Rozdział 129

Obudził mnie rano przyjemny zapach.Chcąc sprawdzić co to jest zeszłam na dół.Widok mnie powalił.W kuchni przy patelni stał Dymitr w samych bokserkach.No nie powiem ciekawy widok.Dopiero po chwili przypomniałam sobie,że muszę udawać jego przyjaciółkę.
-Hej Towarzyszu.-powiedziałam lekko zachrypniętym głosem.Odwrócił się szybko i zamarł.Dopiero po chwili zrozumiałam o co mu może chodzić.Miałam na sobie jego ulubioną koronkową koszulkę.
Dymitr wprost pożerał mnie wzrokiem.Lekko zawstydzona spuściłam wzrok nie mogłam na niego patrzeć zbyt bardzo przypominał Dymitra sprzed wypadku.
-Hej....-tylko tyle zdołał wydusić,ale po chwili się opanował.-Właśnie robię śniadanie zjesz ze mną?
-Z chęcią.-powiedziałam uśmiechając się do niego.-Pójdę się tylko ubrać.
-Jak chcesz.-powiedział i wrócił do gotowania.Szybko na górę i ubrałam leginsy i czarną bluzkę.Gdy zeszłam na dół śniadanie stało już na stole.
-Pospieszyłeś się.-powiedziałam siadając do stołu i nakładając sobie jajecznicy.
-Ty też.-powiedział spoglądając na mnie.Jedliśmy w milczeniu oboje nie do końca pewni co powiedzieć.Po śniadaniu ruszyliśmy na salę treningową.Wspólna rozgrzewka przypomniała mi jak to wspaniale ćwiczy się z Dymitrem.Jest świetnym instruktorem.Walczyliśmy zacięcie przez trzy godziny.Raz wygrywał on raz ja.Oboje mieliśmy z tego świetną zabawę.Gdy skończyliśmy zaczęliśmy pakować sprzęty do kantorka.
-Dymitr muszę z tobą porozmawiać.-powiedziałam nagle.Oboje byliśmy zdziwieni,nie źle to ujęłam on był zaskoczony,a ja byłam zdziwiona tym że się odważyłam.
-O czym?-spytał udając,że wszystko gra.
-Okłamałam Cię.-powiedziałam nie patrząc mu w oczy.
-Dlaczego uważasz,że mnie okłamałaś?-spytał.
-Bo...ja wymyśliłam tą twoją narzeczoną która wyjechała,ona tak naprawdę nie istnieje.-miałam ochotę się rozpłakać,ale nie będę silna.
-Dlaczego?-spytał zimnym głosem.
-Bo......sam nie wiem wtedy wydawało mi się to rozsądne,ale teraz wydaje mi się to głupie i dziecinne.-odwróciłam się i chciałam wyjść,ale złapał mnie za rękę.
-Czy ktoś pozwolił ci wyjść?-szepnął mi do ucha,mimowolnie zadrżałam.
-Nie,ale domyślam się że nie masz teraz ochoty ze mną rozmawiać.-chciałam mu się wyszarpnąć,ale on popchnął mnie na ścianę i przygniótł całym ciężarem swojego ciała.
-Może nie pamiętam wiele,ale zaczynam sobie przypominać i jeśli coś przede mną ukryjesz ja obiecuję ci że sobie to przypomnę i wtedy porozmawiamy inaczej.-jego głos był cichy czułam się lekko zakłopotana dawniej bym go pocałowała teraz nie mogłam przecież przed chwilą go okłamałam.
-Dymitr ja stwierdziłam że tak będzie lepiej.Proszę wybacz mi.-powiedziałam i spojrzałam na niego.Pocałował mnie.Przelał w ten pocałunek wszystko co do mnie czuł.Poddałam się nie chciałam już udawać,ale nie chciałam też na nim nic wymuszać.Poczułam jego palce pod bluzką.Każde muśnięcie przyprawiało mnie o gęsią skórkę.Już miał ściągać moją koszulkę...
-Przepraszam....-powiedział i wybiegł z sali.A ja leżałam na macie wspominając jego usta.Po chwili poczułam łzy na policzkach,jak następnym razem spotkam Wiktora to mu się oberwie i to porządnie.Wstałam niechętnie z maty i ruszyłam do domu.Wzięłam szybki prysznic i zamknęłam się w swoim pokoju.Nie chciałam go widzieć.
-Rose?-usłyszałam jego głos pod drzwiami.-Rose daj mi się wytłumaczyć.Proszę.
Niechętnie wstałam z łóżka i otwarłam drzwi.Stał pod drzwiami z miną zbitego psa.
-Słucham?-spytałam grzecznie,ocierając łzy z policzków.
-Rose zrozum...dla mnie to wszystko dzieje się za szybko.Może przed wypadkiem coś między nami było,ale teraz ja czuję się tak jakbyś była moją uczennicą,a nie kimś dużo ważniejszym.-powiedział patrząc na mnie błagalnie,widziałam,że jego oczy się zaszkliły.
-Rozumiem jak na razie możemy być przyjaciółmi.-powiedziałam wyciągając w jego stronę dłoń.
-Chcesz tego?-spytał patrząc na moją dłoń.
-Jeśli dzięki temu będę mogła być blisko ciebie to tak.-powiedziałam pewnie.
-Rose to nie...
-Nie chcę być twoją dziewczyną chcę się tylko z tobą przyjaźnić.-przerwałam mu.
-Zgoda.-uścisnął moją dłoń.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej dzisiejszy rozdział chcę dedykować Karindze i Mańce dziewczyny jesteście świetne potraficie wyciągnąć człowieka z dołka.Kocham was bardzo.