Rozdział 463

Wjechałam windą na pierwsze piętro bo tam wszystko się działo. Podeszłam do recepcji w której siedział siwiejący dampir. Uśmiechnęłam się i spytałam:
-Witam, w którym gabinecie przyjmuje strażnik Bielikow?
-Strażnik Bielikow nie ma na dziś zaplanowanych żadnych wizyt.-powiedział nie spoglądając na mnie. Zagotowało się we mnie.
-Faktycznie nie jestem umówiona. Jestem jego żoną i matką jego dziecka. Zapomniał wziąć śniadanie, więc ja jako dobra żona mu je przyniosłam. Więc teraz do cholery jasnej się pytam w którym gabinecie przyjmuje strażnik Bielikow?-całą przemowę zaciskałam zęby. Dampir spojrzał na mnie zaniepokojony tonem mojego głosu i chyba go oświeciło.
-Strażnik Bielikow przyjmuje w gabinecie numer trzy.-powiedział przełykając głośno ślinę.
-Dziękuję ślicznie i życzę miłego dnia.-powiedziałam chwytając rączkę wózka i idąc wzdłuż korytarza. Borys patrzył na mnie ciekaw, ale po chwili zaśmiał się i zaczął bić brawo.
-Dzięki starałam się.-powiedziałam posyłając mu jeden z najładniejszych uśmiechów na jakie było mnie stać. Stanęłam przed gabinetem numer trzy i zapukałam. Nikt mi nie odpowiedział, więc uchyliłam drzwi i zajrzałam do środka. Było pusto, ale na wieszaku wisiał płaszcz Dymitra weszłam do gabinetu popychając przed sobą wózek. Rozejrzałam się po gabinecie. Jasne ściany były po sufit wypełnione regałami z różnymi segregatorami. Na środku stało dębowe, ciemne biurko na którym stał karton z rzeczami mojego męża, a na przeciwko biurka stały dwa wygodne ciemne fotele. Pod ścianą za drzwiami znajdowała się nieduża czarna sowa. Cały wystrój był raczej ponury. Wyciągnęłam Borysa i posadziłam do na sofie dając kilka zabawek, a sama podeszłam do biurka. Otworzyłam karton i zajrzałam do środka. Było tam kilka naszych zdjęć w dwójkę oraz w trójkę, jakieś papiery oraz elegancki przybornik biurowy obity w ciemną skórę. Wyciągnęłam wszystko z kartonu i ułożyłam ładnie na biurku. Następnie sięgnęłam do torby i wyciągnęłam sałatkę. Chyciłam kartkę i długopis i napisałam na niej:

''Byliśmy u ciebie, ale niestety Cię nie zastaliśmy.

Zapomniałeś drugiego śniadania, więc Ci je przynieśliśmy

i życzymy smacznego.

Bardzo Cię kochamy i tęsknimy. 

Borys i twoja na zawsze Roza.''

Położyłam kartkę na pudełku, a pudełko na samym środku biurka i podeszłam do Borysa.

-Synku zbieramy się.-oznajmiłam. Wzięłam wszystkie zabawki oprócz gryzaka, który akurat jadł i schowałam je do torby, gdy ktoś akurat wszedł. Stałam tyłem na dodatek wypięta i nie wiedziałam kto to, lecz gdy poczułam ciepłe, duże i znajome ręce na pośladkach uśmiechnęłam się pod nosem.

-Co wy tu robicie?-spytał cicho Dymitr.

-Na biurku masz wszystko wytłumaczone.-powiedziałam prostując się i odwracając do męża.

-Chyba będę musiał do niego podejść, ale  najpierw wypnij się w tamtą stronę żebym miał na co popatrzeć.-powiedział z uśmiechem.

-Jasne. Jestem na tyle dobrą żoną, że przyniosłam ci śniadanie.-powiedziałam z uśmiechem. Dymitr objął mnie w tali i mocniej do siebie przyciągnął.

-Widzę, że ułożyłaś mi już wszystko na biurku.-powiedział spoglądając na sekundę na biurko.

-Chciałam ułatwić ci pracę. Z resztą muszę ci tu przynieść trochę kwiatów bo tu masz strasznie ponuro.-powiedziałam rozglądając się po biurze.

-Od kiedy jesteście tu wy jest bardzo kolorowo.-powiedział z uśmiechem.

-Jesteś uroczy, ale wydaje mi się, że nasz syn za tobą tęskni.-powiedziałam widząc wyciągnięte rączki Borysa. Dymitr odwrócił się i wziął Borysa na ręce.

-Cześć. Jesteś grzeczny?-spytał całując policzek Borysa.

-Ta!-wykrzyknął szczęśliwy Borys. Ktoś zapukał w drzwi i po chwili do gabinetu wszedł  Hans.

-O witam panią Bielikow. Czyżby ciężko był wytrzymać bez męża?-spytał z uśmiechem.

-Nie, jako doskonała kura domowa przyniosłam mu drugie śniadanie.-powiedziałam z uśmiechem.

-Rozumiem. Bielikow pochwal się tym swoim pierworodnym.-powiedział Hans z uśmiechem. Dymitr odwrócił się do Hansa, a Borys spojrzał na niego ciekaw.

-To jest Borys.-powiedział Dymitr poprawiając Borysowi włoski.

-Cześć, jesteś uroczy.-powiedział Hans patrząc na Borysa. Borys nagle jakby ośmielony chwilą chwycił Hansa za nos i zaśmiał się.

-Borys nie wolno.-zganiłam synka. Hans zaczął się śmiać i spojrzał na Borysa.

-Charakterek po mamusi.-zauważył.

-Też to zauważyłem.-powiedział Dymitr z uśmiechem.

-Bielikow chcesz głodować?-spytałam spoglądając na męża.

-Spokojnie umiem sobie coś ugotować.-powiedział z uśmiechem.

-Wątpię żebyś coś sobie ugotował na dworze.-powiedziałam.

-Widzisz Hans w jakich ja trudnych warunkach żyje? Nie dziw się jeśli raport dojedzie tydzień później to przez tą złą kobietę.-powiedział Dymitr śmiejąc się z mojej miny.

-Ale ty jesteś wredny.-stwierdziłam.

-Spokojnie Dymitr wszystko rozumiem.-powiedział Hans.

-Ty nic nie rozumiem nie masz żony.-powiedział Dymitr.

-Ale mam w domu matkę.-zauważył Hans.

-A no to to samo.-stwierdził Dymitr. Oboje spojrzeli na mnie, a ja zmroziłam ich wzrokiem.

-Jeśli już skończyliście to wspaniale bo Borys jest śpiący i chce spać, a ja muszę wstąpić na zakupy.-powiedziałam zabierając Borysa Dymitrowi. Mały wtulił się we mnie, a następnie w żabę kiedy włożyłam go do wózka.-Życzę miłego dnia.-powiedziałam wychodząc.

-Do zobaczenia w domu.-usłyszałam głos Dymitra. Uśmiechnęłam się do niego i wyszłam.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3 komentarze= rozdział