Rozdział 195

Jeszcze nigdy nie słyszałam żeby arystokracja tak się kłóciła. Musieliśmy ich od siebie odciągać ponad trzynaście razy. To był obłęd.

-Zarządzam półgodzinną   przerwę proszę opuścić sale i trochę ochłonąć.-Lissa też była zmęczona i dlatego zrobiła przerwę. Wyszłam zaraz za nią do pokoju, a ona momentalnie opadła na sofę.

-Rose, jestem wykończona.-powiedziała szczerze.

-Widzę, ale pomyśl, że jeszcze z dwie godzinki i będzie po sprawie.

-Wiem.-usiadłam obok niej.

-Rose wszystko gra?-spojrzała na mnie czujnie.

-Tak, ale od rana coś mnie mdli.

-Ciąża?-spojrzała na mnie z błyskiem w oku.

-Nie robiłam dziś rano test i był negatywny. Nie wiem czy wczoraj nie zatrułam  się.

-Czym?

-Wczoraj gotowałam.

-Oł to wiele tłumaczy.

-Przezabawne. Masz tu gdzieś wodę?-spytałam rozglądając się .

-W lodówce. Rose może poproszę o zastępstwo.

-Nie Liss napiję się wody i będzie dobrze.

-Jak się rzygiesz na Sali to zrobisz z siebie pośmielisko.-powiedziała Lissa z uśmiechem.

-Dziękuję przyjaciółko za wsparcie.-uśmiechnęłam się do niej sztucznie.

-Nie ma sprawy.-powiedziała machając ręką. Usłyszałyśmy pukanie do drzwi.

-Liss jeśli to chłopaki to nie mów im, że się źle czuję.-powiedziałam idąc w kierunku drzwi.

-Dlaczego?

-Nie chcę martwić Dymitra.-otwarłam drzwi, a moim oczom ukazał się Ozera, a za nim najprzystojniejszy strażnik na świecie.

-Można?-spytał Ozera.

-Królowo wpuścić tą hołotę?-spytałam z uśmiechem.

-Wpuść wysłucham ich.-zaśmiała się razem ze mną. Zrobiłam miejsce chłopakom i weszli do środka.

-Jak się czujesz Liss?-spytał Christian.

-Zmęczona.-przyznała.

-Jeszcze maks. Dwie godziny i koniec.

-Wiem dam radę.-przyznała z uśmiechem.

-Jak się czujesz Roza?-spytał cicho Dymitr podchodząc do mnie.

-A jak ma się czuć?

-Jesteś jakaś blada.

-To z nerwów, boję się jaki będzie wynik dzisiejszej rady.

-Spokojnie jakoś się ułoży.-powiedział Dymitr gładząc mnie po policzku.

-Wiem, ale i tak się denerwuje.

-Chyba powoli czas iść.-powiedział Dymitr patrząc na mnie z troską.

-Chyba tak, na Sali są już wszyscy.-Dymitr i Christian ruszyli jako pierwsi, a Lissa i ja jako drugie. Lissa zasiadła na tronie i zaczęły się dalsze obrady. Po dwóch godzinach rada zakończyła się wielkim sukcesem dla dampirów. Teraz oficjalnie mogliśmy zawierać związki małżeńskie. Odprowadziłam podopieczną do komnaty i czekałam za Dymitrem. Gdy tylko go zobaczyłam pobiegłam w jego kierunku mocno się do niego tuląc.

-Udało nam się!-krzyknęłam szczęśliwa.

-Wiem Roza.-Dymitr zrobił coś co zdziwiło wszystkich. Pocałował mnie w miejscu publicznym. Pocałunek był pełen uczucia. Gdy się od siebie odsunęliśmy odkryłam, że patrzy się na nas kilu strażników i sprzątaczki. Nie zwracając na nich uwagi chwyciłam męża za rękę i ruszyliśmy w kierunku administracji. Gdy staliśmy pod gabinetem Hansa spojrzałam na Dymitra. Promieniował szczęściem jakiego od dawna u niego nie widziałam.

-Zapraszam.-usłyszeliśmy z gabinetu. Dymitr przepuścił mnie w drzwiach i weszliśmy do gabinetu.

-No proszę kogo my tu mamy.-powiedział Hans z uśmiechem.

-Witaj Hans.-powiedziałam siadając na jednym krześle.

-Słucham wielkich państwa Bielikow.-spojrzał na mnie złośliwie.

-Mamy do ciebie prośbę.-powiedział spokojnie Dymitr.

-Jaką?-spytał zaciekawiony Hans.

-Czy możemy dostać jutro wolne?

-A dlaczego?

-Jutro przyjeżdża moja siostra z moją rodziną i chcielibyśmy odebrać ich z lotniska.-powiedział spokojnie Dymitr.

-A no tak zapomniałem, że masz siostrę która dołączy do strażników.-już chciałam sprostować, ale spojrzenie Dymitra mnie uciszyło.

-Tak ma za dwa tygodnie testy i chciałaby żebyśmy ją jeszcze sprawdzili.

-Rozumiem, dobrze macie to wolne.

-Dziękujemy.-powiedziałam grzecznie.

-A teraz wybaczcie, ale mam trochę roboty.

-Ależ oczywiście.-oboje jak na komendę wstaliśmy. Wróciliśmy do domu, a ja rozłożyłam się na kanapie.

-To teraz powiesz mi co ci jest?-spytał Dymitr siadając obok mnie. Położyłam mu głowę na kolanach i się do niego uśmiechnęłam.

-Zatrułam się wczorajszą pieczenią.

-Skąd pewność?-spytał.

-Bo rano robiłam dwa testy i były negatywne, a mi jest cholernie niedobrze.-jak to powiedziałam poczułam się jeszcze gorzej momentalnie ruszyłam do łazienki i usiadałam przy kibelku. Poczułam jak Dymitr podnosi mi włosy, żebym ich nie pobrudziła. Już dawno nie wymiotowałam i teraz przypomniałam sobie jakie to nieprzyjemne. Gdy wydało  mi się, że to koniec powoli podniosłam się z ziemi i umyłam zęby.

-Roza może chcesz herbaty?-spytał patrząc na mnie z troską.

-Możesz zrobić.-powiedziałam spłukując wodę.

-Idź do łóżka, a ja ci zaraz przyniosę.-polecił. Weszłam na górę i położyłam się w łóżku. Było mi tak dobrze, ale cały czas czułam jak w moim żołądku się przewraca. Dymitr wszedł do pokoju z moim kubkiem z którego unosiła się para.

-Kochany jesteś.-powiedziałam patrząc na niego.

-Wypij puki ciepłe.-polecił i chciał wyjść.

-Musisz coś zrobić?-spytałam patrząc na niego.

-Nie.

-To chodź.

-Myślałem, że chcesz być sama.

-Towarzyszu na głowę jeszcze nie upadłam.-zaśmiał się z mojego żartu. Po chwili ściągał buty i położył się obok mnie.

-Lepiej?

-O wiele.-powiedziałam wtulając się w męża.

-Cieszę się, ale nadal źle wyglądasz.

-Tak się też czuję.

-Będziesz jeszcze wymiotować?-spojrzał na mnie.

-Na razie nie, ale wydaje mi się, że później.

-Musiałaś złapać jakiegoś wirusa.-powiedział całując mnie w czoło.

-Ja, dampirzyca?-spojrzałam na niego.

-Kochanie ostatnio wśród dampirów panuje jakaś epidemia nie dziw się.-powiedział.

-Naprawdę?

-Tak Tom, Mat, Mason, Juri, Allie mam dalej wymieniać?

-Nie, to co z nimi?-spojrzałam na Dymitra.

-Wszyscy mieli takiego wirusa jak ty.

-A od kiedy jesteś lekarzem?-spytałam z uśmiechem.

-Roza po prostu z nimi ostatnio rozmawiałem. Niedawno widziałaś się z Masonem pewnie od niego się zaraziłaś.-powiedział patrząc na mnie z uśmiechem.

-Może masz racje.-poczułam kolejny przypływ mdłości i ruszyłam do łazienki. Zdążyłam w ostatniej chwili.

-Moje biedactwo.-usłyszałam cichy głos męża.-Lepiej?

-Trochę.-odpowiedziałam z chrypą. Wróciłam do łóżka i napiłam się herbaty nadal była ciepła i była pyszna. Siedzieliśmy tak sama nie wiem jak długo i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Dymitr za każdym razem gdy szłam wymiotować szedł za mną i trzymał mi włosy. Wiem, że mnie kocha, ale teraz dowiódł, że w każdej sytuacji mi pomoże. W końcu koło pierwszej zasnęłam wtulona w męża.