Rozdział 121

Dymitr pukał do drzwi,ale nikt nie otwierał.Zaczęłam się denerwować coś tu nie grało tylko jeszcze nie wiedzieliśmy co.
-Towarzyszu a może obejdziemy dom i przekonamy się czy na pewno nie ma innego wejścia?-spytałam szeptem.
-Masz rację.-powiedział Dymitr i ruszył w lewo,ja skierowałam się na prawo.Dom był sporych rozmiarów.Miał dwa piętra i był wiekowy chodź dość dobrze się trzymał.Szłam dobre pięć minut,ale nigdzie nie widziałam drzwi,a okna były za wysoko.Zanim się zorientowałam doszłam na tył budynku Dymitr też właśnie doszedł.
-Z mojej czysto.-powiedziałam szeptem.
-Z mojej też.-powiedział Dymitr i pokazał mi drzwi na tarasie.Były otwarte.
-Czy to znaczy,że nie chce nas wpuścić?-spojrzałam na Dymitra pytająco.
-Albo coś mu się stało trzeba to sprawdzić.-wyciągnął sztylet,ja swój też trzymałam już w dłoni.Weszliśmy do środka byliśmy w salonie.Był dość spory na ścianach wisiały obrazki i zdjęcia przedstawiającego mężczyznę-dampira-z różnymi ludźmi.To musiał być Emmet.Właśnie w tej chwili u słyszeliśmy krzyk spojrzałam na drzwi i zobaczyłam przystojnego blondyna z zielonymi oczami i oliwkową skorą.Miał wyraziste kości policzkowe i prosty drobny nosek.
-Kim wy jesteście?!-wycedził zdenerwowany.
-Spokojnie to jest strażniczka Rose Hathaway,a ja jestem strażnik Dymitr Bielikow.Przyjechaliśmy po pana na wezwanie by zaczął pan szkolenie morojów.-powiedział Dymitr odkładając sztylet na ziemię żeby pokazać Emmetowi,że nie jesteśmy groźni.Poszłam w ślady ukochanego i odłożyłam sztylet.
-Jestem byłym strażnikiem.Emmet Me.-podał rękę Dymitrowi a następie ze mną się przywitał.Rozmawialiśmy chwile,ale coś nie grało mi w Emmecie był podejrzany.Jego zielone oczy były lekko szalone.Patrzył to na mnie to na Dymitra i uśmiechał się pod nosem.
-Dlaczego zrezygnowałeś ze służby?-spytałam nie mogąc już wytrzymać.
-Ponieważ jestem poważnie chory.Mam bardzo rzadką chorobę.
-A można wiedzieć jaką?-spytałam z uśmiechem.Emmet na chwilę się zamyślił,a potem wybuchnął głośnym śmiechem nie wiedząc co zrobić wraz z Dymitrem zaczęliśmy się śmiać.
-Po co wam to wiedzieć?-spytał ocierając łzy śmiechu.
-Królowa i Sona Karp wraz z lekarzami znalazła wiele leków które leczą wiele ciężkich chorób.-powiedziałam przypominając sobie ile zdążyli już wymyślić,a przecież to dopiero początek.
-Choruję na Zespół Sandowskiego.-powiedział Emmet i dostał ataku kaszlu.Gdy tylko usłyszałam nazwę tej choroby od razu przeszedł mnie dreszcz.Przecież Wiktor na nią chorował,a ja go zabiłam przecież mógł jeszcze żyć,ale ja musiałam być tak głupia i odbierać takie ilości mroku od Lissy.Rose uspokój się to było dawno.Musiałam się uspokajać bo inaczej nie dała bym rady.
-Słyszałam że to bardzo ciężka i długa choroba.-powiedziałam po chwili.
-Masz rację Rose,ale niestety człowiek szybko na nią umiera mi został niecały rok życia,ale już się z tym pogodziłem.Najtrudniej było wbić sobie do głowy to że nie umrę podczas walki tylko jakaś głupia choroba okazała się silniejsza.-zamyślił się na chwilę.Usłyszałam hałas na górze.Coś nie grało.-No nareszcie.-powiedział Emmet wstając z okropnym uśmiechem na twarzy.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej wybaczcie że wczoraj nie było rozdziału,ale nie miałam dostępu do internetu.A teraz kilka ogłoszeń:
-Od jutra do środy jestem na wycieczce i nie wiem jak będzie z rozdziałami postaram się je dodać,ale nic nie obiecuję.
-Jeśli rozdziały nie będą się pojawiać to przepraszam.
-Przepraszam że dziś taki krótki.