Rozdział 64

Po śniadaniu które było naprawdę długie ponieważ nie mogliśmy się od siebie odkleić,poszliśmy razem do łazienki.Gdzie wzięliśmy wspólny prysznic,tak w sumie wszystko dziś robimy razem wydaje mi się,że Dymitr martwi się o to bym się nie załamała.Fakt cały czas myślałam o tym jak zachowywali się po tym jak powiedziałam im o duchu i nadal bałam się,że na jaw wyjdzie to,że poroniłam.Dymitr chyba się tego domyślił i mnie przytulił.
-Jak się czujesz kochanie?-spytał całując mnie w skroń.
-Dobrze,a jak mam się czuć?-spytałam patrząc na niego wydawał się lekko spięty.
-No nie wiem pytam tylko z ciekawości.-powiedział patrząc w okno.
-Dymitr czy mi się zdaje czy ty denerwujesz się przed przyjazdem mojego ojca?-spytałam z uśmiechem.
-Nie,nie denerwuję się,że twój ojciec przyjeżdża,chyba mnie polubił,więc się nie martwię,chodzi o to że za dwa dni wyjeżdżamy i jedziemy prosto w szpony wroga.-powiedział przytulając mnie mocno.
-Towarzyszu nie martw się wrócimy cali i zdrowi-powiedziałam bardziej do siebie niż do niego tak strasznie bałam się,że coś się komuś stanie i to będzie moja wina.
-Wiem ale mam złe przeczucia.
-To ich nie miej.Od kiedy jesteś takim pesymistą?-spytałam szturchając go w ramie.
-Nie pesymistą tylko realistą.-powiedział jak mój mentor z akademii.
-Dla mnie to jedno i to samo. -droczyłam się z nim.
-Roza dobrze wiesz,że to nie to samo.-powiedział patrząc mi prosto w oczy.
-Wiem Towarzyszu,ale spróbuj spojrzeć na to trochę inaczej.Nie myśl o tym co może się złego stać,pomyśl o tym co może stać się dobrego jeśli go zabijemy.-powiedziałam,a na samą myśl o tym co chcemy zrobić ciarki przebiegły mi po plecach.
-Od kiedy jesteś taka mądra Roza?
-Od kiedy mam najlepszego nauczyciela-powiedziałam całując Go w usta,niestety nasz pocałunek nie trwał długo ponieważ przerwał nam dzwonek.
-Pójdę otworzyć-powiedział Dymitr wstając.Chwilę później wszedł z moim ojcem do pokoju.Obaj mieli zaniepokojone miny.
-Co się stało?-spytałam przerażona patrząc na obu.
-Roza musisz się uspokoić-powiedział Dymitr podchodząc do mnie.
-Co się dzieje?-spytałam coraz bardziej zaniepokojona.
-Twoja matka wie o tym,że poroniłaś i wie o naszych planach zabicia Roberta.A no i co najważniejsze jedzie tu i będzie za piętnaście minut.-powiedział niewzruszony Abe.
-Słucham!?-wykrzyknęłam wściekła-Skąd wie?Od kogo?Dlaczego?
-Przez przypadek się wygadałem a ona wyciągnęła ze mnie resztę takie życie-Abe powiedział to tak jakby zamawiał jedzenie na wynos.
-Czyli to ciebie uduszę-powiedziałam idąc w jego stronę cofnął się trochę,ale ja nie mogłam iść dalej coś dużego i silnego mnie zatrzymało.
-Roza uspokój się proszę-Dymitr miał spokojny opanowany głos ale ja byłam bliska płaczu
-Dymitr nie chcę zrobić ci krzywdy więc mnie przepuść.-powiedziałam nie patrząc na niego.
-Roza spokojnie,wcale nie chcesz tego zrobić jesteś wściekła i nie potrafisz racjonalnie myśleć proszę usiądźmy i porozmawiajmy na spokojnie.-Dymitr przemawiał spokojnym ale rzeczowym tonem.Już chciałam zaprzeczyć i kłócić się z nim dalej ale usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.
-Ty ją uspokój a ja pójdę otworzyć.-Abe skierował się w stronę drzwi.Dymitr zrobił coś czego nie spodziewałam się po nim w obecności mojego ojca.Pocałował mnie.Mocno,namiętnie ten pocałunek miał mnie uspokoić i właśnie tak zadziałał.Zanim się obejrzałam odsunął się a ja zamrugałam kilka krotnie by przekonać się czy to dzieje się naprawdę.Zauważyłam,że w pokoju są trzy osoby.Przyjrzałam się każdej z osobna.Na ostatniej postaci zatrzymałam wzrok najdłużej.Była to moja matka,po raz pierwszy widziałam ją tak załamaną .Miała potargane włosy i oczy spuchnięte od płaczu.Nie myśląc co robię podbiegłam do niej i wpadałam w jej objęcia,płacząc jak jeszcze nigdy.
-Spokojnie Rose będzie dobrze.Zobaczysz wszytko będzie dobrze.-mówiła cicho głaszcząc mnie po włosach i przytulając mocno.