Rozdział 438

Po kilkugodzinnej rozmowie z Lissą bliźniaki zaczęły płakać i mówić, że chcą spać. Lissa i Christian zadecydowali, że czas wracać. W tej chwili siedzę z mężem na kanapie i z zaciekawieniem patrzymy na Borysa, którego pochłonął program o liczbach, który leci w telewizji.
-Rozmawiałam dziś z Lissą o dzieciach.-powiedziałam mocniej wtulając się w bok męża.
-I co?-spytał Dymitr bawiąc się moimi palcami.
-Powiedziałam jej wszystko. Tak właściwie to ona wszystko ze mnie wyciągnęła.-powiedziałam spoglądając na Dymitra wydawał się spokojny.
-I jak to przyjęła?-spytał.
-Było jej przykro i zaczęła mnie namawiać do adopcji.-powiedziała patrząc na Borysa.
-Nie spodobało się jej pewnie to, że nie chcemy adoptować.-stwierdził Dymitr.
-Nie było aż tak źle, ale musiałam jej kilkakrotnie tłumaczyć dlaczego nie chcemy adoptować.
-Uuuu....-Borys wydał zdumiony dźwięk, gdy liczby ustawiły się od 0 do 9. Oboje z Dymitrem zaśmialiśmy się z jego reakcji.
-Roza, a może ona ma rację i może spróbujemy adoptować?-Dymitr spojrzał na mnie.
-Mówisz poważnie?!-spytałam zaskoczona.
-A czemu nie? Jeśli chcesz.-Dymitr uśmiechnął się do mnie, a ja pocałowałam go w policzek.
-Nie chcę. Chcę mieć tylko Borysa.-zapewniłam z szerokim uśmiechem.
-Naprawdę?-spytał Dymitr zdumiony.
-Tak.-powiedziałam z uśmiechem. Borys zaczął bić brawo,  a my spojrzeliśmy na niego. Akurat kończył się bajka i leciała wesoła melodyjka. Uśmiechnęłam się szeroko patrząc na synka, który z szerokim uśmiechem patrzył na ekran.  Podpełzłam do synka i ucałowałam jego okrąglutkie policzki.
-Syn nam się udał.-stwierdził Dymitr przytulając mnie mocno.
-Zgadzam się.-powiedziałam całując synka w nosek. Mały zaskoczony cofnął główkę, ale i tak się uśmiechnął. Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Dymitr zdziwiony wstał i poszedł otworzyć. Usiadłam na kanapie i wzięłam synka na ręce. Mały wtulił się mocno we mnie i oparł główkę o moje piersi.
-Wejdźcie.-usłyszałam głos Dymitra. Do salonu weszła Mia i Mason z szerokimi uśmiechami.
-Cześć.-powiedzieli wspólnie. Mia miała lekko zaokrąglony brzuszek, który wyglądał uroczo.
-Cześć.-powiedziałam wstając z małym na rękach. Borys od razu zawstydzony ukrył główkę w moich włosach.
-Jaki on uroczy!-pisnęła Mia przytulając mnie.
-Zgadzam się.-powiedziałam z uśmiechem.-Ślicznie wyglądasz.-dodałam.
-Dzięki.-powiedziała czule gładząc brzuszek.
-Ekhem czy nie zapomniałaś się z kimś przywitać?-spytał Mason z małym uśmieszkiem.
-Podejdź. Nie widzisz, że mam dziecko na rękach?-spojrzałam na niego z uśmiechem. Mason przytulił mnie uważając na Borysa.
-Napijecie się czegoś?-spytał Dymitr.
-Herbaty!-krzyknęli wspólnie.
-Robi się.-powiedział Dymitr śmiejąc się.
-Siadajcie.-ponagliłam.-I opowiadajcie jak tam wam idzie szokowanie się do bycia rodzicami?
-Dobrze na razie w to jeszcze nie wierzymy.-powiedziała Mia patrząc na Borysa, który miał spuszczoną główkę.
-Żabko podnieś główkę. W końcu uwierzysz, tak mniej więcej wtedy gdy poczujesz ruchy dziecka.-powiedziałam z uśmiechem.
-Naprawdę? Jakie to uczucie?-spytała Mia.
-Cudowne, ale ciężkie do opisania.-powiedziałam spoglądając na tego, który był w moim brzuchu przez dziewięć miesięcy.-Boro nie jemy mamy włosów.-powiedziałam wyciągając włosy z buzi synka. Mały rozzłoszczony pisnął i zmarszczył brewki.-Nie robimy takiej miny.-powiedziałam patrząc na niego. Mały jeszcze chwilę marszczył brewki, ale po chwili zajął się grzechotką. Dymitr wszedł z herbatami i usiadł obok mnie.
-A mały o co się obraził?-spytał widząc, że Borys chce do niego na kolana.
-Jadł moje włosy, a ja mu nie pozwoliłam.-powiedziałam wzruszając ramionami.
-Jak matka.-mruknął Dymitr.
-Bielikow po cienkim lodzie stąpasz.-Mason nie mógł się już powstrzymać.
-Spokojnie umiem pływać.-powiedział Dymitr z szerokim uśmiechem.
-To dobrze.-Mason zaczął się śmiać, a wraz z nim Dymitr.
-Mia idę obok ciebie bo z nimi nie da się gadać.-powiedziałam siadając obok Mii.
-Opowiadaj o tym do czego powinnam się przygotować.-ponagliła.
-Polecam kursy przedporodowe. Ja ich nie miałam i nie wiedziałam co mam robić podczas porodu. Na szczęście miałam Olenę przy sobie.-powiedziałam z uśmiechem.
-Też chcę mieć Olenę przy sobie!-krzyknęła z uśmiechem.
-Oj tak Olena to skarb.-powiedziałam pewnie. Obie zaśmiały się z tego, a chłopacy patrzyli na nas zdziwieni.