Rozdział 119

Spakowaliśmy torby i na następny dzień ruszyliśmy po strażników którzy będą szkolić morojów w walkach.Ja i Dymitr też mieliśmy się zmienić w instruktorów sztuk walki,ale najpierw czekało nas szkolenie,już nie mogłam się doczekać by zmienić się w instruktorkę.
-Roza mi się wydaje czy ty chcesz się mścić?-spytał Dymitr kiedy wyjechaliśmy z Dworu,najwidoczniej ukochany zauważył że zacieram ręce.
-Wydaje ci się kochanie ja po prostu....mam oryginalny sposób wyrażania siebie.-powiedziałam udając niewiniątko.
-Nawet nie wiesz jak mnie pociąga ten ''oryginalny sposób wyrażania siebie''.-powiedział Dymitr przysuwając się do mnie.Staliśmy na światłach więc mógł sobie na to pozwolić.Pocałował mnie szybko,ale namiętnie.
-Oj Towarzyszu nawet nie wiesz jak się cieszę,że jesteś taki a nie inny.-powiedziałam chwytając go za rękę.
-Tak?Dlaczego?-spytał z uśmiechem już dawno nie widziałam go w tak dobrym nastroju.
-Bo zacząłeś się ostatnio otwierać.-ścisnęłam jego dłoń.
-Naprawdę nie zauważyłem?-spojrzał na mnie szczerze zdziwiony.
-Kochanie zacząłeś normalnie ze wszystkimi rozmawiać i nie zamykasz się w sobie tak często w miejscach publicznych.
-Och Roza nawet nie wiesz ile twoje słowa dla mnie znaczą.-uśmiechnął się jeszcze szerzej.
-Zapominasz że jesteśmy bratnimi duszami?-spytałam śmiejąc się coraz głośniej.
-Zapomniałem Roza czy jesteś w stanie mi wybaczyć to haniebne zaniedbanie?-spytał Dymitr całując moją dłoń.
-Tak,a to dlatego że bardzo mocno cię kocham.
-Ja tiebia toże liubliu.-powiedział Dymitr całując znów moją dłoń.
-Wiesz,że rzadko mówisz przy mnie w swoim ojczystym języku?-spytałam zmieniając temat.
-Naprawdę?-spytał marszcząc czoło.
-Tak słyszę tylko ''Roza'' i bardzo rzadko słyszę ''Ja tiebia liubli''.-powiedziałam lekko oskarżycielskim tonem.
-Teraz będę ci to powtarzać częściej.-powiedział i na chwilę się zamyślił.
-O czym tak myślisz Kochanie?-spytałam.
-Wiesz,że zaczęłaś mnie tak nazywać z dnia na dzień,ale uwielbiam jak tak mówisz.-uśmiechnął się a jego oczy zabłysły.
-Wiem,że lubisz to określenie widzę to po twoich oczach,jak mówię ''Kochanie'' to twoje oczy błyszczą.
-Cały czas mnie zaskakujesz Roza tym jak łatwo ci mnie rozgryźć.Czytasz ze mnie jak z otwartej księgi.
-Kochanie pamiętaj jednak że tylko ja z ciebie tak czytam.-uśmiechnęłam się do niego chytrze.
-Nawet nie będę próbował cię wymienić na kogoś innego.-powiedział lekko przerażony.
-To dobrze.-odparowałam ze złośliwym uśmiechem.Jechaliśmy rozmawiając i śmiejąc się ze wszystkiego i z niczego.W końcu  Dymitr ogłosił postój.Ucieszyłam się bo wiedziałam że nareszcie rozprostuje obolałe nogi.Dymitr zatankował auto i poszedł zapłacić,a ja w tym czasie krążyłam wokół auta.Po chwili ukochany wrócił z dwoma kubkami czegoś ciepłego i kanapkami.
-Pomyślałem,że będziesz głodna.-powiedział podając mi kanapkę.
-O dziękuję kochany jesteś,ale wolę twoje kanapki.
-Wiem Roza,ale nie miałem miejsca żeby zrobić wszystko samemu.-uśmiech nie schodził mu z twarzy co było miłym widokiem.
-A co masz w kubeczkach chyba nie kawę?-spytałam niepewnie.
-W jednym kawa,a w drugim...powąchaj.-przystawiłam nos do kubeczka.
-CZEKOLADA!!!-krzyknęłam szczęśliwa i pocałowałam ukochanego.-Dziękuję.
-Kochanie myślałem że znasz mnie lepiej.-Dymitr udał obrażonego.
-Znam cię najlepiej na świecie,ale bałam się że na tej stacji nie ma czekolady.-powiedziałam i upiłam łyk czekolady.Mmmmm..czekolada z pomarańczą.
-To co jemy i jedziemy po..Dymitr spojrzał na papier goście którego mieliśmy szukać.-Emmeta Me.
-Oryginalne nazwisko.-mruknęłam popijając czekoladę.
-Oj Roza czepiasz się.-Dymitr spojrzał na mnie niby z pogardą,ale widziałam że chce mu się śmiać.