Rozdział 154

Nie no, ile można robić w kółko to samo?!  Żebyśmy robili coś nowego, oryginalnego, ale nie bo taka jest tradycja.
-Roza uspokój się.-szepnął Dymitr widząc jak gniew ogarnia moje ciało.
-Ale Towarzyszu to jest bez sensu, powtarzamy te same kroki od dwóch godzin zamiast przejść do czegoś nowego.-burknęłam zła.
-Załatwię to.-szepnął całując mnie w czoło.
Podszedł do Jo która rozmawiała z Carterem.
-Jo mam prośbę.-powiedział spokojnie.
-Jaką?-spytała.
-Czy na dziś możemy skończyć?-spojrzał na nią błagalnie.
-Wiesz...
-Proszę Jo.-podeszłam do nich i uśmiechnęłam się błagalnie.
-Dobrze niech wam będzie.-powiedziała wreszcie.-Ładnie wyglądasz Rose.
Odeszła, a ja spojrzałam na Dymitra z uśmiechem, ale jego mina mówiła że coś nie gra.
-Towarzyszu co masz taką minę?-spytałam
-Roza mi się wydaje czy ona cię pochwaliła?-spytał patrząc na Jo.
-Tak, i co z tego?
-To z tego że od kilku dni jej się przyglądam i wydaje mi się że ona z tobą flirtuje.-powiedział przyciągając mnie mocniej do siebie.
-Kotku kobiety chwalą swój wygląd na wzajem.-powiedziałam obejmując go w pasie.
-Tak, ale nie widziałaś jak ona na ciebie patrzyła.-Dymitr cały czas drążył temat.
-Towarzyszu czy ty jesteś zazdrosny? O kobietę?-spytałam z uśmiechem.
-Tak Roza jestem o nią zazdrosny bo nie widzisz jak ona na ciebie patrzy.-powiedział przyciągając mnie bliżej siebie.
-W takim razie chodź spytamy się mojego ojca co o niej wie.
-Masz rację.-stwierdził ukochany i ruszaliśmy w stronę gabinetu Abe'a. Dymitr zapukał delikatnie w drzwi.
-Proszę-Abe krzyknął. Weszliśmy do środka.
-Hej, możemy zabrać ci chwilę?-spytałam widząc stos papierów na jego biurku.
-Słucham was.-Abe uśmiechał się do nas słodko.
-Mamy do ciebie pytanie związane z Jo.-powiedział Dymitr siadając na krześle przed biurkiem mojego ojca. Stwierdziłam że nic się nie stanie jak usiądę mu na kolanach i tak też uczyniłam.
-A co tak właściwie chcecie wiedzieć?-spytał Abe patrząc na mnie z naganą.
-Chcemy wiedzieć...-jak to powiedzieć?-kim się interesuje.
-Słucham? Czy wy chcecie wiedzieć jakiej jest orientacji?-Abe spytał patrząc na nas z uśmiechem.
-No tak.-powiedział Dymitr poprawiając mnie sobie na kolanach
-Wiesz coś o tym?-spytałam.
-Oczywiście że wiem. Nie biorę byle kogo.-oburzył się Mazur.
-To zdradzisz nam ten sekret?-spytałam.
-Oczywiście. Z tego co wiem ostatnio rozstała się ze swoją dziewczyną.
-Co?!-nie mogłam w to uwierzyć. Czyli od samego początku chodziło jej o mnie? Dlaczego zarywała do Dymitra?
-Pomogłem?-spytał ojciec patrząc to na mnie to na Dymitra.
-Nawet nie wiesz jak bardzo.-powiedział Dymitr podnosząc się powoli, wstałam z jego kolan i ruszyliśmy do wyjścia. Gdy wyszliśmy spojrzałam na Dymitra.
-Łał.-tyle udało mi się wydukać.
-A nie mówiłem.-Dymitr spojrzał na mnie z uśmiechem i ruszył do salonu.
-Zachowujesz się jak baba Towarzyszu.-powiedziałam biegnąc za nim.
-Dlaczego?
-Bo musisz mieć zawsze rację.
-Wydaje ci się.
-Wcale nie.
-Wcale tak Roza ja taki nie jestem.
-Mi się wydaje czy ten tekst jest wejściem w tekst typu Zen?-spojrzałam na niego z uśmiechem.
-Roza czy ty wszędzie musisz widzieć teksty typu Zen?-odpowiedział pytaniem na pytanie.
-Po tobie niczego nie można się spodziewać.-uśmiechnęłam się do niego.