Rozdział 507

Dni mijają podobnym rytmem. Wstaję, idę do Rozy, opiekuję się Borysem. I tak w kółko od dwóch tygodni. Roza cały czas przechodzi przemianę z dnia na dzień jest coraz bledsza. Zaczyna mnie przerażać. Dziś tak jak co dzień wstałem i uszykowałem się do wyjścia do żony. Gdy tylko znalazłem się u niej w pokoju usiadłem przy jej łóżku. Dziś jej skóra jest kredowobiała i wiem, że trzeba działać. Wstałem szybko i zbiegłem na dół. Wszyscy siedzieli w jadalni.
-Sonia już czas.-powiedziałem wpadając jak szalony do jadali.
-Chcesz strażników?-spytał Abe.
-Damy sobie radę.-powiedziałem patrząc na Sonie. Wyciągnęła sztylet i spojrzała na niego.
-Trzymajcie za nas kciuki. Jeśli to nie wypali ona umrze albo nas pozabija.-powiedziała podchodząc do mnie. Oboje wbiegliśmy na samą górę i weszliśmy do sypialni Rozy. Zaczęła się budzić. Przynajmniej tak to wygląda.
-Sonia już!-krzyknąłem łapiąc żonę. Okazał się to niekonieczne. Dalej spała.
-Jesteś pewien?
-Bielsza nie będzie.
-Dobra.-Sonia wzięła zamach i wbiła sztylet prosto w serce Rozy. Po pokoju rozbrzmiał przeraźliwy krzyk Rozy. Który nas ogłuszył i odrzucił od łóżka. Białe światło sprawiło, że przez chwilę nic nie widzieliśmy. Po chwili wszystko zaczęło wracać do normy, a my zaczęliśmy coś widzieć. Roza leżała na łóżku skulona w kłębek. Spała, ale oddychała głęboko. Spojrzałem na Sonię. Wpatrywała się w Rozę.
-Śpi. Żyje. Nic więcej aktualnie nie widzę. Muszę się napić.-powiedziała wstając chwiejnie. Podbiegłem i chwyciłem ją pomagając jej wstać.-Spokojnie aż tak źle ze mną nie jest.-powiedziała z uśmiechem.
-Może pomogę ci chociaż zejść na dół?-spytałem.
-To by się przydało.-powiedziała patrząc na mnie. Spojrzałem na Rozę i wyprowadziłem Sonię z pokoju. Sonia słaniała się na nogach i widziałem jak jej dłonie drżą. Gdy zeszliśmy na dół od razu skierowaliśmy się do salonu.
-Abe ściągnij karmiciela.-powiedziałem pomagając usiąść Soni.
-Już jedzie. Co z Rose?-spytał.
-Śpi. Na razie trzeba czekać. Idę do niej. Zaopiekujecie się Borysem?-spytałem spoglądając na nich.
-Spokojnie idź do Rose, a o Borysa się nie martw.-powiedziała mama podchodząc do mnie i przytulając  mnie mocno do siebie.
-Jest dobrze. Teraz trzeba czekać aż się obudzi.-powiedziałem wtulony w pierś mamy.
-Masz rację synku. Już jest dobrze.-powiedziała całując mnie w czoło. Spojrzałem na kanapę. Aleksander siedział z Borysem na kolanach. Borys patrzy na mnie z szerokim uśmiechem. Uśmiechnąłem się. Mój syn będzie mógł też się wtulić tak w swoją mamę.-Synku nie płacz.-szepnęła mama, a ja dopiero teraz uświadomiłem, że łzy spływają po moich policzkach.
-Przepraszam.-powiedziałem ocierając łzy.
-Nie przepraszaj synku. Nie wolno ci przepraszać za to, że okazujesz uczucia.-szepnęła w moje włosy.
-Ta!-Borys patrzył na mnie z szerokim uśmiechem.
-Co syneczku?-spytałem przytulając mamę i patrząc na synka z miłością. Borys wyciągnął swoje urocze rączki w moją stronę. Podszedłem do Aleksandra i wziąłem od niego Borysa. Synek wtulił się  w mój bok i oparł główkę na moim ramieniu.
-Ma?-spytał Borys wzruszając ramionkami.
-Już za kilka godzin zobaczysz się z mamusią.-zapewniłem całując jego główkę. Na główce mojego synka są już włoski, których kolor odziedziczył po mamie. Gdy dorośnie będzie ślicznym chłopcem już to widać.-Pójdziesz teraz do babci i pójdziesz z babcią zjeść śniadanko, a tatuś w tym czasie idzie do mamusi.-powiedziałem całując Borysa w czoło i podając go mamie. Ruszyłem do sypialni Rozy. Gdy tylko się w niej znalazłem byłem przerażony.