Rozdział 562

Obudziłam się sama w sypialni. Usiadłam na łóżku i sięgnęłam koszulkę Dymitra z podłogi. Ubrałam się i wstałam z łóżka kierując się w stronę pokoju synka. Borys siedział na dywaniku w kształcie głowy misia i uderzał w cymbałki. Usiadłam przed nim i czekałam aż zwróci na mnie uwagę. Po chwili podniósł główkę.
-Ma!-pisnął z szerokim uśmiechem.
-Cześć! Tęskniłeś?-spytałam przytulając synka. Borys obrócił się na moich kolanach i pokazał rączką na cymbałki-Dostałeś prezent?-spytałam. Uśmiechnął się i chwycił pałeczkę.-Mój mały, słodki grajek.-zaczęłam całować policzki Borysa i nie zauważyłam, że ktoś wszedł do czasu aż się nie odezwał.
-Widzę, że prezent udany.-Iwan stał za mną z szerokim uśmiechem.
-Od ciebie?-spytałam spoglądając na niego z uśmiechem.
-Ode mnie.-powiedział siadając obok mnie.
-Gdzie Dymitr?-spytałam poprawiając synka w rękach.
-Pojechał na zakupy. Chciał zrobić śniadanie, ale nie miał z czego.-powiedział łaskocząc Borysa po policzku.
-Kochany z niego mąż.-stwierdziłam.
-Jeśli jest takim mężem jakim jest przyjacielem to masz rację.-powiedział z uśmiechem.
-Czyli jest wspaniały we wszystkim co robi.-powiedziałam.
-Mogę ci zadać pytanie?-spytał spoglądając na mnie.
-Słucham.
-Jak to się stało, że był strzygą? Nie chciałem go pytać, a ty ponoć przy tym byłaś.
-Byłam i widziałam wszystko czego nie chciałam zobaczyć. To była misja ratunkowa. Byłam wtedy jeszcze jego uczennicą. Jak twierdził najlepszą. Na misji byli strażnicy, uczniowie i morojowie władający ogniem. Udało nam się odbić większość jeńców i już wychodziliśmy, gdy zaatakowały nas strzygi. Wychodziliśmy już z groty słońce zaczynało świtać i wtedy spojrzałam na Dymitra żeby zobaczyć jak strzyga zatapia w jego gardle kły. Jego ciało osunęło się na ziemię i zniknęło z pola mojego widzenia.  Musieliśmy uciekać bo mieliśmy zbyt wielu rannych. Potem poczekałam do moich osiemnastych urodzin i wypisałam się ze szkoły i wyruszyłam do Rosji żeby go odnaleźć.-tu zakończyłam opowieść. Reszta była zbyt intymna żeby opowiadać ją komukolwiek. Ta część historii na zawsze zostanie między mną a Dymitrem.
-Znalazłaś go?-spytał.
-Tak i myślałam, że zabiłam. Potem jednak okazało się, że żyje, ale wtedy już wiedziałam jak go odmienić i moja przyjaciółka, ta sama która ciebie odmieniła, odmieniła Dymitra. Wszyscy uważali go za strzygę, a ja od samego początku wiedziałam, że to mój Dymitr. Po mimo tego, że mnie odpychał wiedziałam, że w głębi duszy chce być ze mną. Gdy sobie wybaczył pozwolił sobie mnie na nowo kochać.-zakończyłam spoglądając na Iwana.
-To jest jedna z piękniejszych historii miłosnych o jakich słyszałem.-powiedział uśmiechając się do mnie.
-To była trudna droga, ale warto było.-stwierdziłam.
-Nie dziwię się. Też chciałem walczyć o tą miłość.-usłyszałam głos męża za plecami.-Tylko uważałem siebie za mało godnego twojej miłości po tym wszystkim co....się ze mną działo. Ale teraz dzięki dobrym decyzją wiem, że warto było cierpieć.-zakończył z ogromnym uśmiechem.
-Ta.-Borys ruszył w kierunku taty. Gdy mały był przy nogach Dymitra, mój mąż chwycił go za rączki i podciągnął do góry. Borys stał na nóżkach i uśmiechał się do nas uroczo.
-Synku idziemy?-spytał Dymitr. Borys cofnął się do tyłu i postawił nóżkę potem drugą. Widać było, że się męczy bo jeszcze tego nie rozumie, ale starał się iść. Po zrobieniu dziesięciu kroków usiadł na stopach Dymitra wykończony.
-Ojejku moja mała żabka się tak zmęczyła?-spytałam spoglądając na synka. Borys uśmiechnął się do mnie i oparł się pleckami o nogi taty.
-Wygodnie ci?-spytał Dymitr podnosząc małego. Borys wtulił się w tatę.
-Ta am.-powiedział pokazując ustka.
-Głodny? W takim razie idziemy robić śniadanie.-powiedział Dymitr wychodząc z pokoju.