Rozdział 549

Dymitr gotował obiad, a ja z Borysem usiadłam na kanapie i pokazywałam mu książeczkę dla dzieci. Borys próbował przewracać strony, ale marnie mu szło. Cały czas piszczał wściekły, że znów mu coś nie wyszło.
-Spokojnie. Nauczysz się.-zapewniłam, gdy Borys wyrzucił książeczkę. Podniosłam ją i podeszłam do synka.-Po co ta złość?-spytałam spoglądając na syna.-Borys nie ma sensu się denerwować.
-Jaki rzeczowy ton.-Iwan wszedł do pokoju  z szerokim uśmiechem.
-Wa!-krzyknął Borys wyciągając rączki w stronę Iwana. Iwan podszedł z uśmiechem do kanapy i wziął Borysa na ręce.
-Tęskniłeś za wujkiem?-spytał całując rączki Borysa.
-Jak widzisz mały nie jest cierpliwy, więc trzeba z nim dyskutować.-powiedziałam uśmiechając się do niego.
-Jest na tyle mądry, że na pewno rozumie.-powiedział patrząc na Borysa z miłością.
-Traktujesz Borysa jak własnego syna.-powiedziałam stając obok niego.
-Dimkę traktuje jak brata, wydaje mi się, że to nie jest złe, że chcę traktować jego syna jak najlepiej.-powiedział patrząc na mnie z małym uśmiechem.
-Nie jasne, że nie....tylko znasz Borysa dwa tygodnie, a zachowujesz się tak jakbyś był przy nim od jego narodzin.-powiedziałam spoglądając na Iwana.
-Kocham Dimkę i zrobię wszystko żeby był szczęśliwy. Jestem do niego tak przywiązany, że traktuje osoby ważne dla niego tak jak on je traktuje.-powiedział, a po chwili dodał.-Znaczy ciebie nie tak jak.....
-Spokojnie, wiem o co chodziło.-powiedziałam z uśmiechem.
-Rose, chciałem cię bardzo przeprosić za to co stało się w tamtym magazynie...
-Spokojnie, rozumiem. Byłeś strzygą chciałeś żeby Dymitr cierpiał. Nie gniewam się na ciebie naprawdę.-zapewniłam uśmiechając się do niego szeroko.
-Dzięki.-powiedział patrząc na mnie z wdzięcznością.
-Nie dziękuj. Ja nie mam się nawet o co gniewać. Zrobiłam to specjalnie...wiesz w sensie żeby ciebie zwabić i przemienić.
-Rose, ja cię wtedy o mało nie zabiłem.-powiedział patrząc na mnie poważnie.
-Spokojnie we mnie było jeszcze sporo krwi.-zapewniłam z uśmiechem.
-Tak, jasne. Widziałem jak odlatywałaś.-powiedział szturchając mnie ramieniem.
-Już nie przesadzaj.-powiedziałam przewracając oczami.
-Nie przesadzam taka była prawda. Dimka zdążył w ostatniej chwili.-powiedział spoglądając na mnie.
-Naprawdę chciałeś mnie przelecieć?-spytałam spoglądając na niego.
-Jeśli mam być szczery to, tak chciałem. Jednak najbardziej chciałem zrobić Dimce na złość i zabrać mu jego oczko w głowie.
-Aż tak widać, że jestem jego oczkiem w głowie?-spytałam spoglądając na Iwana.
-Nawet nie wiesz jak bardzo.-powiedział spoglądając na Borysa.-I widać też, że Borys jest dla was jak świętość. Powinniście go chronić.
-Staramy się jak możemy, ale nie chcemy go odcinać od świata tylko dlatego, że jest wyjątkowy.-powiedziałam spoglądając na Iwana.
-Doskonale cię rozumiem. Chcecie zapewnić mu bezpieczne, szczęśliwe i beztroskie dzieciństwo.-powiedział patrząc na mnie.
-Dokładnie. Czy ja proszę o wiele?-spytałam.
-W jego wypadku jak najbardziej.-powiedział chwytając moje ramię.-Ale jestem pewien, że ci którzy znają was i Borysa nie pozwolą go skrzywdzić. Będą walczyć o niego do ostatniej kropli krwi byle on był bezpieczny.
-Wiem i tego się obawiam.-powiedziałam kręcąc głową.
-Nie przejmuj się. Borys z wami jest bezpieczny.-powiedział z uśmiechem.
-My tu tak gadu gadu, a gdzie jest Wiktoria?-spytałam spoglądając na niego.
-Zagadała się z taką jedną dziewczyną przed domem.-powiedział z uśmiechem.
-Pewnie z Jill.-powiedziałam z uśmiechem.
-Chyba tak miała na imię.-powiedział mrużąc oczy.
-Idziemy pomóc tacie?-spytałam patrząc na synka.
-Ta?-spytał rozglądając się po salonie.
-Jest w kuchni idziemy do niego?-spytałam. Borys energicznie potrząsnął główką.-Wujek idziesz z nami?-spytałam.
-Jasne.-powiedział idąc przodem.