Rozdział 193

Dymitr:

Właśnie wracam na Dwór z Christianem, musieliśmy załatwić kilka spraw i teraz wracamy niepokoi mnie trochę to, że jest już ciemno, ale muszę być w dobrej myśli.

-Dymitr za ile jeszcze będziemy jechać?-z rozmyśleń wyrwał mnie głos mojego podopiecznego.

-Pół godziny, a co tęsknisz za żoną i dziećmi?-spytałem spoglądając na niego.

-Nawet nie wiesz jak bardzo. Jeszcze dwa lata temu nie powiedziałbym, że będę tak szczęśliwy jako mąż królowej.-zaśmiał się na swoje stwierdzenie.

-Ja nie myślałem, że zakocham się w kimś takim jak Rose.-przyznałem szczerze.

-Właśnie sam tego nie rozumiem, taki fajny facet jak ty, a zakochał się w kimś takim jak Hathaway.

-Za ten tekst by ci się od Rose oberwało.

-Dlaczego?

-Hathaway-Bielikow.

-A no tak cały czas zapominam lub dziwnie mi się to mówi.

-Dlaczego?

-No wiesz od kiedy pamiętam zawsze była Hathaway, a teraz jeszcze trzeba dodać Bielikow. Jesteście przeciwieństwami. Ty spokojny, a ona ma chyba ADHD.

-Wydaje ci się.

-No właśnie nie widzę, że przy tobie jest zupełnie inna niż przy nas.

-Rose bardzo się zmieniła przez ostatnie dwa lata.-nie wiem czemu, ale zacząłem bronić żony choć Christian jej nie obraża.

-Każdy kto był w Spokane zmienił się po tych wydarzeniach.-powiedział Christian, a dziwna nuta w jego głosie kazała mi na niego spojrzeć. Wydawał się zamyślony i poważny. Nikt dokładnie nie chce powiedziecie co tam się stało, ale musieli przeżyć koszmar skoro tak źle to wspominali.

-Wiem, widzę po was wszystkich jak bardzo zmieniliście.-powiedziałem szczerze. Polubiłem Christiana i uważam, że jest naprawdę fajnym facetem.

-Ale najbardziej zmieniła się Rose.-stwierdził całkowicie poważnie.

-Dlaczego tak uważasz?-spytałem rozglądając się po polu.

-Wiesz najpierw ucieczka widziałem jak się zaczęła zmieniać, potem Spokane po którym stała się jeszcze bardziej poważna, a gdy wróciła z Rosji to ciężko opisać, ale wydawało się, że uciekło z niej życie. Niby była uśmiechnięta, ale gdy spojrzałeś jej w oczy widać był ból dopiero gdy Lissa ciebie przywróciła zauważyłem w niej coś takiego co wyglądało jak nadzieja.

-Czy ona….jak zachowywała się po mojej przemiennie?-wiem, że Roza mi kłamała gdy ją o to pytałem.

-Odcięła się od całego świata i całe dnie przesiadywała albo w kaplicy, albo z Lissą u niej w pokoju. Wiele razy próbowaliśmy ją gdzieś wyciągnąć, ale to nie wychodziło. W końcu po tygodniu od twojej przemiany Rose porzuciła szkołę i wyjechała do Rosji.

-Aż tak to przeżyła?-spytałem szczerze zaintrygowany.

-Tak, gdy udało się ją już wyciągnąć na śniadanie czy obiad wyglądała jak wrak tej szalonej nieodpowiedzialnej dampirzycy.

-Nie wiedziałem, że aż tak to przeżyła.

-A skąd miałeś wiedzieć? Byłem pewien, że ci o tym nie powie. Duma jej nie pozwoliła.-wiedziałem, że Rozie wcale nie o dumę chodziło, chciała żeby nikt nie widział jej bólu bo chciała być taka jak ja.

-Porozmawiajmy na przyjemniejsze tematy.-powiedziałem gdy cisza stała się nie do zniesienia.

-O czym chcesz gadać?

-Co u Kate i Lucasa?-spytałem z uśmiechem.

-Pytasz o wybuchowe bliźniaki? Powiem tak: mam  jedno marzenie wyspać się.

-Aż tak dają w kość?

-Najczęściej Kate budzi się pierwsza i ledwo ją uśpimy Lucas się budzi, a Kate słysząc płacz brata znów zaczyna płakać i tak w kółko.

-Oj to faktycznie ręce pełne roboty.

-Taa, a to jeszcze nie koniec. Dzieciaki zaczynają raczkować. Mamy teraz pełny dom.

-Zdaję sobie sprawę.

-A jak wam idzie?

-Kiepsko. Cały czas próbujemy, ale nic z tego, oboje z Rose jesteśmy już lekko podłamani, ale staramy się dalej.

-A ja wierzę, że wam się uda choćby dlatego, że twoją żoną jest Rose.-zaśmiałem się ta to stwierdzenie.

-Ja też ciągle wierzę, ale widzę, że Rose podupada w wierze. A wiadomo coś więcej z adopcją?-spytałem skupiając się na drodze.

-Liss kłóci się jeszcze z kilkoma arystokratami, ale tak to w większości są przekonani, że to dobry pomysł.

-To dobrze.-odetchnąłem z ulgą, skoro dali się przekonać to będzie nam łatwiej.

-A jak małe dziecko byście chcieli?-spytał Christian po chwili ciszy.

-No chyba niemowlę¸ sam nie wiem o tym jeszcze nie rozmawialiśmy.

-Wiesz, że jeśli weźmiecie niemowlę jedno z was będzie musiało zrezygnować z służby?

-Oczywiście, że wiem.

-To które z was będzie siedzieć z dzieckiem w domu?

-Raczej ja.

-Ty?

-Tak ja. Co w tym dziwnego?

-No niby nic myślałem, że Rose, ale nie spodziewałem się, że ty.

-Razem z Rose stwierdziliśmy, że lepiej żeby ona się rozwijała, a ja żebym siedział w domu i wychowywał dziecko.

-Prawdziwy z ciebie dżentelmen.

-Oj nie śmiej się, po prostu chcę żeby żona się rozwijała.

-Nie no rozumiem.-powiedział wzruszając ramionami.

-Patrz dojechaliśmy.-powiedziałem przejeżdżając przez bramę zachodnią.

-Nareszcie Lissa pewnie dostaje szału z bliźniakami.-powiedział odpinając pas.

-Pozdrów Lissę.-powiedziałem gdy wysiadał z samochód.

-Dzięki.-powiedział i zamknął drzwi, sam wysiadłem i zakluczyłem samochód. Byłem zmęczony i chciałem  zobaczyć się z żoną. Wszedłem do holu gdzie siedział znudzony Andrew.

-Witaj Dymitrze.

-Dzień dobry.-powiedziałem podchodząc.-Mogę mieć do ciebie prośbę?

-Słucham?

-Mogę zostawić ci kluczyki?-wyciągnąłem je z kieszeni.

-Jasne.

-Dziękuję.-powiedziałem wchodząc po schodach. Po chwili byłem na drugim piętrze pod drzwiami numer 666. Cicho włożyłem klucz w drzwi i od kluczyłem. Wszedłem do domu i coś mnie zaniepokoiło. W całym domu roznosił się piękny zapach.

-Roza?-krzyknąłem zdejmując płaszcz.

-Jestem w kuchni.-odkrzyknęła. Ruszyłem szybkim krokiem do kuchni, to co zobaczyłem podbiło moje serce jeszcze bardziej. Roza stała przy piekarniku w krótkiej czarnej sukience i na wysokich obcasach, na sukienkę miała zarzucony fartuszek. Podszedłem do niej i chwyciłem za biodra całując po szyi.

-Witaj kochanie.-mruknąłem przysuwając ją jeszcze bliżej siebie.

-Hej, jak w pracy?-spytała nie zwracając uwagi na to jak na mnie działa.

-Dobrze, ale jedna osoba mnie rozprasza.-powiedziałem szeptem przygryzając płatek jej ucha.

-Kto to taki?

-Nie znasz jej. Ma długie brązowe włosy, duży biust, piękny tyłeczek i jest moją żoną.

-Jak ma na imię?-spytała z uśmiechem.

-Roza.

-To faktycznie nie znam.

-Roza cholera pieczeń!-krzyknąłem widząc, że zaczyna się palić w piekarniku.

-O matko! Zapomniała!-otworzyłem szybko piekarnik i wyciągnąłem pieczeń.-Cholera! Chciałam ci zrobić obiad.

-Kotku nic się nie stało, aż tak bardzo się nie spaliła.

-Zamierzasz to zjeść?-spytała.

-Oczywiście polejemy zaraz sosem i będzie pyszne.

-Jak się zatrujesz nie będę cię odwiedzać w szpitalu.-zastrzegła. Sięgnąłem po sos w proszku i zacząłem go mieszać w garnuszku na ogniu.

-Dobrze, jak nie chcesz. Powiesz mi dlaczego tak ładnie się ubrałaś?-spytałem polewając mięso.

-Dla męża warto dobrze wyglądać.-wzruszyła ramionami.

-Boję się zapytać co masz pod sukienką.-powiedziałem kładąc pieczeń na stół.

-Niewiele.-odparła.

-Roza!

-No co?

-No właśnie nic.-oboje zaśmialiśmy się i usiedliśmy do stołu.