Rozdział 475

Gdy byliśmy ciepło ubrani wyszliśmy na dwór. Borys cały czas piszczał i chciał wyjść z wózka. Oczywiście wspaniała babcia Olena wyciągnęła wnuka z wózka i nosiła go pokazując mu róże rzeczy po drodze. Dymitr prowadził wózek przytulając mnie mocno. Wiem, że jest mu ciężko i stwierdziłam, że czas na poważną rozmowę.
-Dzwoniłam do psychologa.-zaczęłam.
-Po co?-spytał wyrywając się ze stanu otępienia.
-Powinieneś z nim porozmawiać.-powiedziałam spoglądając na męża.
-Dlaczego?
-Dlatego, że jesteś w totalnej rozsypce.-powiedziałam.
-Wydaje ci się. Czuje się fantastycznie.-powiedział wypychając pierś do przodu.
-Tak, dokładnie tak zachowuje się osoba, która czuje się fantastycznie.-powiedziałam patrząc na niego z pogardą.
-Oj Roza daj spokój. Bywało gorzej i nie potrzebowałem psychologa.
-Co może być gorszego od straty bliskiej osoby?-spytałam spoglądając na niego. Zamknął oczy, a ja wiedziałam, że to tylko po to żeby się nie rozpłakać. Przytuliłam go mocno.-Na kiedy cię umówić?-spytałam spokojnie.
-Masz jakieś chore urojenia, że potrzebuję psychologa, choć wcale nie jest mi potrzebny!-krzyknął Dymitr odchodząc i zostawiając mi wózek. Podszedł do Oleny i coś jej powiedział, a potem odszedł. Olena spojrzała na mnie nie przestając tłumaczenia Borysowi czegoś bardzo istotnego.
-Borysku idziemy do mamusi?-spytała patrząc na mnie. Borys wyciągnął rączki w moją stronę.
-Ma!-krzyknął. Wzięłam go na ręce przytulając. Olena chwyciła wózek. Chwilę szłyśmy w ciszy aż Borys zaczął zasypiać na moim ramieniu.
-O co się pokłóciliście?-spytała spoglądając na mnie.
-Chciałam żeby poszedł do psychologa, ale on na mnie i sobie poszedł.-powiedziałam spoglądając na Borysa, który już zasypiał. Pocałowałam go w czółko i włożyłam ostrożnie do wózka.
-Rose wybacz, ale wydaje mi się, że Dimka musi sobie sam z tym poradzić.-powiedziała spoglądając na mnie.
-Wiem, że jest mądry, twardy, odważny, ale wolałabym żeby nie męczył się z tym wszystkim sam.-powiedziałam z westchnieniem.
-To mu pomóż.-powiedziała spoglądając na mnie.
-Ale nie wiem jak.-powiedziałam załamana.
-Po prostu przy nim bądź.-podsunęła.
-I już?-spytałam.
-Tak Rose, czasem tak niewiele brakuje żeby komuś pomóc.-powiedziała spoglądając na mnie.
-To wszystko jest tak strasznie skomplikowane.-powiedziałam spoglądając na synka.
-Rose niestety, ale życie takie jest.-powiedziała przytulając mnie.
-Kocham Dymitra i naprawdę świetnie się dogadujemy, ale czasem go nie rozumiem.-powiedziałam spoglądając  na nią.
-Właśnie to jest największy problem związków.-powiedziała z uśmiechem.
-Coś już o tym wiem.
-Ile wy jesteście już razem?-spytała Olena.
-Trzy lata i w czerwcu będą dwa lata po ślubie.-powiedziałam dumna.
-Pamiętam jak pierwszy raz do nas przyjechałaś wraz z Dimką. Po was obojgu było widać, że jest to świeży związek i jeszcze nie do końca wecie jak to robić żeby mieszkać ze sobą. Obecnie widzę, że Dimka patrzy na ciebie z taką samą miłością jak wtedy, ale teraz jest pewniejszy.
-Oj tak przez te kilka lat Dymitr trochę bardziej się ośmielił.-powiedziałam z uśmiechem.
-Dimce może być teraz trudno, ale z czasem powinno mu być lepiej.-zapewniła.
-Mam nadzieję.-powiedziałam, po czym mocniej przytuliłam Olenę.-Zostań z nami.
-Chciałabym, ale wy sobie tu dajecie radę, a dziewczynki nie za bardzo.-powiedziała śmiejąc się z mojej miny.
-Jak ty to robisz, że nie rozpaczasz?-spytałam po chwili.
-Jest ciężko, ale uwierz mi, że z dnia na dzień jest coraz lepiej. Może ty tego nie widzisz po Dimce, ale tak jest. Małymi kroczkami dojdziemy do sukcesu.-zapewniła.
-Co teraz z Wiktorią?-spytałam.
-Trzeba zorganizować jej pogrzeb na który już was zapraszam.-powiedziała Olena, a jej oczy od razu się zaszkliły.
-Oleno nie trzeba organizować pogrzebu. Może znajdziemy użytkownika ducha, który na pomoże.-zaczęłam mówić z przejęciem. Wiktoria nie mogła zostać strzygą mogła albo wrócić do dawnej postaci albo zginąć.
-Rose to, że z Dimką się udało nie oznacza, że uda się z Wiktorią.-powiedziała.
-Oleno nie mów tak. Ja to załatwię.-zapewniłam z przekonaniem. Olena spojrzała na mnie niepewnie.
-Rose może lepiej nie...-zaczęłam.
-Oleno trzeba spróbować. Wiem, że Dymitr jest bardzo związany z Wiktorią i wiem, że jeśli ona umrze to on też umrze. A jeśli Dymitr  umrze pociągnie za sobą lawinę.-powiedziałam.
-O czym mówisz?-spytała.
-Ja bez Dymitra długo nie daje rady. Jeśli w nim coś umrze to we mnie też coś umrze. Na was też to wpłynie. Na naszych znajomych i rodzinę też. Jedna osoba może pociągnąć za sobą wiele osób.-powiedziałam patrząc na Borysa, który spał słodko w wózku.
-Dobrze, niech ci będzie, ale daję ci czas do urodzin Borysa. Jeśli do tego czasu nic nie znajdziesz organizuje pogrzeb.-powiedziała.
-Zgoda.-westchnęłam ciężko.
-Wiesz gdzie znajdziemy mojego syna?-spytała.
-Podejrzewam, że jest w domu i jest u nas na siłowni.-powiedziałam po chwili namysłu.
-Czyli wracamy?-spytała.
-Jestem za.