Rozdział 56

Każda godzina zmieniała się w dzień,każda minuta w godzinę,a każda sekunda w minutę.Cały czas czekałam aż wybije godzina mojej wolności ale kilka spraw mnie niepokoiło.Pierwsza Dymitr wczoraj jak wychodził wydawał mi się spięty,druga jeszcze go nie było u mnie a zawsze przychodził rano.Nie wiem na co czekałam bardziej na niego czy na wypis.W końcu się zjawił cały zdyszny.
-Hej Towarzyszu coś się stało?-spytałam wyglądał tak jakby dopiero zszedł z pola bitwy.
-Przeciwnicy Lissy rzucili się na Jill.Ale  spokojnie nic jej się nie stało jest cała i zdrowa ale Lissa jest zdenerwowana zaistniałą sytuacją.Oczywiście ci którzy napadli na Jill zostaną ukarani.-powiedział podchodząc do krzesła i stawiając na nim torbę- Przyniosłem ci niezbędne rzeczy.-dodał po chwili
-Ale na pewno nic nie jest Jill?-spytałam zszokowana obrotem spraw
-Jest cała tylko wystraszona.Lissa planuje wysłać ją daleko od Dworu by nikt jej nie zagrażał-Dymitr odzyskał normalny oddech i teraz się do mnie uśmiechną-Idź do łazienki i się przyszykuj poczekam-usiadłam na krawędzi łóżka i spuściłam nogi tak by swobodnie opadał w dół,przez ostatnie kilka dni moją jedyną drogą był droga do toalety i z powrotem,stając na noga poczułam się dziwnie niepewnie Dymitr natychmiast zauważył,że coś jest nie tak i podszedł chwytając mnie za rękę
-Jeśli pozwolisz pomogę ci trochę-cały czas się uśmiechał ale widziałam,że się spiął gdy mnie chwycił
-Oczywiście,że ci pozwolę nie mam ochoty na bliskie spotkanie z podłogą-powiedziałam uśmiechając się do niego.Weszliśmy do łazienki która była cała biała ale dla mnie liczyło się to,że było tu czysto.Dymitr pomógł mi wejść pod prysznic a później sama sobie poradziłam.Otworzyłam torbę i znalazłam tam bieliznę,mój ulubiony czarny top,ulubione czarne rurki i moje ukochane czarne buty.Dymitr wiedział co najbardziej lubię wiec to mi przyniósł.Uczesałam włosy i wyszłam z łazienki szczęśliwa,że wróciłam do normalności.
-Jak ci się podobam?-spytałam podchodząc do niego
-Jak zawsze piękna,lekarz był przed chwilą z wypisem.Gotowa by wrócić do domu?-spytał biorąc ode mnie torbę
-Oczywiście,że gotowa chcę do domu.-powiedziałam wychodząc z pokoju.Wyszliśmy na dwór był poranek(noc dla ludzi) ale było dość parno.Już dawno nie cieszyłam się wychodząc na powietrze tak jak teraz.Ruszyliśmy w stronę mieszkania gdy zaczepiła nas osoba którą od dawna chciałam zobaczyć
-Hej Rose martwiłam się o ciebie kiedy usłyszałam co się stał-Sydney Sage pojawiła się przed nami i mnie uściskała
-Hej Syd spokojnie nic mi nie jest.To był tylko lekki wstrząs mózgu nic poważnego
-Faktycznie jak na ciebie to nic poważnego-powiedziała uśmiechając się do nas
-A jak tam sprawy z Alchemikami?-spytałam byłam strasznie ciekawa co się z nią stało po tym jak mi pomagała
-Na początku nie było za przyjemnie odesłali do domu,do ojca który traktował mnie jak powietrze ale teraz znów dali mi szansę której nie zmarnuje-powiedziała to z pełnym przekonaniem
-Strasznie mi przykro,że mój ojciec cię w to wpakował-powiedziałam przepraszającym tonem
-Mówiłam ci już wcześniej nie martw się o nie dałam sobie radę i dalej sobie też dam radę-powiedziała i odeszła
-Cieszę się,że jest cała i zdrowa-powiedziałam wchodząc na korytarz budynku w którym znajdowały się mieszkania damiprów.
-Wątpię by Alchemicy byli w stanie zrobić jej coś.-powiedział Dymitr prowadząc mnie do mieszkania,otworzył drzwi a ja weszłam na korytarz i poczułam się w końcu całkiem zdrowa.Dymitr poszedł odłożyć torbę na górę a ja napawałam się widokiem naszego mieszkania.Wszystko wyglądało tak samo jak przed naszym wyjazdem do Stróżów.Zauważyłam,że na stole leży masa jakiś dokumentów,podeszłam bliżej i zobaczyłam że w większości są to różnego rodzaju dekoracje ślubne ale leżały tam również mapy różnych miast.Nie rozumiałam po co to wszystko.
-Zapomniałem to posprzątać-powiedział Dymitr podchodząc do stołu
-Co to jest?-spytałam zszokowana
-No wczoraj stwierdziłem,że poszukam już czegoś na nasz ślub.-powiedział wkładając zdjęci tortów ślubnych do teczki
-A te mapy?
-Wczoraj twój ojciec przyszedł i poszperaliśmy trochę zastanawiając się gdzie jest Robert.-powiedział patrząc na mnie
-Prosiłam was obu byście się w to nie mieszali-powiedziałam patrząc na niego błagalnie.
-Wybacz ale musimy to zrobić-podszedł chwytając mnie za ręce-nie odpuścimy mu po tym co ci zrobił.Chciałem powiedzieć po tym co wam zrobił-po chwili zdał sobie sprawę jak blisko jest i się odsuną -Przepraszam nie chciałem
-Jasna cholera!!Dymitr co się z tobą dzieje od wczoraj boisz się mnie dotykać dlaczego?
-Co? Nie skąd ten głupi pomysł?-udawał,że nie wie o co chodzi
-Nie udawaj widzę jaki dystans między nami ustalasz.Dlaczego znów traktujesz mnie jak  swoją uczennicę?-spytałam ze łzami w oczach
-Roza to nie tak...ja....po prostu...myślałem,że na razie....nie po tym...co się stało...z naszym....dzieckiem-dukał widziałam,że cały dygocze
-Dymitr nasze dziecko nie żyje!-powiedziałam płacząc-To nie znaczy,że masz mnie teraz odtrącać.Wiesz szczerze teraz potrzebuję cię najbardziej.-powiedziałam a kolejny potok łez wylał się z moich oczu
-Roza myślałem,że nie chcesz bym był blisko-powiedział podchodząc do mnie-Kochanie chyba nigdy nie myślałaś,że opuścił bym cię w tak trudnej chwili dla nas oboje jest to trudne-przejechał palcem po moim policzku,a ja mimowolnie zadrżałam pod wpływem jego dotyku.Po chwili znalazłam się w jego objęciach szlochając cicho-Roza spokojnie ciii już dobrze zawsze będę przy tobie i nigdy nie zostawię cię bez ochrony-szeptał mi cicho do ucha co mnie wyciszyło i uspokoiło
-Dziękuje Towarzyszu-powiedziałam podnosząc głowę by na niego spojrzeć
-Za co?-spytał spoglądając na mnie
-Za wszys....-nie dokończyłam ponieważ przerwał mi namiętnym pocałunkiem którego w tej chwili oboje potrzebowaliśmy.Był to pocałunek który wyrażał wszystkie nasze emocje od złości przez tęsknotę do pożądania.Pocałunek był delikatny ale jednocześnie mocny.Nigdy jeszcze się z nikim tak nie całowałam,nawet z Dymitrem.Zanim się zorientowałam leżałam na dywanie koło stołu
-Roza nie możemy nie teraz-powiedział Dymitr kładąc się obok mnie
-Przez mojego ojca?-spytałam
-Też.
-Też?Co jeszcze?-spytałam zdziwiona,że coś jeszcze go hamuje
-Lekarz powiedział,że przez najbliższy tydzień masz zakaz.-powiedział śmiejąc się widząc moją minę
-Mam wytrzymać tydzień bez twojego ciała?To będzie trudne-powiedziałam z głupkowatym uśmiecham na twarzy
-Przykro mi ale musisz-powiedział siląc się na powadę
-Zgoda-powiedziałam.Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi.