Rozdział 171

Przyszedł czas na nas pierwszy taniec. Poszliśmy na środek Sali. Dymitr chwycił mnie w ramiona i odczekał aż muzyka zacznie grać i prowadził mnie w rytm muzyki. Oddałam mu pełną kontrolę nad naszym tańcem. Gdy skończyliśmy usłyszeliśmy gromkie brawa. Dymitr spojrzał na mnie i uśmiechnął się promiennie. Gdy tylko oklaski ucichły usłyszeliśmy ‘’GORZKO’’, Dymitr wzruszył ramionami i chwycił mnie w tali przyciągając do siebie. Po chwili poczułam usta na swoich wagach, Dymitr podczas pocałunku oblizał moją wargę, a ja tylko rozchyliłam usta. Nasze języki ocierały się o siebie, Dymitr nie całował mnie tak jeszcze w miejscu publicznym. Po chwili  odsunął się ode mnie ciężko dysząc, ja również dyszałam ociężale. Wszyscy bili głośnie brawa i gwizdali. Po chwili wesele rozkręciło się samo, właśnie tańczyłam z Eddy’m kiedy podeszła do nas Jo.

-Rose jest mała sprawa.-zaczęła, a ja na nią spojrzałam.

-O co chodzi?-spytałam.

 -Przyszedł jakiś facet i mówi, że jest ojcem Dymitra.-spojrzałam na tłum bawiący się w najlepsze.

-Pójdę poszukać Dymitra.-szepnął mi do ucha Eddy.

-Dzięki.-spojrzałam na niego z wdzięcznością, a do Jo.-Już idę.

Zaczęłam się przeciskać przez tłum i już po chwili byłam na cichym korytarzu. Szłam w stronę głównego wejścia gdy usłyszałam, że ktoś za mną biegnie. Obróciłam się i zobaczyłam męża.

-Gotowy?-spytałam łapiąc go za rękę.

-Chyba tak.-powiedział stając w miejscu.

-No to chodź.-powiedziałam z uśmiechem. Ruszyliśmy do drzwi głównych. Zauważyłam wysokiego mężczyznę-moroja-o brązowych włosach, barwą przypominającą kolor włosów mojego męża. Miał mocno zarysowane kości policzkowe. Był przystojny. Gdy tylko nas zobaczył uśmiechnął się promiennie ukazując kły.

-Synu.-otworzył ramiona w geście powitania, a Dymitr zatrzymał się gwałtownie. Gdyby spojrzenie mogło zabić ojciec Dymitra leżałby martwy.-Nie przywitasz się z ojcem?-spytał patrząc na Dymitra.

-Witam Lorda.-wciął krótko Dymitr.

-Dimka, tak dawno nie widziałeś papy i się nie przywitasz?

-Nie będę witał kogoś kto bije moją matkę.-warknął Dymitr

-Dimka powinieneś wiedzieć, że kobiecie się czasem zależy.-uśmiechnął się do mnie.-Sam się niedługo przekonasz.

-Nie jestem taki gnojem jak ty!-Dymitr coraz bardziej się denerwował. Chwyciłam Dymitra za rękę.

-Synu wyrażaj się.-ostrzegł, a po chwili dodał.-Gdzie moje maniery? Randall Iwaszkow.

-Rose Hathaway-Bielikow.-podałam mu dłoń, a Dymitr chwycił mnie mocniej za drugą.

-O jak miło poznać, wiele o tobie słyszałem.-pocałował wierzch mojej dłoni.

-Mam nadzieję, że same dobre rzeczy.-odparłam lekko zmieszana.

-Oczywiście.-odparł uśmiechając się obrzydliwie.

-Dobrze, czegoś jeszcze od nas chcesz?-spytał  Dymitr tuląc mnie do siebie.

-Dimka, Rose nie wypada uciekać z własnego wesela.-Wiki szła korytarzem w naszą stronę.

-Czyżby to była Wiktoria?-spytał Randall.

-Dzień Dobry.-powiedziała Wiki podchodząc do nas niepewnie.-Tak jestem Wiktoria, skąd pan wie?

-Papa powinien wiedzieć jak jego dzieci mają na imię.-powiedział dumnie Randall. Wiki stała oniemiała.

-To niemożliwe.-wydusiła.

-A jednak.-uśmiech nie schodził mu z ust.

Usłyszałam tupot małych nóżek. Po chwili wpadała na mnie Zoja cała zapłakana. Ubrana w turkusową sukienkę i pasujące do niej buciki. Nawet nią zajął się fryzjer i teraz miała słodkie loczki na głowie.

-Co się stało skarbie?-spytałam podnosząc małą.

-Osia mnie goniła.-powiedziała przytulając się do mnie mocniej.

-Ale cię nie ugryzła?-spytałam patrząc na Dymitra. Uśmiechał się widząc tą scenę.

-Nie, ale mnie goniła.-powiedziała, cały czas we mnie wtulona.

-Najważniejsze, że cię nie użądliła.

-Czy to wasza córka?-spytał Randall.

-Nie, to jest Zo….-zaczął Dymitr, ale Zoja chciała sama o sobie powiedzieć.

-Jestem Zoja Bielikow i mam cztery lata.-powiedziała dumnie.

-A jak ma na imię twoja mama?-spytał Randall.

-Karolina i mam starszego brata Pawkę.-uśmiech Zoji tylko się powiększył. Usłyszałam, że ktoś się zbliża. Po chwili cała rodzina Bielkowów stała na korytarzu. Gdy tylko Olena zobaczyła  kto jest naszym gościem zatrzymała się gwałtownie i przeklęła po rosyjsku.

-Co ty tu robisz?-spytała Olena przez zaciśnięte zęby.

-Jak to co robię? Przyjechałem na ślub syna.-Randall zaśmiał się głośno.

-Nikt cię tu nie zapraszał.-powiedział Dymitr zasłaniając matkę własnym ciałem.

-Dlaczego jesteś taki niemiły synu? Matka cię nie wychowała? Pasa nie poczułeś na dupie?!-Randall patrzył na Dymitra z udawanym bólem i złością.

-Wujek Rand?!-spojrzałam w stronę głosu i odkryłam, że w drzwiach stoi Adrian z Declanem na rękach.

-Adrian?!-Randall podszedł do Adriana i go uściskał.-Miło cię widzieć bratanku. Widzę, że tworzysz już własny klan.

-Ciebie również wuju. I tak to jest mój syn.-powiedział Adrian z lekko zbolałą miną.

-Dobrze, wystarczy już tych ckliwych pobudek. Tam są drzwi.-już dawno Dymitr nie był tak wściekły, chwycił ojca za ramię i wyprowadził Randalla za drzwi. Po chwili wrócił do nas i poprawił krawat.

-Chwile Bielikow czy ty właśnie nazwałeś mojego wuja ojcem?!-Adriana był wstrząśnięty.

-Tak to jest mój ojciec.-powiedział smutno Dymitr.

-O cholera! Jesteś moim kuzynem.-Adrian patrzył zaszokowany na Dymitra.

-Na to wychodzi.-odparł spokojnie mój mąż. Ruszyliśmy sportem na salę. Chwyciłam Dymitra za rękę i spojrzałam na niego. Wydawał się przygnębiony.

-Towarzyszu nie martw się, dziś masz się bawić.

-Roza zrozum, że nie było go przez ponad dziesięć lat, a teraz chce zgrywać troskliwego tatusia.-powiedział Dymitr, widziałam, że ciężko mu panować nad sobą.

-Rozumiem, ale teraz o tym nie myśl.

-A wiesz co jest najgorsze? On przyjechał tu tylko po to by się napi…-nie chciałam dłużej słuchać. Pocałowałam go. Był wściekły więc pocałunek był lekko brutalny i namiętny. Po chwili oderwaliśmy się od siebie słysząc głośnie brawa. Dymitr spojrzał na mnie z uśmiechem już nie był zły, a jego dobry humor powrócił. Co mnie bardzo ucieszyło.