Rozdział 368

Szliśmy wolno rozkoszując się przyjemnym ciepłem. Borys rozglądał się zaciekawiony tym co dzieje się na niebie. Szłam wtulona w męża rozmawiając z nim o różnych sprawach. Dopiero po pewnym czasie zorientowałam się, że wszyscy na nas patrzą, ale nie przejmowałam się tym. Szłam z wysoko podniesioną głową mając ich głęboko w nosie. Borys co chwila śmiał się widząc ptaki latające na niebie.
-Roza co powiesz żebyśmy usiedli na ławce?-spytał Dymitr całując mnie w czoło.
-Jestem jak najbardziej za.-powiedziałam patrząc na zegarek. Borys będzie się zaraz domagał jedzenia. Usiedliśmy na ławeczce, a ja wyciągnęłam butelkę i syna z wózka. Borys patrzył zdziwiony na butelkę.
-A małemu co jest?-spytał Dymitr z uśmiechem.
-Nie podoba mu się butelka. Będzie pierwszy raz z niej pił.-powiedziałam śmiejąc się z minki synka.-Boro chociaż spróbuj.-podsunęłam mu butelkę do ustek, ale obrócił główkę.-Boro mamusia prosi.-spojrzałam na niego niemal błagalnie, a  Borys spojrzał na mnie z smutną minką i otworzył ustka. Uśmiechnęłam się do niego i włożyłam butelkę do buzi. Borys na początku niezupełnie przekonany po chwili czując smak mojego mleka zaczął pić łapczywie.-Widzisz mama mówiła, że to pychotka.
-Mama nawet słowa o tym nie powiedziała, a mały jest podejrzliwy i bardzo dobrze.-Dymitr uśmiechnął się dumny do syna.
-Lubisz widzieć u niego swoje cechy.-zauważyłam.
-Nie.-zaprzeczył szybko Dymitr. Za szybko.
-Tak, ale nie chcesz się przyznać.-powiedziałam uśmiechając się do syna, który kończył pić.
-Wcale. Uważaj.-powiedział wycierając policzek Borysa.
-Za dużo?-spytałam patrząc na synka. Miał nie do końca przekonaną minkę.
-Chyba.-zgodził się Dymitr.
-To mamusia pomoże.-wstałam z Borysem z ławki.-Dymitr podaj chustę.-poprosiłam. Zarzuciłam ją sobie na ramię żeby Borys nie ubrudził mi koszulki. Chodziłam z małym masując mu plecki i pokazując różne ciekawe rzeczy.-A to jest krzak róż, ale nie wolno go dotykać bo kuje.-patrzyłam na to jak zaciekawiony strasznie jest tym o czym mówię.-A to na czym tatuś siedzi to jest ławka.-Borys odwrócił główkę i spojrzał na Dymitra, który patrzył na nas z szerokim uśmiechem. Borys widząc tatę rozpłakał. Szybko podeszłam do Dymitra.
-Mężu nasze dziecko ma syndrom opuszczenia przez ojca.-podałam Borysa Dymitrowi, a on przytulił małego.
-Spokojnie kochanie. Nic się nie dzieje. Nie płacz. Tatuś i mamusia są przy tobie.-Dymitr mówił spokojnym cichym głosem, który był kojący. Borys położył główkę na torsie taty i słuchaj równego bicia serca.-Spokojnie synku jestem.-Dymitr pocałował małego w główkę. Borys włożył rączkę do budzi i chyba było mu dobrze bo zaczął leniwie przymykać oczka.
-Brawo Towarzyszu.-powiedziałam cicho podchodząc do męża.
-No, no, no co my tu mamy taka szczęśliwa rodzinka.-Randall Iwaszkow szedł w naszą stronę z podniesionym głosem, co zaniepokoiło Borysa i mały się rozpłakał.-Ojej przepraszam.-Randall nie był, ani trochę skruszony.
-Widać, że nie znasz się na wychowaniu dzieci.-powiedziałam ze złośliwym uśmieszkiem.
-Nie jesteś przez przypadek za mądra?-spytał podchodząc bliżej.
-Teraz nie jestem w ciąży i mogę skopać ci tyłek bez przeszkód.-powiedziałam z uroczym uśmiechem.
-Grozisz mi?-spytał.
-Oczywiście, że nie. Ja cię tylko ostrzegam.-powiedziałam spokojnym głosem.
-Synu jak możesz na to pozwalać? Nie dość, że baba przyprawia ci rogi to na dodatek obraża ojca, a ty nic z tm nie robisz?-spytał wściekły Randall.
-Spokojnie Randall. Wiem, że to dziecko, które w tej chwili trzymam w rękach jest moim dzieckiem. Jest za bardzo do mnie podobne.-Dymitr wydawał się dumny z tego, że jest ojcem Borysa i stał wyprostowany z wypiętą piersią na której cały czas spoczywał Borys.
-Randall? Wydaje mi się, że chyba mnie nie poznajesz jestem twoim ojcem.-Randall patrzył na Dymitra wściekły.
-Ojcem? Nie rozśmieszaj mnie. Ja dla mojego syna jestem lepszym ojcem niż ty kiedykolwiek, a ma niecały miesiąc.-Dymitrowi coraz ciężej było panować nad sobą i Borys to zauważył. Zmarszczył brewki i popatrzył na swojego tatę.
-Dymitr daj mi małego.-powiedziałam widząc, że Dymitr zaczyna się trząść. Dymitr drżącymi rękami podał mi małego. Przytuliłam Borysa ustawiając się tak by nie widział tego co dzieje się między jego dziadkiem, a ojcem.
-Syna? No synu postarałeś się. Żeby tak od razu dziedzica sobie spłodzić, gratuluję. Chętnie go poznam.
-Zapomnij! Nigdy go nawet nie zobaczysz.-Dymitr stanął przede mną zasłaniając mnie i małego własną piersią jakby Randall miał nam zrobić krzywdę. Ostrożnie podeszłam do wózka i włożyłam do niego Borysa i pociągnęłam delikatnie Dymitra.
-Kochanie chodź. Nie zawracaj sobie nim głowy.-powiedziałam spokojnie, ale Dymitr ani drgnął.-Dymitr.
-Idę.-powiedział odwracając się do mnie. Ruszyliśmy ścieżką kiedy  dobiegł na głos Randalla:
-Ale Rose twoje ciało po ciąży to bajka, szczególnie piersi i tyłek.-Dymitr słysząc to zacisnął szczękę i położył dłoń na moim biodrze, a następnie mocno je ścisnął. Spojrzałam na niego zaskoczona. Od kilku miesięcy mnie tak nie dotykał. Poczułam przyjemny dreszcz, który przebiegł po moim ciele, ale starałam się go zignorować.
-Dymitr spokojnie.-powiedziałam wypuszczając powietrze, ale i tak mój głos był trochę wyższy niż powinien.
-On nie ma prawa tak na ciebie patrzeć. Nikt nie ma takiego prawa oprócz mnie!-warknął przez zaciśnięte zęby.
-Kochanie spokojnie. Nie chodzi o mnie, ale o Borysa. Boi się.-Dymitr spojrzał do wózka. Borys leżał rozglądając się po wózku przestraszonym spojrzeniem.
-Synku spokojnie tata nie chciał.-Dymitr powiedział to z uśmiechem co trochę uspokoiło Borysa, ale nadal był nieswój.
-Gdzie chcesz teraz iść?-spytałam wtulając się w  bok męża.
-Może pójdziemy nad staw? Co prawda nie mamy chleba, ale za to możemy pokazać Borysowi kaczki.-Dymitr spojrzał na mnie, a następnie na Borysa.
-Jestem za. Borys przecież uwielbia poznawać nowe rzeczy.
-Synek słyszałeś? Zaraz poznasz kaczki.-Dymitr zrobił tak wielkie oczy, że Borys zaśmiał się głośno i wyraźnie.
-Ale go rozśmieszyłeś.-powiedziałam śmiejąc się z miny Borysa.
-Bo to było bardzo śmieszne.-powiedział Dymitr całując moje czoło. Z uśmiechami na twarzach ruszyliśmy poznać kaczki.