Rozdział 19

Szliśmy do parku który znajduje się tuż przy moim mieszkaniu. Pogoda była cudowna słońce świeciło, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Przez to, że przyjechaliśmy tak późno nie mogliśmy się przestawić na porządek tego dnia i nocy.W parku nie było dużo ludzi ponieważ była noc dla morojów.
-Hathaway przyznaj się jak to jest być strażniczką.-Mason przerwał ciszę która panowała w drodze z mieszkania do parku.
-Cóż jak się uczyliśmy sądziłam, że to bułka z masłem, ale teraz wiem,że to ciężka praca.
-Przesadzasz przecież możesz zabijać strzygi.
-Mason to jest naprawdę trudna robota, a zabicie strzygi nie jest tak fajne jak nam się wydawało w szkole!-teraz trochę niepotrzebnie podniosłam głos, ale czy on uważał, że ta robota nie jest ciężka?
-Gadasz tak jakbyś pozjadała wszystkie rozumu.Właśnie od kiedy przyjaźnisz się z Bielikowem? I od kiedy jeździsz z nim do rodziny?-po tych słowach chwycił mnie za rękę.
-Nie pozjadałam wszystkich rozumów po prostu wiem z doświadczenia, że bardzo łatwo o błąd podczas gdy strzygi atakują.-od razu przypomniała mi się piwnica w której przetrzymywał nas Izajasz na samom myśl o tych zdarzeniach chciałam się wzdrygnąć. Udało mi się wyciąć fragment z Dymitrem.
-Co może wysyłają cię non stop na misję w których zabijacie strzygi?-spytał Mason coraz bardziej mnie denerwował. W odpowiedzi na jego pytanie obróciłam się do niego plecami puszczając jego rękę i uniosłam włosy.-Skąd ich tyle masz?-spytała, odwróciłam się z powrotem.
-Dwa pierwsze są po tym jak zabiłam Izajasza i Elenę, a  ten trzeci jest po tym jak na Św.Władimira napadły strzygi to wtedy też pomagałam.
-Czyli udało ci się ich zabić?-spytał Mason czyli nie pamiętał nic z bycia duchem.
-Tak tylko niestety wtedy poniosłam wielką stratę.-powiedziałam, a na samo wspomnienie martwego Masona ciarki przeszły mi po plecach.
-Naprawdę aż tak wielką?-spytał zatrzymaliśmy się spojrzałam w jego niebieskie oczy i widziałam w nich miłość. Miłość do mnie, miłość której nie mogłam odwzajemnić.
-Tak straciłam najlepsze przyjaciela jakiego tylko mogłam mieć.
-Moment przyjaciela? Przecież wtedy zaczęliśmy się spotykać!!!-po co ja się odzywałam jestem głupia miałam to zrobić delikatnie no, ale cóż wyjdzie tak jak zwykle.
-Wiem, że wtedy się spotykaliśmy, ale Mason od tego czasu wiele się zmieniło.-starałam się mówić jak najdelikatniej jak tylko potrafiłam.
-Jak wiele, co spotykałaś się z innymi chłopakami? Ok, nie ma problemu, ale teraz możemy być razem Rose tylko ty i ja.-i właśnie w tej chwili Mason przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Całował mnie, a ja nie umiałam odwzajemnić pocałunku. Otworzyłam oczy i zobaczyłam najgorsze co mogło Dymitr nas widział. Momentalnie odsunęłam się od Masona pocałunek trwał może z 3 sekundy ale wystarczająco by zniszczyć Dymitra.
-Dymitr! Ja ci to wszystko wytłumaczę naprawdę nie chciałam...-zaczęłam się tłumaczyć, ale Dymitr podniósł dłoń w geście bym się zamknęła.
-Porozmawiamy w domu teraz dokończ to co masz dokończyć.-powiedział i odszedł. Spojrzałam na Masona.
-Co ci odbił!!!
-Rose przecież teraz będziemy razem.
-Nie możemy być razem.-odparłam już się uspokoiłam chociaż wiedziałam, że jestem przed najtrudniejszą rozmową z Dymitrem.
-Dlaczego?
-Ja nie mogę.
-Co nie jesteś gotowa? Spokojnie dam ci czas.
-Dasz mi czas.-roześmiałam się po mimo tego, że nie było w tym nic śmiesznego.
-Tak, rozumiem musisz się przyzwyczaić, że żyje rozumiem dam ci czas.
-Mason nie rozumiesz, że ja mam swoje życie!
-W którym chcę uczestniczyć.
-I będziesz jako przyjaciel.
-Dlaczego nie chcesz dać mi drugiej szansy?
-Bo ja mam narzeczonego!!
-O to zmienia postać rzeczy. Kim jest ten szczęściarz?-spytał przygaszony.
-Jest nim Dymitr.
-Co Bielikow przecież on jest starszy o 5 lat!!!
-Kocham go więc co cię to obchodzi?!-wydarłam się i ruszyłam biegiem do mojego mieszkania. Dopiero pod drzwiami odechciało mi się wejść ale czas porozmawiać z Dymitrem i mu wszystko wytłumaczyć.