Rozdział 32

Gdy tylko ich zobaczyłam puściłam się biegiem w ich stronę.
-Co mu się stało?!Miał wrócić cały i zdrowy!-byłam tak zdenerwowana obiecali mi,że wrócą szybko i nikomu nie stanie się krzywda.
-Roza spokojnie wejdźmy do domu i porozmawiamy na spokojnie-Dymitr jak zwykle był spokojny i opanowany podziwiałam go przecież to musiało boleć.Weszliśmy do mieszkania i usiedliśmy na kanapie.Już się trochę uspokoiłam ale ciągle dygotałam.
-Dobrze jesteśmy w domu czy ktoś mi powie co się stało?-spytałam najspokojniejszym głosem na jaki było mnie stać
-Nie zaproponujesz nam nic do picia?-spytał z przepięknym uśmiechem na twarzy mój ojciec jakby nic się nie
stało
-Czy ty sobie żartujesz?-spytałam.Coraz trudniej było mi utrzymać spokój
-Nie wydawało mi się,że jako pani tego domu powinnaś zadbać o gości.-powiedział Abe był taki wesoły miałam ochotę dać mu z liści
-Cholera jasna!Jaka pani domu?Wracacie Dymitr jest cały poturbowany a ty mi się pytasz czy zaproponuję wam coś do picia?!Jaja sobie teraz robisz!
-Rose wyrażaj się.Przypominam ci,że mówisz do swojego ojca-oczywiście moja matka musiała się wtrącić
-Jasne nie ma jak bezcenne rady Janin Hathaway.-wysyczałam wściekła
-Roza spokojnie nic mi nie jest.-powiedział patrząc na mnie tymi swoimi pięknymi oczami które tak bardzo kochałam
-Możesz mi powiedzieć co stało się na polowaniu skoro masz bandaż na ręce?-spytałam słabym głosem myślałam,że się rozpłaczę
-Spokojnie Roza już ci wszystko dokładnie tłumaczę-powiedział Dymitr patrząc na mnie ale cały czas mnie nie dotykał tak jakby bał się mnie dotknąć-Już kończyliśmy polowanie i wszystko było dobrze ale nagle wyłonił się za drzew dzik i trochę mnie poturbował.
-I co myślisz,że w to uwierzę?-spytałam czy on myślał,że wciśnie mi taki kit i ja nic nie zauważę.Spojrzałam znów w jego oczy i zobaczyłam coś czego się nie spodziewałam był jakby rozmarzony...nie już kilka razy widywałam takie spojrzenie-Dymitr pokarz mi oczy.
-Co!?Po co!?-już wiedziałam co się stało przez to,że sam zaczął się gubić w zeznaniach
-Napadły was strzygi?-spytałam
-Tak-odpowiedzieli hurem
-Dlaczego chcieliście to przede mną zataić?-spytałam bolało mnie to,że nie mówili mi prawdy
-Nie chcieliśmy cię martwić.-powiedziała moja matka spokojnie tak jakby bała się coś do mnie powiedzieć,może troszkę przesadziłam z tym krzykiem ale naprawdę się zdenerwowałam
-Ile ich było?
-Tylko 3-odpowiedział Dymitr
-Dymitr wszystkie bardzo szybko pokonał-dodał Abe też jakoś strachliwie
-Ale jednak cię zaatakowały?-spytałam po co ten bandaż i skąd to rozmarzone spojrzenie
-Tak ja dobijałem drugą to trzecia chwyciła mnie za rękę i-w tej chwili odwiązał bandaż i ukazały się ślady po ukąszeniu ale były to tak nie ładne ślady wyglądały tak jakby strzyga jeździła po ręce Dymitra swoimi ostrymi kłami-jak widzisz nie jest aż tak źle
-Powinien cię zobaczyć lekarz .-powiedziałam z przerażeniem
-Nie dziś.Jestem zmęczony-powiedział Dymitr,a ja przypomniałam sobie jak to jest po tym jak poziom endorfin we krwi spada,faktycznie człowiek czuł się potwornie zmęczony
-Dobrze idź do sypialni a ja przyniosę ci coś do jedzenia i coś do picia tylko na razie nie zasypiaj.Proszę-powiedziałam i poszłam do kuchni a Bielikow pożegnał się z moimi rodzicami i poczłapał niezdarnie na górę-Poczekajcie chcę z wami jeszcze pogadać-powiedziałam i poszłam do Dymitra do sypialni gdy weszłam zobaczyłam bardzo rzadki widok.Dymitr siedział na łóżku i wpatrywał się w pustą ścianę nigdy go nie widziałam tak bardzo skupionego wyglądał tak jakby na ścianie było coś tak bardzo interesującego i wciągającego,że wciągnęło go do reszty
-Przyniosłam ci tosty i kawę i sok pomarańczowy powinno trochę pomóc-powiedziałam stawiając tackę na stoliku nocnym.
-Dziękuje-powiedział biorąc tosta-czy ty też się tak czułaś po ukąszeniach
-Tak wiem,że teraz jest dziwnie ale jutr  o powinno być lepiej-powiedziałam i chciałam go pocałować w czoło ale on gwałtownie się odsunął
-Nie-krzknął
-Dlaczego?-spytałam zdziwiona jego nagłą reakcją.Ale nagle wszystko stało się jasne-Zjedz,wypij i idź spać.-powiedziałam wychodząc z pokoju
-Coś ty z nim zrobił?!-spytałam schodząc na dół
-O co ci chodzi Rose?-spytał Abe
-Nie pozwala mi się dotknąć sam też mnie nie dotyka nie wiem co mu powiedziałeś ale masz to odwołać.
-Powiedziałem tylko,że jeśli cię skrzywdzi to pożałuje i tyle.-Abe wydawał się niewzruszony
-Masz iść w tej chwili do niego na górę i powiedzieć mu,że to nie znaczy,że ma mnie nie dotykać i żeby mnie nie odtrącał-powiedziała byłam na nich tak wściekła chciałam żeby jak najszybciej wyszli ale najpierw niech naprawią to co popsuli
-Ale....-nie dokończył
-Gówno mnie obchodzą twoje tłumaczenia masz do niego iść i mu wszystko wytłumaczyć!!!-powiedziałam a bardziej wykrzyknęłam
-Dobrze-powiedział wystraszony i poszedł na górę.Zostałam sama z moją matką
-Rose ja już pójdę porozmawiamy jak się uspokoisz
-Jestem bardzo spokojna-powiedziałam
-Wiem masz rację ale ja naprawdę muszę iść-powiedziała i wyszła.Po chwili Abe przyszedł do salonu
-Już mu wszystko wytłumaczyłem
-Cieszę się-powiedziałam i chciałam iść do kuchni ale Abe mnie zatrzymał
-Rose my naprawdę nie chcieliśmy żeby coś mu się stało to wyszło tak przez przypadek-powiedział i wyszedł.A ja poszłam do sypialni to co zobaczyłam cieszyło moje oczy Dymitr zasnął głębokim twardym snem.Ale położył się tak,że zajmował całe łóżko
-Czyli,że śpię na kanapie-powiedziałam sama do siebie i poszłam się umyć i przebrać .Zrobiłam sobie posłanie na kanapie i zasnęłam wykończona tym ciężkim dniem.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Przepraszam za przekleństwa ale chciałam podkreślić powagę sytuacji.