Rozdział 177

Gdy tylko wsiedliśmy do samolotu wystartowaliśmy. Spojrzałam w dół i odkryłam, że udało nam się uciec w ostatniej chwili. Zobaczyłam jak osiem aut z Dworu pędzi prosto do willi mojego ojca.

-Kochanie Abe powiedział, że nie mamy się martwić.-próbował pocieszyć mnie Dymitr.

-Wiem, ale zobacz. A co jeśli coś stanie się komuś z naszej rodziny?-spojrzałam przerażona na Dymitra.

-Roza spokojnie. Twój ojciec ma strażników którzy nie pozwolą nikogo skrzywdzić.-widziałam, że Dymitr nie kłamie i że nie powinnam się martwić, ale nadal miałam złe przeczucia. Już chciałam coś powiedzieć, ale telefon Dymitra się rozdzwonił.

-Tak słucham?

-Tak jest.-powiedział podając mi telefon.

-Rose?-usłyszałam roztrzęsiony głos mojej przyjaciółki.

-Lissa!

-Rose ja tak bardzo cię przepraszam…ja nie mogłam nic zrobić, zostałam przegłosowana. Ja chciałam was chronić, ale po tym jak powiedziałam o waszym dziecku to na Dworze rozpętało się piekło, ale nie martw się ja to wszystko załatwię.-słyszałam jak szlocha, ale coś mi nie grało.

-Liss nie martw się nie gniewam się przecież na ciebie to nie twoja wina. Lissa musisz być silna wierzę w ciebie, że dasz sobie z tym wszystkim radę.- usłyszałam, że zaczęła się uspokajać, ale nadal mi coś nie pasowało stwierdziłam, że czas działać.-Zresztą ta arystokratyczna banda gamoni nic nie zdziała.

Usłyszałam głosy. Dużo głosów. Zrozumiałam, że kazali Lissie zadzwonić do mnie z „przeprosinami’’

-Rose, gdzie teraz jesteście? Wyślę wam najpotrzebniejsze informację.-słyszałam, że znów zbiera jej się na płacz.

-Lecimy na miesiąc miodowy do Włoch, ale będziemy tam tylko tydzień następnie jedziemy na tydzień do  Japonii, po Japonii przywita nas Szwecja i na sam koniec tydzień w Kanadzie.-kłamało mi się łatwo ponieważ nie musiałam patrzyć jej w oczy.

-Bardzo dużo będziecie podróżować.-zauważyła Lissa.

-Tak, ale nie chcieliśmy jakiś nudnych wakacji w jednym miejscu.-tak się cieszyłam, że nie muszę jej patrzeć w oczy.

-Dobrze bawcie się dobrze. Za ile godzin lądujecie i na jakim lotnisku?-wiedziałam, że ktoś podsuwa jej te pytania.

-Za  osiem godzin na Veronie.-to będzie zabawne jak za osiem godzin strażnicy będą tam na nas czekać.

-Czeka was długi lot.-stwierdziła Lissa pociągając nosem.

-Nie martw się wrócimy niedługo.

-Pa Rose.-rozpłakała się na nowo.

-Pa Liss.

-Jeszcze raz strasznie przepraszam.-usłyszałam zanim się rozłączyła.

-Roza co to było nie lecimy w żadne z tych miejsc.-spytał Dymitr chwytając moją rękę.

-Co za banda arystokratycznych dupków!!!!!-krzyknęłam wściekła.

-Co się stało?

-Kazali jej do mnie zadzwonić i wypytać o to gdzie będziemy.

-Kto jej kazał?-spytał Dymitr.

-Nie wiem, ale Dymitr zrozum oni nią będą teraz manipulować.-miałam w oczach  łzy.

-Roza spokojnie.-przytulił mnie bym się uspokoiła.

-Dymitr mam pomysł! Daj mi na chwilę jeszcze telefon.-spojrzałam na męża. Spojrzał na mnie niepewnie, ale wyciągnął telefon i podał mi go. Wybrałam numer osoby której bali się podsłuchiwać.

-Sydney?

-Rose?

-Powiedz mi szczerze. Czy mogę cię uważać za przyjaciółkę?-spytałam bo to było dla mnie najważniejsze.

-Rose oczywiście.

-Czy twoje rozmowy są podsłuchiwane?-spytałam spokojnie.

-Nie mój telefon jest zabezpieczony przed wszelkimi podsłuchami.

-Świetnie. Powiedz mi co dzieje się na Dworze.

-Chcesz sobie psuć miesiąc miodowy?-spytała zdziwiona.

-Sydney, dopóki się nie dowiem co dzieje się na Dworze nie będę miała spokojnego wypoczynku.

-Dobrze jak wolisz. Więc byłam na tej radzie. Wszystko szło całkiem normalnie, ale Nathan Iwaszkow zaczął się drzeć, że nie mieliście takiego prawa. Powinniście poczekać, aż rada zgodzi się na wasze małżeństwo i rodziny zaczęły się zgadzać. Niektórzy z rady chcieli się sprzeciwić, ale nie mieli   szans. Lissa starała się jak najszybciej wszystko wyjaśnić. Największy szał jednak rozpętał się dopiero gdy powiedziała, że dostaliście od niej zgodę. Teraz ją gdzieś przetrzymują.

-A Christian nic nie zrobił?-byłam oburzona.

-Christian wyjechał z dziećmi na wieś do posiadłości Dragomirów, Lissa po naradzie miała do nich dołączyć, ale Rose coś się musiało stać bo Christian nie odbiera. Adrian zachodzi w głowę co się mogło stać.

-Syd włącz na głośnomówiący jeśli Adrian jest tam z tobą.

-Po co?-spytała zaszokowana.

-Proszę.-po chwili usłyszałam głos Iwaszkowa.

-Mała dampirzyco zajmij się swoim kowbojem.

-Adrian nie mamy na to czasu. Wiem, że Syd nie lubi jak używasz ducha, ale musisz.

-O co chodzi?-wiedziałam, że Adrian podejmie się tego zadania.

-Czekaj aż Lissa zaśnie i wejdź do jej głowy porozmawiaj z nią o co chodzi, a następnie spróbuj dostać się do Christiana. Jeśli uda ci się z nim to zawiadom go o tym co dzieje się na Dworze.

-Dobrze.-powiedział szybko.- Rose błagam cię tylko nie martw się za bardzo o nas i skup się na swoim kowboju.-zaśmiałam się na tą wzmiankę.

-Jasne będę. A i jeszcze jedno nie ruszajcie się nigdzie bez Eddy’ego lub Masona.

-Wpadliśmy na to Hathaway!-usłyszałam głos Masona.

-Ej czy wy jesteście tam wszyscy?-spytałam.

-Tylko najbardziej zaufane osoby Hathaway.-tym razem był to Eddy.

-Gdzieś ci się zgubiło Bielikow.-zaśmiałam się z nich.

-Ale to nie będzie tak fajnie brzmieć.-powiedział Mason.

-Rose jest drobny problem.-usłyszałam głos Eddy’ego.

-Co się dzieje?

-Brama jest zablokowana. Nie można wyjechać ani wjechać. Oni na was czyhają.

-Wiem kto za tym stoi.-powiedziałam nagle, a moje serce zabiło dwa razy szybciej.

-Kto?-zapytali wszyscy łącznie z Dymitrem. Nie odzywałam się więc wyrwał mi telefon.

-Rose?

-Spokojnie siedzi obok mnie, ale nie wygląda zbyt ciekawie.-powiedział Dymitr włączając głośnomówiący.

-Rose powiedz kto.-usłyszałam głos Sydney.

-Roza.-Dymitr dotknął delikatnie mojego ramienia.

-Tasza Ozera i Wiktor Daszkow.-wydukałam, a w samolocie i w słuchawce zapadła cisza.

-Rose przecież zabiłaś Taszę.-powiedział Eddy.

-Najwidoczniej Daszkow ją odratował.-siedziałam wpatrzona w jeden punkt.

-Rose to bez sensu.

-Nie. To na sens!-krzyknęłam.-Posłuchajcie byliście wszyscy na radzie gdy Lissa mówiła o naszym dziecku. I ktoś się wydarł, że trzeba zabić te wynaturzone stwory. Rozpoznałam ten głos choć nie wiedziałam o kogo chodzi, ale to na pewno był głos Taszy. No a Wiktor obiecał rewolucję i rozpoczął ją naszym kosztem.

-Rose to ma sens.-powiedział Dymitr cały czas trzymając mnie za rękę.-Ale jeśli masz rację to czyha na nas ogromne niebezpieczeństwo.

-Wiem. Jeszcze nie mam planu, ale coś wymyślę.

-A ja ci pomogę.-powiedział Dymitr uśmiechając się do mnie .

-Halo, a my?-usłyszałam z telefonu.

-A na was teraz naprawdę liczę. Musicie zachowywać się tak jakbyście byli za Wiktorem.

-Rose nie mogę tego zrobić jesteś moją przyjaciółką traktuję cię jak siostrę.-przypomniał mi Eddy .

-Moją też jesteś siostrą.-dodał Mason.

-Wiem chłopaki i cieszę się, że wy jesteście moim braćmi, ale muszę was o to prosić. Jeśli będziecie posłuszni zdobędziecie więcej informacji które nam się przydadzą.

-Cholera mała dampirzyco sprytne.-wyrwało się Adrianowi.

-Adrian ciszej obudzisz Declana.-upomniała go Sydney.

-Zrobicie to dla nas?-spytałam z nadzieją.

-Jasne.

-I proszę was jak się czegoś dowiecie to dzwońcie do mnie albo do Dymitr tylko najlepiej z telefonu Sydney.

-Jasne.

-Dobra kończę.

-Odpocznijcie.-przypomniała Sydney.

-Jasne pa.

-Pa.-odpowiedzieli chórem i się rozłączyli.

-Towarzyszu, czy my zawsze musimy mieć tak przesrane?-spytałam opadając ciężko na fotel.

-Niestety, ale to nasze życie.

Nienawidzę takich ponurych prognoz, ale nic innego mi nie zostało. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej chcę powiedzieć tylko kilka słów. DZIEWCZYNY/CHŁOPAKI DZIĘKUJĘ ZA KOMENTARZE KOCHAM WAS BARDZO. (nie wiem czy jakiś chłopak to czyta jeśli tak to niech się ujawni)