Rozdział 162

Obudziłam się wtulona w narzeczonego. Spojrzałam gdzie jesteśmy.  No tak jesteśmy na dywanie w salonie. Gdy przypomniałam sobie co działo się wczoraj, aż zrobiło mi się ciepło. Delikatnie wyplątałam się z objęć ukochanego i ruszyłam do kuchni. Postanowiłam, że zrobię niespodziankę Dymitrowi i zrobię śniadanie. Wyjęłam z chlebaka bochenek chleba i zaczęłam wkładać kromki do tostera. Byłam pewna tego dania, ponieważ podczas ucieczki robiłam je cały czas. Zaparzyłam też kawę dla ukochanego. Poczekałam aż tosty będą gotowe i ruszyłam do salonu. Dymitr musiał się właśnie obudzić bo miał zaspane oczy. Wyglądał uroczo.
-Smacznego Towarzyszu.-powiedziałam stawiając na podłodze talerz i kubek.
-Roza sama zrobiłaś śniadanie?-spytał Dymitr gdy wróciłam ze swoim talerzem i szklanką soku.
-Tak, a co?-usiadłam na dywanie obok ukochanego.
-Nic, ale wiesz ty nie gotujesz.-chciało mi się śmiać z tego jak Dymitr na mnie patrzył.
-Tak nie gotuję, ale to potrafię zrobić.-mówiąc ostatnią część zdania zatoczyłam ręką koło by pokazać talerze.
-Czyli jednak potrafisz gotować.-było to bardziej stwierdzenie niż pytanie.
-Tak potrafię, ale to są potrawy które nie wymagają ingerencji kuchenki.-powiedziałam popijając sok.
-Ja cię Roza nauczę gotować.-powiedział obejmując mnie ramieniem. Momentalnie wtuliłam się w ciepły tors ukochanego.
-Kocham cię Towarzyszu.-powiedziałam wtulona w tors.
-Ja też cię bardzo kocham Roza.-pocałował mnie w czubek głowy. Spojrzałam w jego oczy z uśmiechem. Już chciałam coś powiedzieć, ale telefon Dymitra zaczął dzwonić. Wstał niechętnie  i odebrał.
-Halo?-Dymitr stał patrząc na mnie z uśmiechem.
-Tak. Powiedz tylko kiedy.-odwzajemniłam uśmiech.
-Porozmawiam o tym z Rose.-wysłuchał dokładnie kolejnej wiadomości i odpowiedział.
-Dobrze do zobaczenia.
-Kto dzwonił?-spytałam gdy Dymitr usiadł obok mnie.
-Abe.
-Czego chciał?
-Pytał czy nie łatwiej będzie wprowadzić się do niego na okres przedślubny.
-Może racja.-powiedziałam cały czas wtulona w pierś ukochanego.
-To możemy się zacząć pakować.-powiedział głaszcząc mnie po głowie.
-Kiedy mamy do nich jechać?-spytałam tak bardzo było mi wygonie nie chciałam się stąd ruszać.
-Mamy być za sześć godzin więc mamy czas.-ucieszona jeszcze bardziej wtuliłam się w ukochanego.
-To co robimy Towarzyszu?
-Jestem za leżeniem tu.-powiedział kładąc się na wygodnym dywanie. Przez to, że byłam na nim oparta też poleciałam do tyłu. Oboje zaczęliśmy się śmiać.
-Coś jeszcze mówił Abe?-spytałam gdy już się uspokoiliśmy.
-Powiedział, że ma dla nas niespodziankę.
-Co to?
-Nie wiem.
-Nie wiesz?
-Nie.
Podniosłam się lekko tak żeby spojrzeć na ukochanego.
-I tak po prostu nie dopytywałeś o co chodzi?-spojrzałam na Dymitra.
-Roza to na pewno fajna niespodzianka.
-Tak, ale wolałabym wiedzieć o co chodzi.
-Roza wtedy to nie byłaby  niespodzianka.
-Wiem.-uśmiechnęłam się do niego. Po godzinie leżenia i całowania się wstaliśmy niechętnie i zaczęliśmy pakować nasze rzeczy do walizek.
-Towarzyszu, a co z naszymi rzeczami na miesiąc miodowy?-spytałam pakując kolejną bluzkę.
-Abe powiedział, że się tym zajmie, a ja mu wierzę.-uśmiech na jego twarzy tylko się poszerzył. Dymitr był dziś w szampańskim nastroju.
-Dobrze wobec tego wierzę we własnego ojca.
Zajęliśmy się dopakowaniem ostatnich ubrań. Gotowi stwierdziliśmy, że jeśli przyjedziemy wcześniej to nic się nie stanie. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy do domu Abe'a.