Rozdział 183

Usiadłam na łóżku i nie wiedziałam co ze sobą  zrobić najchętniej bym się rozpłakała, ale łzy coś mnie nie słuchały i nie chciały lecieć. Dymitr usiadł za mną i do siebie przytulił.

-Roza będzie dobrze.-mruczał mi do ucha Dymitr.

-Nie, nie będzie dobrze. Dymitr zrozum, że straciliśmy jedyną szansę na dziecko.-o łzy nareszcie wróciły.

-Roza skąd ta pewność?-spytał Dymitr chwytając moją twarz w ręce.

-Pamiętasz jak kochaliśmy się w salonie?-spytałam patrząc na niego.

-Tak.

-Wtedy myślałam, że mieliśmy wpadkę, ale wynik był negatywny. Myślałam, że po prostu mieliśmy wtedy szczęście i nic się nie stało, ale teraz wiem że już wtedy powinnam była się martwić.-zaczęłam szlochać.

-Roza, a ja wie że uda nam się, ale potrzebujemy trochę czasu.-Dymitr przytulił mnie mocno do siebie.

-I co chcesz robić cały ten czas?-spytałam się wycierając łzy.

-No wiesz Roza w tym czasie możemy się trochę zająć sobą nawzajem.-powiedział to z tajemniczą nutką w głosie.

-Co proponujesz Towarzyszu?-spytałam.

-Może kąpiel w jacuzzi?-spytał masując moje udo.

-Kusząca propozycja.-powiedziałam lekko rozkojarzona.

-Świetnie idź ubrać strój.-musnął ustami moje ucho.

-A ty?-mruknęłam.

-Zaraz przyjdę.-powiedział klepiąc mnie w tyłek gdy wstałam. Spojrzałam na niego zszokowana, ale skierowałam się do garderoby i wyciągnęłam strój(↓). Tym razem inny ponieważ tamten był jeszcze mokry. Założyłam strój i wyszłam do pokoju. Dymitr akurat wchodził.

-Gdzie byłeś?-spytałam patrząc na niego.

-Zaraz zobaczysz. Poczekaj na mnie tylko się przebiorę.-powiedział całując mnie w czoło. Usiadłam na łóżku i czekałam rozmyślając o tym jak spieprzyłam sprawę z dzieckiem. Gdyby wtedy tamta strzyga nie kopnęła mnie w brzuch to pewnie teraz bylibyśmy szczęśliwi. Teraz przeze mnie Dymitr nie będzie szczęśliwy i to wszystko moja wina. Moje rozmyślenia przerwał Dymitr.

-Co to za mina?-spytał. Wstałam z łóżka i podeszłam do niego zmuszając się do uśmiechu.

-Wydawało ci się. To co do góry?-spytałam.

-Tak.-westchnął tylko i ruszył przed mną.-Czekaj.-stanął za mną i zawiązał mi przepaskę na oczy.

-Żartujesz?-spytałam, ale gdy pociągnął mnie za sobą wiedziałam, że nie.-Co ty wykombinowałeś?

-Sama zobaczysz.-szepnął mi do ucha. Gdy byliśmy pod schodami chwycił mnie na ręce i zaniósł na górę. Szliśmy dalej, Dymitr się na chwilę zatrzymał i znów ruszył. Usłyszałam szum wody  wiedziałam, że jesteśmy na miejscu. Poczułam jak Dymitr staje za mną i odwiązuje mi przepaskę. Moim oczom ukazuję się piękny widok. Światło jest zgaszone, ale to nic wszędzie w pokoju są świece i dzięki temu jest tu widno. W jacuzzi jest pełno wody, która bulgocze. Odwróciłam się do Dymitra i spojrzałam w te piękne oczy. Światło odbijało się w taki  sposób, że twarz Dymitra wydawał się nierealna. W tej chwili wyglądał jak anioł. Chwyciłam go za rękę na której ma założoną obrączkę. Spojrzał na nasze splecione palce i uśmiechnął się patrząc mi w oczy. Delikatnie pociągnęłam go w stronę  jacuzzi. Poszedł za mną jak grzeczne dziecko, już po chwili oboje siedzieliśmy w ciepłej cieczy. Dymitr usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem.

-Przepraszam.-szepnęłam cicho.

-Za co?-spytał.

-Za to, że tak wyolbrzymiam sprawę.

-Wcale nie wyolbrzymiasz to ważna sprawa, ale musimy być cierpliwi, a zostaniemy wynagrodzeni.

-O nie znów lekcję w stylu Zen.-krzyknęłam załamana.

-Wybacz sam nie wiem kiedy to mi się włącza.-powiedział Dymitr całując mnie w głowę.

-Dobrze, może musimy być cierpliwi, ale teraz chcę spędzić upojne chwilę z mężem.-mówiąc to usiadłam Dymitrowi na kolanach.

-A o co dokładnie ci chodzi?-spytał zaczepnie Dymitr.

-O to.-pocałowałam go namiętnie w usta schodząc ustami coraz niżej.

-Roza.-mruknął cicho Dymitr.

-Słucham.-powiedziałam między pocałunkami.

-Kocham cię.-mruknął. Stwierdziłam, że czas  pokazać Dymitrowi jak bardzo go kocham. Zanurkowałam i zaczęłam ściągać majtki Dymitra. Gdy tylko się ich pozbyłam chwyciłam jego ‘’przyjaciela’’ u usta. Usłyszałam tylko jak Dymitr krzyknął moje imię gdy zaczęłam się z nim bawić, po chwili gdy musiałam zaczerpnąć powietrza wynurzyłam się i zobaczyłam piękny widok. Dymitr siedział z błogą miną z lekko przymkniętymi oczami. Usiadłam w miejscu gdzie siedziałam wcześniej i wtuliłam się w męża na początku nie zareagował, ale gdy zaczął wracać do siebie objął mnie mocno i pocałował. Mocno, namiętnie i chciwie.

-Roza jesteś niesamowita.-mruknął zgryzając płatek mojego ucha.

- Ciiii.-mruknęłam przymykając oczy.

-Nie chcę być cicho chcę biegać po całej wyspie i krzyczeć, że cię kocham.

-Dobrze, Towarzyszu, ale najpierw się ubierz.-zaśmiałam się cicho.

-Na razie mam ochotę zostać tu.-powiedział siadając tak by móc mnie pocałować. Usiadłam mu na kolanach i całowałam. Dymitr zaczął dobierać się do mojego stanika, a ja nie protestowałam. Po chwili oboje byliśmy nadzy. Seks z Dymitrem był niesamowity. Nigdy nie wiedziałam czego się po nim spodziewać. Po chwili oboje doszliśmy. Usiadałam na kolanach Dymitra, a on sięgnął po butelkę szampana. Piliśmy rozmawiając o naszej przeszłości, która była tak skomplikowana, że sama nie mogłam uwierzyć, że przez to przeszliśmy. Oczywiście polały się łzy, ale staraliśmy się śmiać. Widziałam, że  Dymitr musi się wygadać i pozwoliłam mu na to, ale cały czas nurtowało mnie jedno pytanie.

-Czy były jakieś plusy życia strzygi?-dopiero gdy spojrzałam na Dymitra zrozumiałam, że powiedziałam to na głos.-Przepraszam jak nie chcesz to nie mów.

-Nie chcę z tobą o tym porozmawiać.-spojrzałam na Dymitra zaskoczona.

-No to mów.-uśmiechnęłam się żeby go wesprzeć.

-Tak, były plusy tego życia, ale niewiele.-powiedział.

-Opowiedz mi o tych plusach.-poprosiłam.

-Więc, niesamowity wzrok, zapach. Nawet nie wiesz jak wyjątkowo się czułem widząc cię tak na ulicy kiedy pomagałaś tej staruszce. Potem gdy wdychałem twój zapach to wszystko było niesamowite. Zapomniałbym o poruszaniu się to też było fajne, ale to były jedyne rzeczy reszta była straszna.-na samą myśl o tym zadrżał, a ja pozwoliłam mu się w siebie wtulić.

-To już minęło.-szepnęłam cicho.

-Wiem, ale czasem śnią mi się jeszcze twarze osób które zabiłem.

-Z czasem powinno być lepiej.-powiedziałam cicho.

-Roza nawet nie zdajesz sobie sprawy jakie to były mądre słowa.-uśmiechnęłam się na samą myśl o tym co właśnie powiedział.

-Wiesz od kogo to usłyszałam?-spytałam spoglądając na Dymitra.

-Od kogo?-spytał szczerze zainteresowany.

-Od najmądrzejszej kobiety jaką spotkałam.

-Czyli?-dopytywał.

-Olena Bielikow. Znasz ją?-spytałam z uśmiechem.

-Znam.

-I co o niej sądzisz?-spytałam.

-Faktycznie mądra kobieta.-stwierdził Dymitr.

-Nie najmądrzejsza?-spytałam.

-Nie do końca.

-To kto jest tą najmądrzejszą kobietą?-spytałam spoglądając na niego zaciekawiona.

-Jewa Bielikow.-powiedział cicho.

-Ty naprawdę wierzysz w jej przepowiednie?-spytałam z niedowierzaniem.

-Tak jak na razie wszystkie okazały się trafne.

-Ta.-mruknęłam od niechcenia.

-Roza, dlaczego jej nie wierzysz?-spytał.

-Ponieważ ona dała mi tak niejasne wskazówki, że na dobrą sprawę  do wszystkiego musiałam dojść sama, a ona mówi, że to wszystko przewidziała.-Dymitr zaśmiał się na moje słowa.