Rozdział 188

Dymitr:

Obudziły mnie ciepłe promienie słońca. Otwarłem oczy i chciałem sprawdzić co robi Roza. Okazało się, że miejsce obok mnie jest puste. Wstałem z łóżka nie ubierając bokserek i skierowałem się do salonu. Usłyszałem głos żony.

-Wiem mamo. Dobrze. Rozumiem.-Janin musiała dzwonić do Rozy.- Zdążyłam się przyzwyczaić. Już się tak o mnie nie martw. Pa.

-Roza coś się stało?-spytałem wchodząc do salonu.

-Nie wszystko gra.-powiedziała stojąc do mnie tyłem.

-Widzę, że coś się stało.-podszedłem do niej i objąłem ją od tyłu.

-Rozmawiałam z mamą.-powiedziała krótko, a ja czułem jak powstrzymuje się od płaczu.

-I co?

-Od razu po porodzie chce oddać dziecko do Akademii.-odwróciła się od mnie i wtuliła się w mój tors. Czułem, że zaczęła płakać.

-A co na to Abe?-spytałem głaszcząc ją po plecach.

-Abe o niczym nie wie. Matka chce zniknąć przed porodem i potem wrócić. Dymitr ona chce zniszczyć to dziecko tak jak zniszczyła mnie.-rozpłakała się na dobre.

-O czym ty mówisz Roza?-podniosłem jej głowę do góry by na mnie spojrzała. Jej oczy były całe czerwone i podpuchnięte.

-Ona myśli, że ja tego nie pamiętam, ale ja pamiętam wszystko. Jak miałam trzy lata i była przerwa świąteczna zostałam w Akademii bo przecież wielka Janin Hathaway nie przyjedzie do córki na święta. Dymitr ja byłam jednym z dwójki dzieci która została. Wszyscy pojechali do rodzin, a mnie zostawiła samą i tak było zawsze. Dopiero jak poznałam Lissę to ona imitowała moją rodzinę, ale i tak czułam się dziwnie widząc Dragomirów którzy są tak do siebie podobni, czułam się jak ktoś kogo wzięli z litości. Dopiero od zeszłego roku wszystko zaczęło się układać, ale nie ona teraz chce  zniszczyć życie kolejnemu dziecku.-rozpłakała się na nowo. Wiedziałem, że miała trudne dzieciństwo, ale nie sądziłem, że aż tak. Przytuliłem ją mocno do siebie. Wtuliła się jak lalka w moje ciało.

-Ci już dobrze Roza jestem przy tobie i nigdy cię nie zostawię samej.-zapewniłem.

-Kocham cię.-szepnęła  cicho.

-Ja ciebie też bardzo mocno kocham.-cały czas trzymałem ją w ramionach. Wiem, że to ją uspokaja. Po chwili lekko się ode mnie odsunęła, ale nadal trzymałem ją w ramionach.

-Dziękuję, nie wiem jak to robisz, ale zawsze pomaga.-powiedziała patrząc na mnie czerwonymi oczami. Uśmiechnąłem się do niej.

-Roza od tego jestem.

-Nie.

-Co nie?

-Jesteś od tego.-powiedziała przybliżając swoje usta do moich. Pocałowała mnie mocno. Oddałem pocałunek z równą siłą. Wiem, że właśnie tego jej potrzeba. Zanim się zorientowałem co robi znaleźliśmy się na dywanie. Usiadłem, a Roza usiadła na mnie tak, że znalazłem się w niej. Uśmiechnęła się widząc moją minę, zjechałem dłońmi na jej wspaniałe pośladki i ścisnąłem je lekko. Pisnęła zaskoczona, a ja tylko pogłębiłem pocałunek. Cały czas ściskając jej pośladki zacząłem ją lekko podnosić i opuszczać, widziałem jak jej się to spodobało.

-Dymitr szybciej.-jęczała mi prosto do ucha, a ja wykonywałem jej prośbę. Po chwili doszła krzycząc moje imię. Doszedłem kilka minut później. Roza położyła się obok mnie wtulając się w moją pierś. Głaskałem ją po włosach. Trwaliśmy w ciszy, ale słowa były zbędne oboje wiemy co nas łączy. Usłyszałem ciche burknięcie i zrozumiałem, że Roza nie zdążyła zjeść śniadania.

-Na co masz ochotę?-spytałem cicho.

-Na leżenie z tobą.-odpowiedziała również szeptem.

-Wiesz, że chodzi mi o jedzenie.-powiedziałem z uśmiechem.

-Dymitr poleżmy tu jeszcze chwilę.-poprosiła, a ja tylko przyciągnąłem ją bliżej siebie.

-Dobrze będzie jak chcesz.-leżeliśmy jeszcze chwilę, ale gdy usłyszałem, że jej brzuch domaga się jedzenia wstałem.

-Towarzyszu.-usłyszałem, odwróciłem się do Rozy która leżała dalej na dywanie.

-Słucham?

-Zostawiasz mnie samą?-spytała.

-W razie co znajdziesz mnie w kuchni.-powiedziałem wychodząc z salonu. Wszedłem do kuchni i otworzyłem lodówkę. Stwierdziłem, że najlepszy będzie omlet z mięsem i warzywami. Zabrałem się na robotę. Gdy kończyłem robić ostatni omlet poczułem w pasie ciepłe ręce.

-Słucham piękną  panią.-spojrzałem za siebie i zobaczyłem Rozę, która przytula się do mnie.

-Miałam przyjść do kuchni więc jestem.-odparła spokojnie.

-Świetnie. Śniadanie podano.-powiedziałem wskazując talerze.

-Jej!-wykrzyknęła szczęśliwa. Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy jeść.-Matka mówi, że jutro Carter po nas przyleci.-powiedziała przeżuwając omlet.

-O której?-spytałem ciekawy.

-Po osiemnastej.

-Czyli mamy cały dzień dla siebie.

-Na to wychodzi.-odparła uśmiechając się wesoło.

-To co dziś robimy?-spytałem ciekaw planów żony.

-Chodźmy na plaże ostatni raz, a potem się zobaczy.-powiedziała wzruszając ramionami.

-Dobrze.

-Jak będziemy się opalać?-spytała. Spojrzałem na nią zaskoczony.

-A jak chcesz?

-Nago.

-Zgoda.-oboje zaśmialiśmy się z naszej rozmowy. Po skończonym posiłku wzięliśmy najpotrzebniejsze rzeczy i skierowaliśmy się na plaże. Nago jak zastrzegła Roza. Było dużo śmiechu i piasku. Przed wszystkim piasku.

-Blin*.-mruknąłem kiedy po raz kolejny otrzepywałem piach z łydek.

-Co?-spytała Roza, od razu podłapała, że musi być to brzydkie słowo.

-Nic.-powiedziałem szybko.

-Co znaczy blin?-spytała.

-Nic takiego.

-Towarzyszu!-krzyknęła.-No powiedz bo zadzwonię do Wiki i jej się spytam.

-Szantaż?-spytałem zaczepnie.

-Nie tylko ustalenie warunków umowy.-mruknęła z uśmiechem.

Dobrze powiem ci.

-Naprawdę?-spytała z uśmiechem.

-Szlag.

-Co się stało?-spytała rozglądając się czujnie, a ja wybuchłem śmiechem.

-Blin znaczy szlag.

-No nie śmiej się nie znam rosyjskiego.-powiedziała z minką zbolałego kundelka.

-Przepraszam, ale ty tak często to mówisz myślałem, że wiesz.

-Skąd miałam wiedzieć? Mąż nie chce mnie uczyć.-odgryzła się.

-O ty wredna żmijo.-krzyknąłem łaskocząc ją.

-Przestań!-kruczała pomiędzy salwami śmiechu.

-Nie, odszczekaj to.

-Nigdy!-łaskotałem ją tak długo, aż zaczęła krzyczeć.-Dobra odszczekuję chcesz mnie uczyć rosyjskiego tylko błagam przestań!-jak na komendę odsunąłem się od niej.

-Wiesz Roza, że cię kocham?-spytałem.

-A wiesz, że czasem się zastanawiam dlaczego jestem z mężczyzną który mnie łaskocze?-spytała takim samym tonem jak ja.

-Masz okrutnego męża.-stwierdziłem.

-Żebyś wiedział.-już miałem ją zacząć łaskotać kiedy krzyknęła.-No już przepraszam!

-Boisz się mnie?-spytałem śmiejąc się.

-Wcale nieee.-specjalnie przedłużyła e.

-A mi się wydaje, że takkkk.

-Wcale bo nie.-zaczęła się bronić.

-Ta jasne.

-Nie śmiej się bo zabiorę swoje zabawki i pójdę do domu.

-Dogonię cię.

-Dobra tę rundę wygrywasz, ale podczas następnej nie odpuszczę tak łatwo.

-Jak chcesz.-wzruszyłem ramionami.

-A teraz chodź ‘’panie wiem wszystko najlepiej’’ trzeba się spakować.

-Wcale nie wiem wszystkiego.-powiedziałem idąc za nią.

-Właśnie, że wiesz.-upierała się.

-Nie, nie wiem.

-Czyli nie wiesz nic.

-Roza czy zbliża  ci się okres?

-Dlaczego uważasz, że zbliża mi się okres?-spytała patrząc na mnie niewinnie.

-Ponieważ miewasz zmienne nastroje więc albo okres albo jesteś w ciąży i nic mi nie mówisz.

-Chciałbyś. Od poniedziałku powinnam mieć okres.

-Powinnaś mieć?-spytałem z ciekawością.

-Oj odpuść nie jestem w ciąży.-widziałem, że zaczęła się zastanawiać.

-Sprawdź.-poleciłem. Ruszyła pędem do łazienki, a ja usiadłem na łóżku i czekałem.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*blin-szlag