Rozdział 6

-Hej potrzebuję twojej pomocy.-zaczęłam tak słodko jak tylko umiałam. Wiedząc, że właśnie to mi pomoże.
-Słucham cię kochana córeczko.-Abe jak zwykle był gotowy na wszystko.
-Tato potrzebuję biletów lotniczych.-oznajmiłam specjalnie na początku dałam słowo ''tato'' by go przekonać, że jest to dla mnie naprawdę ważne.
-Dokąd? Na kiedy? I na ile?-spytał bez ogródek wydaje mi się, że to ''tato'' działa na niego jak magiczne zaklęcie.
-Do Omska. Na poniedziałek. I na tydzień.
-O widzę, że ci się spieszy, ale zgoda załatwię to dla ciebie.Rozumiem, że zamierzacie odwiedzić rodzinę Bielikowa?
A niech to, czy on wszystko musi wiedzieć?!
-Dziękuje. Tak, czas by poznały prawdę i tak cierpią z powodu jego śmierci, wolę żeby cieszyły się wraz z nami.
-Ależ oczywiście, że was rozumiem. Wszystko będzie załatwione na czas.
-Dziękuje tato.
-Pa córciu.-powiedział i się rozłączył. W zeszłym roku nawet przez myśl by mi nie przeszło, że będę mówić do kogoś tato, a już szczególnie to kogoś takiego jak Abe,cóż a teraz...w ciągu tego roku zmieniło się bardzo wiele. Rozmyślając tak doszłam do naszego mieszkania.
-Hej jestem !
-O hej i co udało się?-spytał Dymitr nie wiedziałam gdzie jest, ale byłam pewna, że jest w domu.
-Tak. Co tak cudownie pachnie?-mówiąc, że coś cudownie pachnie miałam na myśli zapach, który unosił się w całym domu. Gdy weszłam do salonu oniemiałam. Kurczak w warzywach dochodził w piekarniku, a ziemniaki już były prawie gotowe.
-Z jakiej to okazji?-spytałam zdziwiona.
-Z takiej, że gdyby nie ty był bym cały czas tym potworem.
-I dlatego robisz takie pyszności?-spytałam coś mi tu nie grało, ale cały czas nie wiedziałam co.
-Tak. A teraz idź się przebierz i jemy.
-Dobrze już pędzę.A ładnie ci w tym fartuszku.-zaśmiałam się.Na fartuszku był napis ,,Jestem Kurą Domową". Chris kupił go jak się tu wprowadzaliśmy i powiedział, że jest ciekaw kto go będzie nosił. Oczywiście Dymitr dużo lepiej gotuje ode mnie więc to on go nosi.
-Dziękuje.-powiedział dając mi buziaka i popychając mnie na SCHODY. Zjedliśmy wspaniały obiad śmialiśmy się i rozmawialiśmy było tak jak na prawdziwej randce. Czułam, że tak powinno być zawszę. Potem zabraliśmy się za pakowanie.
-Roza na ile jedziemy do Bai?-spytał Dymitr. Był spięty co mnie zdziwiło ponieważ podczas obiadu był taki wesoły i rozluźniony.
-Na tydzień od poniedziałku do poniedziałku. A dlaczego towarzyszu?
-Nie tak tylko pytam.-a jednak cały czas był spięty .Widziałam, że o czymś rozmyśla, a ja  nie mogłam mu pomóc. Dopiero gdy w niedziele rano położyliśmy się spać poczułam, że się odpręża.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No to kolejny rozdział mamy.Dedykuję go Mańce ze względu na SCHODY dobrze wiesz o co chodzi.