Rozdział 197

Hej nareszcie jest nowy! Dedykuje ten rozdział Mańce, Karindze i Natalii (mam nadzieję, że mnie nie wydałaś ).

Ps.Ważne informacje pod rozdziałem.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dymitr:          

Gdy wszedłem do mieszkania w ostatniej chwili zdążyłem puścić walizki i złapać Rozę, która wskoczyła mi na ręce szczęśliwa jak już dawno jej takiej nie widziałem. Złapałem ją w ostatniej chwili. Przytuliła się do mnie i wiem jak bardzo starała się nie piszczeć z radości.

-Co się stało?-spytałem wchodząc w głąb mieszkania żeby nasza rodzina mogła wejść do mieszkania.

-Udało się! Rozumiesz udało!-krzyczała szczęśliwa.

-Wiem, że się udało przecież przed wyjściem mi mówiłaś.-spojrzałem na nią nic nie rozumiejąc.

-Dymitr o czym ty mówisz?-spojrzała na mnie jak na głupiego.

-No rozmawiamy o adopcji, tak?-spytałem nie za bardzo rozumiejąc o co jej chodzi.

-Nie głuptasie, to już nieaktualne.

-Jak to nieaktualne.-powiedziałem poprawiając ją sobie na rękach.

-Dymitr proszę cię teraz udajesz, że nie wiesz o co chodzi?-spytała.

-Roza mów co się stało.

-Jestem w ciąży.-powiedziała, a jej oczy się zaszkliły.

-Co?-stałem z nią na rękach nie wierząc w jej słowa.

-Dymitr będziemy mieli dziecko.-łzy zaczęły spływać po jej ślicznej twarzy.

-Ale jak? Przecież wczoraj sama mówiłaś, że zrobiłaś dwa testy i były negatywne.

-Dymitr nie wiem, ale jak pojechałeś z ciekawości poszłam zrobić test i wyszedł pozytywnie zrobiłam kolejne trzy żeby się upewnić i wszystkie wyszły pozytywnie.

-Naprawdę?-sam miałem łzy w oczach i chciało mi się ryczeć, ale się powstrzymałem.

-Będziesz tatą.-powiedziała Roza cicho.

-O cholera!

-Co?-Roza spojrzała na mnie z przerażeniem .

-Będę ojcem!-krzyknąłem radosny i mocną ją do siebie przytuliłem.

-Gratulacje.-usłyszałem za plecami. Odwróciłem się do naszej mini widowni z Rozą na rękach.

-Dziękujemy.-powiedziała Roza przez łzy.

-Ciocia Rose.-krzyknęła rozradowana Zoja. Żona zeskoczyła z moich rąk i podeszła do małej mocno ją ściskając.

-Hej mała.-powiedziała tuląc dziewczynkę.

-Nie jestem mała. Cemu płaces?-Zoja patrzyła na Rozę zmartwiona.

-Ze szczęścia.-powiedziała Roza wycierając oczy.

-A z cego się cieszysz?

-Bo będziesz miała kuzyna albo kuzynkę.-uśmiech Rozy tylko się poszerzył.

-Naprawdę? Ciocia Wiktoria jest w ciązy?-Zoja spojrzała zaskoczona na Wiktorię.

-Nie ciocia Wiktoria tylko ja.

-Ciocia Rose w ciązy?-spytała zszokowana dziewczynka.

-Tak.

-To super, ale teraz poproszę kolejną kuzynkę.-wszyscy zaśmiali się z Zoji, a ona popatrzyła na nas groźnie.

-Wchodźcie.-zwróciłem się do rodziny.-I czujcie się jak u siebie w domu. Zaniosę walizki do pokoju.

-Dimka pomożemy ci.-moje siostry od razu zaoferowały pomoc.

-Nie, siadajcie i odpocznijcie po długiej  podróży.

-Ale….

-Dymitr ma rację.-wtrąciła Rose trzymając na rękach Zoje.

-Rose nie powinnaś dźwigać.-upomniała ją Karolina.

-Spokojnie Zoja jest lekka jak piórko.-Roza od razu wyglądała lepiej.

-Oj ja wiem ile to piórko waży. Puść ją.-Roza puściła Zoję która momentalnie zaczęła zwiedzać nasze mieszkanie.

Rose:

Nikt nawet nie zdaje sobie sprawy jaka szczęśliwa jestem w tej chwili. Chce mi się płakać i skakać ze szczęścia, ale niestety wymioty nie ustąpiły jedynie zelżały. Usiadłam obok Oleny i patrzyłam jak Pawka zajmuje się Katią i jak pokazuje jej co jej wolno, a czego nie. Dziewczynka zaczęła raczkować i teraz wszystko bierze do budzi.

-Rose jak się czujesz?-spytała Olena patrząc na mnie z uśmiechem. Wiem, że cieszy się tak samo jak my.

-Wszystko byłoby wspaniale gdyby nie te przeklęte wymioty.-powiedziałam patrząc jak Kataia bawi się jakimś misiem.

-Mogę zajrzeć do kuchni?-spytała patrząc na mnie.

-Jasne. Ale po co?

-Zaraz pozbędziemy się twoich wymiotów.-powiedziała wchodząc do kuchni. Po chwili wróciła z niej podając mi kubek z zieloną substancją w środku.

-Co mam z tym zrobić?-spytałam patrząc na to coś.

-Wypij.

-Całe?

-Spokojnie Rose smak nie jest taki zły jak się wydaje. –uśmiechnęłam się do teściowej i wypiłam zawartość kubka. Faktycznie smak nie był najgorszy. Po chwili do pokoju wszedł mój mąż patrząc na nas z uśmiechem.

-Dobrze piękne panie i panowie-tu spojrzał na Pawkę.-Zabieram was dzisiaj na kolację.

-Co gdzie?-spojrzałam na męża zszokowana.

-Do jednej z restauracji na Dworze. Mam nadzieje, że panie mi nie odmówią.

-No chyba nie mamy wyboru i musimy się zgodzić.-powiedziałam podchodząc do męża.

-No nie macie. O ósmej wychodzimy.

-Trzeba się przygotować!-krzyknęła Wiki wstając.

-Dlaczego tak późno mówisz?-spytała Karolina.

-No bo dopiero co udało mi się stolik zarezerwować.-bronił się Dymitr.

-Dobra już. Chodźcie się przygotować. Rose ty też.-ruszyłam za dziewczynami, a Olena tylko pokręciła głową.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ten rozdział poza dedykacją na górze jest również dedykowany wszystkim czytelniczką które  czytają, komentują i w pewnym stopniu towarzyszą moim postacią. 

Do  póki nie nadrobię zeszłego tygodnia będą po dwa rozdziały dziennie. Zaczynam od dziś, rozdział wstawiam jak pojawią się pierwsze cztery komentarze.