Rozdział 426

Po pożegnaniu się z rodziną ruszyliśmy w drogę. Niestety teraz Dymitr prowadził, a ja siedziałam z tyłu zajmując się Borysem, który był  dziś jest strasznie humorzasty i co chwilę zaczynał płakać i piszczeć, że coś mu się nie podoba. Co chwilę zmieniałam zabawki i starałam się go zabawiać, ale niestety cały czas coś mu się nie podobało.
-Może ma pełną pieluszkę.-Dymitr spojrzał w tylne lusterko.
-Nie, przebrałam go chwilę przed wyjazdem. Jedziemy dopiero trzy godziny.-powiedziałam patrząc na synka. Miał smutną minkę i bawił się paluszkami.-Co się dzieje myszko?-spytałam spoglądając na synka. Podniósł główkę i popatrzył przez szybę. Zaczynało się ściemniać.
-Co robimy?-spytał Dymitr.
-Zatrzymaj się na stacji. Zatankujesz auto, a ja pochodzę trochę z małym, może brakuje mu świeżego powietrza.-powiedziałam patrząc na synka zmartwiona.
-Możemy spróbować. Za jakieś dziesięć minut powinna być jakaś stacja benzynowa.-powiedział patrząc na mnie zmartwiony.
-Będzie dobrze.-powiedziałam uśmiechając się do niego. Po dziesięciu minutach byliśmy na stacji benzynowej. Ubrałam siebie i synka i wyszłam na dwór. Synek wziął głęboki wdech i rozejrzał się po okolicy, a po chwili się rozpłakał.
-Co się dzieje?-spytał Dymitr podchodząc do nas.
-Nie wiem.-powiedziałam patrząc na Borysa, który był coraz bardziej zaniepokojony.  Na chwilę zatrzymał wzrok i jeszcze bardziej się rozpłakał. Oboje z Dymitrem spojrzeliśmy w tamtym kierunku i zamarliśmy. Strzyga. Stała pod lasem i patrzyła na nas.
-Idziesz z małym do samochodu. Jeśli coś mi się stanie odjeżdżasz.-powiedział Dymitr wciskając mi kluczyki.
-Nie wolno ci. Dymitr, twoja noga tego nie wytrzyma.-powiedziałam patrząc na niego pewnie.
-Nie uciekniemy jej.-powiedział Dymitr.
-Weź małego i idźcie do samochodu.-powiedziałam podając mu Borysa.
-Roza...
-Dymitr skończ.-powiedziałam wyciągając sztylet. Dymitr pocałował mnie w czoło i popatrzył w oczy.
-Uważaj tam na siebie.-poprosił.
-Zawsze będę na siebie uważać.-zapewniłam. Ruszyłam w stronę strzygi, a ona uśmiechnęła się do mnie złowieszczo.
-Twój bachor ładnie pachnie.-stwierdziła z szyderczym uśmiechem.
-Nawet go nie tkniesz.-warknęłam.
-Dlaczego? Myślisz, że mnie pokonasz? Nie rozśmieszaj mnie. Jesteś malutka i nic niewarta.-strzyga tak bardzo wczuła się w swoją przemowę, że nie zauważyła, że podeszłam.
-A ty jesteś głupia.-powiedziałam wbijając jej sztylet w serce. Spojrzała na mnie zaskoczona, a ja patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Była aż tak głupia? Nie chciałam się dowiadywać czy jest sama. Ruszyłam pędem w stronę auta i wślizgnęłam się na tylne siedzenie.
-Jesteś cała?-spytał Dymitr mierząc mnie wzrokiem.
-Jedź!-nakazałam. Spojrzałam na Borysa patrzył zaskoczony na moją dłoń. Trzymałam w niej sztylet, a cała moja ręka była we krwi. Wyciągnęłam chusteczki i wytarłam krew. Okazało się, że jednak coś sobie zrobiłam. Na nadgarstku miałam nieładną, poszarpaną ranę. Najprawdopodobniej zrobiłam ją sobie gdy biegłam już do auta.
-Wszystko gra?-spytał Dymitr zdenerwowany.
-Masz tu może bandaż?-spytałam.
-Nie, ma w bagażniku. Mogę się zatrzymać i wyciągnąć.
-Nie! Dam radę.-powiedziałam szybko. Nie miałam ochoty na spotkanie z jakąś strzygą, szczególnie teraz.-Nie wiem czy była sama, ale wolę się nie upewniać.-powiedziałam pewnie.
-Co tam się stało?-spytał Dymitr.
-Nie wiem. Strzyga była głupia. Zagadała się i nie zauważyła, że podeszłam.-powiedziałam patrząc na Borysa. Wyraźnie się uspokoił.
-Naprawdę?-Dymitr spojrzał na mnie zaskoczony.
-Tak.-powiedziałam patrząc na rękę. Nie będzie aż tak źle.
-Boli?-spytał widząc na co patrzę.
-Szczypie.-powiedziałam. Spojrzałam na Borysa. Zaczął zasypiać.-Najważniejsze, że mały się uspokoił i zasypia.
-Uspokoił się dopiero, gdy wbiłaś tej strzydze sztylet.-powiedział Dymitr. Jechał naprawdę szybko, więc podejrzewałam, że jeszcze się martwi.
-Niesamowite.-stwierdziłam. Usiadłam wygodniej na fotelu i spojrzałam przez okno. Było ciemno.  Dopiero teraz się rozluźniłam i na chwilę przymknęłam oczy.
-Jak chcesz to śpi.-powiedział cicho Dymitr.
-Wolałabym się z tobą zamienić. Mam na razie za dużo adrenaliny i nie zasnę.-powiedziałam z uśmiechem.
-Chcesz prowadzić? Z tym krwawiącym nadgarstkiem?-spytał.
-Jak się zatrzymasz to go zabandażuję.-powiedziałam z uśmiechem.
-Oj Roza, niech ci będzie.-powiedział Dymitr zjeżdżając na pobocze. Opatrzyłam rękę i zamieniłam się z Dymitrem. Odpaliłam silnik i ruszyłam w stronę lotniska, które zobaczymy dopiero za sześć godzin.