-Zapominasz, że to nie ode mnie zależy. Wiesz doskonale, że nie mogę mieć więcej dzieci. Słyszałeś lekarza.-spojrzałam na męża.
-Wiem Roza, ale gdybyśmy chociaż spróbowali.
-Dymitr mamy 2 % szansy na zajście w ciążę.
-Za pierwszym razem mieliśmy 3% i się udało.
-Ale teraz nie chodzi o samo zajście w ciążę. Widziałeś moje wyniki i słyszałeś opinię lekarza. Mówił, że teraz są dobre, ale podczas ciąży mogą się tak pogorszyć...
-Wiem, wiem, że będziesz musiała przeleżeć całą ciążę, a tego nie chcesz.-Dymitr opuścił głowę, a ja go przytuliłam.
-Będzie dobrze, mamy Borysa, a on jest najlepszy.-oboje spojrzeliśmy na Borysa. Usypiał w moich objęciach.
-Temu to dobrze.-stwierdził Dymitr z uśmiechem. Pocałowałam go w czoło.