Rozdział 114

Zawsze wiedziałam że moroje lubią debatować,ale to co działo się na sali przerosło moje najśmielsze oczekiwania.Stojąc pod ścianą i słuchając wypowiedzi arystokratów zastanawiałam się czy na pewno chcę bronić takich snobów przed strzygami.Niestety strażniczka we mnie upomniała mnie że od zawsze o tym marzyłam i że powinnam siedzieć cicho.Christian radził sobie średnio.Były chwile że było widać kto jest królem,ale po chwili ktoś zdołał go przekrzyczeć.Dymitr stał obok mnie czujnie śledząc każdy ruch arystokratów.
-To obłęd.-mruknęłam sama do siebie.Dymitr zaśmiał się pod nosem.
-Wydaje ci się Roza.-powiedział tak cicho by nikt go nie usłyszał.
-Spójrz zachowują się jakby byli piani.
-Roza od zawsze arystokraci się kłócili,ale dziś jesteśmy świadkami historycznej chwili.-popatrzył na dyskutujących.-Spójrz siedmiu z dwunastu jest po stronie Christiana,a kolejni zaczynają się przekonywać.Nie będę zdziwiony jeśli okaże się,że tylko jedna osoba będzie przeciw.-Dymitr cały czas patrzył na głosujących,a ja zaczęłam się zastanawiać czy on przez przypadek nie ma racji.Przyjrzałam się.Rodziny Badica,Conta,Ozera,Tarus,Drozdow,Voda i Lazar żywo krzyczały,że król na rację.Za to Daszkow,Zelkos,Szelsky i Iwaszkow kłóciły się że to próba samobójcza.Jeden z Zelkosów stwierdził nawet że król i królowa specjalnie chcą zamordować rodziny królewskie ponieważ chcą sami o wszystkim decydować.Widziałam w oczach Nathana Iwaszkowa że zaczyna się przekonywać do pomysłu Christiana i bardzo mi się to podobało im więcej będzie miał osób za tym lepiej.Stałam cierpliwie patrząc na coś niesamowitego z każdą chwilą rodziny zaczynały się ze sobą zgadzać.Niestety Zelkos był twardy.
-Niech mi Wasza Wysokość wybaczy,ale uważam że gdy nasze dzieci zaczną walczyć to nie będą miały czasu na szkolenie się w magii.
-Wybacz Carterze,ale uważam ten argument za bezpodstawny.-głos Nathana wydał mi się teraz niezwykle silny-Jak często używasz magi?
-Ja...to nie ma znaczenia twierdzę,że nasze dzieci powinny mieć też czas na zabawy zanim zaczną to trudne życie.-powiedział Carter Zelskos z dumą.
-Żartujesz?-prychnęła kobieta z rodu Szelsky dziś zastępowała Arianę.-Uważasz,że to właśnie nasze potomstwo nie może się wyszaleć?!Spójrz na tych młodych strażników którzy stoją pod ścianą,oni nigdy nie mają prawa się wyszaleć po mimo tego że są młodzi.-wskazała na mnie.-Ile masz lat?
Spojrzałam na nią zdziwiona zazwyczaj nikt nie zwracał uwagi na straż.Wystąpiłam do przodu i odpowiedziałam.
-Mam osiemnaście lat lady Szelsky.-chciałam się już cofnąć,ale ona cały czas patrzyła na mnie więc stwierdziłam że postoję tu jeszcze chwilę.
-Słyszysz Carterze ma osiemnaście lat i jest strażniczką pary królewskiej.-teraz spojrzała na mnie.-Ile strzyg już zabiłaś?-zadała jedno z trudniejszych pytań,a ja nie wiedziałam jak na nie odpowiedzieć by nie wyjść na chwalipiętę.
-Zabiłam ich wiele więc dokładnie nie odpowiem lady na to pytanie.-powiedziałam coraz bardziej zdezorientowana.
-Carter słyszysz ma osiemnaście lat,zabiła tyle strzyg że ciężko jej policzyć.Czy miałaś czas w szkole żeby imprezować tak jak twoi rówieśnicy?
-Nie większość czasu spędzałam na szkoleniu się w obronie morojów.-to była prawda szczególnie jak wróciłyśmy po ucieczce mój czas się jeszcze bardziej skurczył.
-Słyszałeś?-lady Szelsky wydawała się z siebie dumna.
-Słyszałem głuchy nie jestem,ale po co robisz wywiad z tą dampirzycą?-prychnął przy ostatnim słowie.Usłyszałam jak Dymitr wciąga powietrze do płuc.
-Chodzi mi o to Carterze,że dampiry nie mają nic od życia,a na dodatek narażają swoje życia dla nas.Ta dziewczyna ma większe poczucie odpowiedzialności niż ty będziesz je mieć przez całe życie.Jak się nazywasz?-to pytanie było skierowane do mnie.
-Rosemarie Hathaway.-odpowiedziałam a na sali nastała cisza.
-Ta Rose Hathaway?-spytała z niedowierzaniem.
-Tak.-jej zaskoczenie trwało tylko chwilę.
-Wobec tego Rose czy chciałabyś coś zmienić w naszym prawie?-spytała patrząc na mnie z uśmiechem.Zastanawiałam się tylko chwile.
-Nie mi tu osądzać to właśnie jesteście od rozstrzygania takich problemów.-powiedziałam spokojnie.
-Widzisz Carterze odpowiedź godna dyplomaty którym ty ponoć jesteś.-popatrzyła na niego surowo.
-Jak za pewne wiesz Ellen nasza strażniczka jest znana z niewyparzonego języka którym nie raz już się chwaliła.-stwierdził złośliwie Carter i zmierzył mnie mroźnym wzrokiem,gdyby sytuacja była inna przyłożyłabym mu.
-Przypominam ci jeszcze raz ona ma dopiero osiemnaście lat z tego co pamiętam z ciebie było jeszcze większe ziółko niż z naszej zdolnej strażniczki...-zaczęli się upierać,a ja wróciłam na miejsce obok Dymitra.
-Jak myślisz Towarzyszu dał coś  ten wywiad?-spytałam spoglądając na niego.
-Wydaje mi się że da i to wiele.-uśmiechnął się do mnie.Po pięciu godzinach narady Christian rozpoczął głosowanie.Okazało się że jedenastu z dwunastu arystokratów było za tym by moroje zaczęli uczyć się samoobrony.Wyszliśmy z sali obrad i skierowaliśmy się do pokojów królewskich.
-Rose Dymitr mam do was prośbę.-Cristian zwrócił się do nas.
-Słuchamy.-powiedział Dymitr chwytając mnie za rękę.
-Czy możecie jechać za dwa tygodnie po strażników którzy będą uczyć nas walczyć?-spytał Chris.
-Jasne.-odpowiedział Dymitr bez wahania.Za tydzień i cztery dni ma urodziny więc powinnam zdążyć z prezentem na który wpadłam.
-Dziękuję wam bardzo,a teraz macie rozkaz udać się do domu i odpocząć to był dla nas wszystkich bardzo męczący dzień powinniście odpocząć i zająć się sobą.-ostatnią część zdania powiedział z dziwnym uśmiechem.
-Tak jest.-zasalutowałam mu z uśmiechem.Dymitr mu coś jeszcze powiedział i ruszyliśmy do domu.