Rozdział 174

Obudziłam się mocno wtulona w pierś męża. Cały czas nie mogę uwierzyć, że mogę tak na niego mówić. Dymitr Bielikow mój nauczyciel z Akademii Św. Władimira od wczoraj jest moim mężem, a ja mogę nazywać się jego żoną. Delikatnie podniosłam się z klaty męża i spojrzałam na to jak śpi. Wyglądał uroczo. Wstałam cichutko, tak by go nie obudzić i ruszyłam do łazienki zgarniając przy okazji czystą bieliznę. Zamknęłam delikatnie drzwi. Stwierdziłam, że długa kąpiel będzie dla mnie idealna. Woda lała się leniwie do wanny, a ja spojrzałam w lustro widziałam w nim dziewczynę która jest niesamowicie szczęśliwa i nic tego nie zmieni. Podeszłam do wanny i wlałam płyn do kąpieli o zapachu pomarańczy. Gdy woda prawie się wylewała z wanny weszłam do niej. Nie wiem ile tak siedziałam, ale był mi dobrze.

-Roza?-usłyszałam głos męża. Najwidoczniej dopiero wstał.

-Jestem w łazience Kochanie.-zawołałam i czekałam. Już po chwili drzwi się uchyliły i w szparze pojawiła się głowa Dymitra.

-Można?-spytał z ślicznym uśmiechem.

-Ty zawsze możesz.-odpowiedziałam.

-Długo nie śpisz?-spytał, stając obok wanny.

-Jakiś czas. Chcesz do mnie dołączyć?-spojrzałam na niego zachęcająco. Myślałam, że odmówi, ale on tylko się uśmiechnął i zdjął bokserki. Już po chwili oboje byliśmy w wannie.

-Jak się czujesz Roza.-spytał Dymitr przytulając mnie od tyłu.

-A jak mam się czuć? Jestem szczęśliwa.

-To najważniejsze.-powiedział cicho całując mnie w tył głowy.

-A jak tam twoja głowa Towarzyszu?-spytałam, ciekawa czy kac go dorwał.

-Bywało lepiej.-powiedział szczerze.

-Mój kochany alkoholik.-zaśmiałam się cicho.

-Aż tyle to ja nie wypiłem.-powiedział lekko oburzony.

-Oczywiście.-zaśmiałam się. To niestety był  błąd. Dymitr chwycił mnie w tali i z zawrotną szybkością odwrócił mnie tak, że siedzieliśmy twarzą w twarz. Nic nadzwyczajnego tylko, że Dymitr posadził mnie tak, że jednocześnie znalazł się we mnie. Zaskoczona pisnęłam patrząc na ukochanego wielkimi oczami.

-I co zatkało Roza?-spytał, dumny z siebie.

-Troszeczkę. Gdzie jest mój Towarzysz, ten który mówił, że nie powinni…-zatkał mi usta pocałunkiem. Odwzajemniłam pieszczotę bo była strasznie przyjemna. Ręce Dymitra zaczęły zjeżdżać coraz niżej aż zjechały na same pośladki. Czułam się jak w niebie i to po raz kolejny w ciągu dwudziestu czterech godzin. Niestety Dymitr po chwili przestał i odsunął się ode mnie. Widząc, że patrzę na niego zdziwiona zaczął się tłumaczyć.

-Roza na takie rzeczy mamy cały miesiąc, a teraz powinniśmy coś zjeść.-pocałował mnie w czubek głowy.-Ale obiecuję, że jak dolecimy na Karaiby to ci nie odpuszczę.

Zaśmiałam się cicho i zaczęłam wychodzić z wanny. Za mną wyszedł Dymitr. Wytarliśmy się i zaczęliśmy się szykować na śniadanie. Po godzinie ruszyliśmy na dół trzymając się za ręce. Gdy weszliśmy do jadalni wszyscy spojrzeli na nas. Nie widziałam nigdzie Mazurów i Hathaway’ów więc zapewne wyjechali.

-Jak się spało?-spytał Abe.-Oczywiście jeżeli spaliście.

-Doskonale w naszej sypialni jest bardzo wygodny materac.-powiedziałam siadając obok Wiktorii.

-Rose możemy za chwilę pogadać w cztery oczy?-spytała mnie cicho.

-Jasne. Coś się stało?-spojrzałam na nią czujnie.

-Nie…opowiem ci wszystko za chwilę.-chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale podano śniadanie i zajęłam się jedzeniem. Wszyscy spoglądali na mnie i na Dymitra jakbyśmy byli inni. Nie wiem o co chodziło, ale denerwowało mnie to.

-Dobra co się dzieje?-spytał Dymitr, go też to denerwowało.

-Nic.-powiedział Abe.

-Oboje z Rose widzimy, że coś jest nie tak patrzycie na nas jak na ufoludki.

-Zaraz Lissa ogłosi, że dampir po przemianie może mieć dziecko.-wypaliłam bez zastanowienia.

-Skąd wiesz?-spytał Abe.

-Zgaduję.-powiedziałam krótko.

-Chcecie to zobaczyć?-spytał Abe.

-Tak, ale przecież nie możemy pokazać się na Dworze gdy to będą ogłaszać.-powiedział Dymitr zdenerwowany.

-Nie musimy jechać na Dwór. Transmisja idzie na cały świat.-Abe jak zwykle musiał zabłysnąć.

-Jasne, że chcemy.-powiedziałam z uśmiechem. Abe zawołał jednego ze strażników. Po chwili jadalnie zmieniła się w salę kinową. Okna zostały zasłonięte, a na jednej ścianie pojawił się obraz. Lissa właśnie weszła na mównicę.

-Witam wszystkich zebranych. Dziękuję, że udało wam się przyjść i mnie wysłuchać. Mam dla was wszystkich informację, która może zmienić cały nasz świat i zburzyć to w co wierzymy. Ostatnio wraz z Sonią Karp-Tanner badałyśmy możliwości mocy ducha. Wiemy, że ta moc jest dla nas wszystkich zagadką. Staramy się odkryć wszystkie możliwości. W zeszłym tygodniu stworzyłyśmy „szczepionkę’’ przeciwko strzygą.-Lissa przy słowie szczepionka zrobiła cudzysłów. Na Sali zawrzało, nawet ja nie wiedziałam, że udało im się to odkryć.-Ale to nie koniec dobrych informacji. Ostatnio moja strażniczka Rose Hathaway wraz ze strażnikiem Dymitrem Bielikowem odkryli, że dampiry które zostały przywrócone z postaci strzygi…-Lissa wzięła głęboki wdech. Wiedziałam, że teraz męczą ją wyrzuty sumienia b powierzyłam jej tajemnicę której nie mogła zatrzymać dla siebie.-mogą mieć dzieci.

To co działo się na Sali ciężko było określić. Na Sali wrzało. Wszyscy zaczęli krzyczeć, że jest to niemożliwe i że królowa stroi sobie z nich żarty. Lissa stała z wysoko podniesioną głową i starała się nie przejmować całym zamieszaniem. Po chwili usłyszałam wyraźny głos który przedarł się przez resztę.

-To jakieś wynaturzone stwory trzeba je zabić.

Jeśli mam być szczerze  zabolało. Bardzo. Dymitr widząc jaką mam minę posadził mnie sobie na kolana i głaskał po plecach. Abe wyłączył transmisję i spojrzał na nas współczująco.

-Jak się czujecie?-spytał.

-Dziwnie.-odpowiedzieliśmy razem.

-Spokojnie lećcie na miesiąc miodowy, a ja z Wasylissą wszystkim się zajmiemy.-spojrzałam na Dymitra, a on tylko kiwnął głową na znak, że Abe ma rację.

-Dobrze.-powiedziałam wzdychając ciężko.-Chodź Wiki pogadamy chwilę.

Wiktoria spojrzała na mnie zdziwiona, ale ruszyła za mną.

-Dobrze, a teraz opowiedz mi co się stało.