Rozdział 54

Patrzyłam z niedowierzaniem na Lissę,jak mogłam tak po prostu się wygadać?Co ona tu robi?Po co przyszła?Pytania zaczęły się same pojawiać,a ja starałam się je opanować.
-Liss co ty tu robisz?-spytałam patrząc na nią i Christiana
-Dowiedzieliśmy się,że jesteś w szpitalu i przyszłam się dowiedzieć co ci jest.-powiedziała podchodząc bliżej
-Wiesz jakie ja mam szczęście.Mam lekki wstrząs mózgu nic więcej wyjdę za kilka dni.-powiedziałam spoglądając znacząco na mojego ojca.Brakowała tylko tego,żeby się wygadał
-To ja was zostawię samych muszę załatwić kilka spraw.-zaczął wychodzić ale coś sobie przypomniał-I o zapomniałbym Rose wszystko załatwię.
-Proszę poczekaj aż wyjdę wtedy wszystko na spokojnie omówimy.-powiedziałam patrząc na niego błagalnie
-Dobrze wpadnę jeszcze pa-powiedział i wyszedł
-O co mu chodziło?-spytał Christian przystawiając sobie krzesło obok krzesła Lissy
-O nic jak zwykle głupoty-powiedziałam udając,że wszystko gra tak naprawdę nic nie grało
-Dobrze mało ważne.Rose jak to zabiłaś Wiktora?-Lissa cały czas nie dawała za wygraną
-Tak zabiłam go.Ale to było przez przypadek.-powiedziałam wspominając to co się stało
-Jak to przez przypadek,można kogoś zabić przez przypadek?-spytał Christian
-Kiedy to się stało?-spytała Lissa
-Tak można kogoś przez przypadek zabić.Jak zostałam oskarżona i uciekałam z Dymitrem i Sydney to Robert i Wiktor pomogli nam przemienić Sonię w morojkę a potem porwali Jill i jak z Dymitrem i Sonią poszliśmy ją uratować,zaczęliśmy się bić z Wiktorem i Robertem i nagle mrok który od ciebie zabierałam eksplodował no i rzuciłam się na Wiktora przez przypadek uderzył głową o beton i cóż koniec historii.-powiedziałam poprawiając się na łóżku
-Tak faktycznie nic się nie stało.-powiedział Chris a jego głos ociekał sarkazmem
-Rose dlaczego mi nie powiedziałaś?-Lissa wciąż była wściekła,że jej nic nie powiedziałam
-Liss zrozum chcę o tym zapomnieć ale to cały czas jest i nie daje o sobie zapomnieć.-powiedziałam wspominając w myślach moje biedne dziecko.Ciekawe czy był by to chłopiec czy dziewczynka?Rose stop nie myśl o tym!
-Dobrze już rozumiem ale mówiłaś ,że Robert zabił je,o kogo chodziło?-cóż czas coś wymyślić
-Chodziło mi o dziecko jednego ze Stróżów strzygi zabiły je na naszych oczach.-gładko poszło mi kłamstwo ale bałam się,że ktoś się kiedyś dowie.
-Oj strasznie mi przykro.-powiedziała i się zasmuciła.Ciekawe jak by zareagowała jakby dowiedziała się prawdy.
-Już jestem.O Lissa Christian miło was widzieć.-Dymitr wydał się zdziwiony ale po chwili spojrzał na mnie przestraszony pokiwałam przecząco głową a on się uspokoił
-Hej-powiedzieli równocześnie
-Coś się stało Dymitr?-spytał Chris chyba zauważył niepewność Dymitra
-Nie,jasne wszystko gra po prostu zostawiłem Rose z jej ojcem wracam a tu wy.-Dymitr bardzo dobrze kłamał ale ja jego kłamstwa rozpoznaję na kilometr
-Tata musiał wyjść.-powiedziałam żeby przerwać ciszę
-No tak ciągle zapracowany-powiedział Dymitr podchodząc do mojego łóżka
-To my już pójdziemy-Lissa nagle wydała się zażenowana całą sytuacją
-Nie musicie wychodzić-Dymitr był cały czas spokojny
-Nie musimy już iść.Dymitr rozmawiałam z Hansem i stwierdziliśmy,że powinieneś być jeszcze z Rose.Więc dopóki ona ma zwolnienie ty też.-Lissa popatrzyła na mnie znacząco
-Oczywiście.Dziękuję -Dymitr wydał się szczęśliwy perspektywą niańczenia mnie
-To na razie-powiedziała wychodząc z Christianem
-Powiedziałaś im?-Dymitr usiadł przy moim łóżku
-Nie oczywiście,że nie zmyśliłam historię o zmarłym dziecku Stróżów.Niczego się nie domyślą.
-Nie o to chodzi.Po prostu wiesz Lissa jest twoją przyjaciółką myślałem,że mówisz jej o wszystkim.-Dymitr spojrzał na mnie oczami które potrafiły mnie roztopić
-Słucham?Nie nie chcę jej zamartwiać moimi problemami dopiero ostatnio dowiedziała się,że nie jestem dziewicą,a o dziecku nie chcę jej mówić.
-Naprawdę?Myślałem,że po tym jak Wiktor rzucił  na nas urok wszystko jej powiedziałaś.
-Nie było to tylko naszą sprawą i nie chciałam nikogo mieszać.-powiedziałam i chwyciłam go za ręke
-Jak się czujesz?-Dymitr szybko zmienił temat zdziwiłam się,że nie chciał mówić o nocy dzięki której zrozumieliśmy,że się kochamy ale jeśli chciał przejść na inny temat niech mu będzie
-Szczerze czuję się bardzo dobrze ,nie czuję żeby coś mi było-powiedziałam zgodnie z prawdą
-Cieszę się,że wracasz tak szybko do zdrowia-powiedział uśmiechając się promiennie
-Chodź trochę bliżej-powiedziałam -chcę ci coś powiedzieć na ucho
-Co Roza-powiedział przysuwając się do mnie a ja zatopiłam się w jego ustach.Dymitr na początku zdezorientowany po chwili oddał pocałunek.Całował długo i namiętnie.Po chwili się odsunął-Co robisz?!-spytałam zdziwoina
-Roza nie wolno ci przypominam,że wczoraj poroniłaś-powiedział a ja nie wiedziałam o co mu chodzi
-Słucham?
-Zaczęłaś rozpinać mi koszulę nie wmawiaj mi,że nie chciałaś posunąć się dalej-Dymitr uśmiechnął się zapinając ostatni guzik koszuli
-Wybacz moje ręce się z nikim nie konsultowały -powiedziałam śmiejąc się wraz z moim ukochanym