Rozdział 196

Rose:

Gdy tylko rano otwarłam oczy zrozumiałam, że dziś będzie najgorszy dzień w moim życiu. Wstałam cicho, ale jednocześnie szybko z łóżka i poszłam do łazienki i zwymiotowałam. Spojrzałam w lustro i się przeraziłam. Wyglądałam  jak trup. Oczy były przekrwione i było w nich widać pełno żyłek, twarz była pokryta również żyłkami, sina skóra. Nie mogłam uwierzyć, że jedno choróbsko zrobiło ze mną takie coś. Usłyszałam jak ktoś wchodzi do łazienki.

-Roza jak się czujesz?-spytał Dymitr stojąc za mną.

-Źle. Tak jak się czuje tak też wyglądam.

-Roza, jesteś piękna.

-Towarzyszu nie ściemniaj widzę jak wyglądam.

-Roza dla mnie zawsze jesteś piękna.-powiedział odwracając mnie do siebie przodem.-Głodna?

-Tak, ale boję się cokolwiek zjeść.

-Spokojnie mąż cię nie otruje.-zaśmiał się Dymitr.

-To co proponujesz?-spytałam.

-Na razie suchą bułkę i herbatę. Co ty na to?

-Wchodzę w to.-oboje zaśmialiśmy się i ruszyliśmy do kuchni. Właśnie kończyłam śniadanie gdy zadzwonił mój telefon.

-Tak słucham.

-Rose mam dla was dobre wieści.-usłyszałam głos Lissy.

-Jakie?

-Zadam ci pytanie, ok?

-Dajesz.

-Kiedy chcecie adoptować dziecko?

-Żartujesz? Udało się?

-Tak rada się zgodziła i od jutra ustawa wchodzi w życie.

-Super to Liss słuchaj porozmawiam z Dymitrem i dam ci znać.

-Dobrze ze spokojem, powiedz lepiej jak się czujesz?

-Lissa czuję się jakbym miała w ustach kalosz.

-Ale co ci jest?-spytała zaniepokojona.

-Złapałam jakieś choróbsko wymiotuję od wczoraj.

-Czyli jednak ta pieczeń ci zaszkodziła.-zaśmiała się Lissa.

-Tak, ale Dymitrowi nic nie jest.-spojrzałam na męża, który zmywał naczynia.

-Dobrze, zdrowiej a ja się wszystkim zajmę.

-Dobrze, do zobaczenia.

-Pa.-rozłączyła się, a ja odłożyłam telefon. Poszedłem do męża i szepnęłam mu na ucho.

-Towarzyszu udało się możemy adoptować dziecko.

-Żartujesz?-spojrzał na mnie z iskierką nadziei.

-Nie, Liss właśnie dzwoniła od jutra ustawa wchodzi w życie.

-Wspaniale.- Dymitr chwycił mnie z ramiona i zaczął kręcić.

-Towarzyszu jak nie chcesz żebym cię pobrudziła to mnie odstaw.-czułam jak wymioty pną się do góry i wolałam go ostrzec.

-Cały czas ci tak niedobrze?-spytał odstawiając mnie.

-Jest trochę lepiej, ale wątpię bym do jutra z tego wyszła.

-Zostań lepiej w domu, a ja pojadę po dziewczyny na lotnisko.

-Ale…

-Nie ma ale Roza, zostajesz w domu i koniec.-powiedział zdeterminowany.

Dymitr:

Widzę jak się źle czuje, a ona uparcie twierdzi, że jest wspaniale. Nie chcę jej męczyć, chcę żeby odpoczęła.

-Roza idź się połóż, a ja wrócę za kilka godzin z dziewczynami.-spojrzałem na nią i aż żal ściska mi serce, że muszę ją zostawić samą.

-Ale…

-Roza marsz do łóżka.-spojrzała na mnie i niechętnie skierowała się w stronę pokoju. Ubrałem swój płaszcz i buty i wyszedłem z mieszkania za kluczując drzwi. Wszedłem do garażu i wsiadłem do naszego auta. Już po chwili wyjeżdżałem z Dworu. Usłyszałem telefon i go odebrałem.

-Bielikow słucham.

-Witaj Dymitr co u was słychać?-usłyszałem w telefonie głos teścia.

-Całkiem dobrze, ustawa o adopcji jutro wchodzi w nasze prawa, ale Rose się rozchorowała.

-A co jej jest?

-Wymiotuje.

-Czyżby to ten wirus co szaleje wśród dampirów?

-Dokładnie. Martwię się o nią mało je....

-Oj to faktycznie z nią nie dobrze.

-Tak wiem. Wybacz Abe, ale prowadzę i nie mogę teraz rozmawiać.

-Gdzie jedziesz?-spytał Abe.

-Na lotnisko po moją rodzinę przyjeżdżają tydzień wcześniej.

-O pozdrów je ode mnie.

-Oczywiście.-nie zdążyłem dokończy, a Abe już się rozłączył. Skupiłem się na drodze i po godzinie byłem już na lotnisku. Miałem jeszcze pół godziny do przylotu najbliższych więc stwierdziłem, że najlepiej będzie zrobić im niespodziankę i czekać na nie pod samym wyjściem. Gdy doszedłem spojrzałem na zegarek. Zostało tylko pięć minut. Podziwiałem piękny widok za oknem kiedy poczułem coś koło nogi. Spojrzałem w dół i odkryłem największego urwisa na świecie.

-Hej mała.-powiedziałem podnosząc Zoję.

-Wujek nie jestem mała, mała jest Katia ja jestem duza.

-Wybacz duża.-powiedziałem powstrzymując śmiech.

-A gdzie ciocia Rose?-spytała rozglądając się dookoła.

-Ciocia źle się czuła i została w domku.

-A ja się chciałam z nią pzywitac.

-Zobaczysz się z ciocią za godzinkę.-próbowałem ją pocieszyć.

-Dimka!-usłyszałem za plecami. Odwróciłem się i zobaczyłem całą moją rodzinkę.

-Gdzie Rose?-spytała Wiki.

-Rose jest chora i została w domu.

-Co jej jest?-spytała mama zaniepokojona.

-Teraz na Dworze panuje epidemia wśród dampirów i wszyscy wymiotują, ale ja jestem zdrowy.

-To dobrze. Jedźmy już do Rose.- jak zwykle moja mama chciała wszystkim pomagać.

-Zapraszam po bagaże.-powiedziałem idąc w kierunku odbioru bagaży. Gdy już wszyscy mieli swoje walizki poszliśmy do auta. Jechaliśmy rozmawiając o tym co działo się przez ostatnie trzy miesiące na Dworze. Gdy dojechaliśmy na Dwór wziąłem kilka walizek i ruszyłem w stronę mieszkania mimo protestów. Gdy wszedłem do mieszkania w ostatniej chwili zdążyłem puścić walizki i złapać….