Rozdział 198

Rose:

Weszłam po schodach do góry cały czas ciągnięta przez Wiktorię. Weszłyśmy do garderoby, a dziewczyny oniemiały.

-Skąd ty masz tyle sukienek?-spytała Sonia podziwiając sukienkę od Dymitra.

-Rzadko jeździmy na zakupy, ale gdy już na niech jesteśmy to szaleję.-powiedziałam patrząc na torby pod ścianą.-Niestety niektóre rzeczy są do wyrzucenia.

-Dlaczego?-spytała Karolina podchodząc do toreb.

-Nie mam gdzie ich założyć, a teraz się nie będę mogła w nie zmieścić.-tu pogładziłam się po brzuchu.

-Zaraz coś ci znajdziemy.-powiedziała Wiktoria podchodząc do szafy.

-Dziewczyny wierzcie, że potrafię znaleźć ciuchy na taką kolację.-spojrzały na mnie zaskoczone.-Może poszukamy czegoś dla was?-wszystkie spojrzały na mnie zaskoczone.

-Żartujesz?-spytała Sonia.

-Ależ skąd. Mam tyle sukienek, że każda z was powinna znaleźć coś dla siebie.-powiedziałam pokazując rząd wieszaków.

-Jesteś kochana.-powiedziały przytulając mnie.

-Dobra, już dobra szukajcie sobie sukienek.-powiedziałam z uśmiechem. Wszystkie jak na zawołanie zaczęły przeglądać wieszaki. Po cichu wymknęłam im się i skierowałam się na dół do salonu. Zobaczyłam męża który rozmawiał z Oleną i Jewą. Gdy weszłam do salonu wszyscy jak na zawołanie spojrzeli na mnie.

-Nie szykujesz się?-spytał mąż z uśmiechem.

-Spokojnie mi wystarczy piętnaście minut, ale widzę, że im zajmie to trochę więcej.-wszyscy zaśmiali się na mój żart. Usiadłam obok męża, a on spojrzał na mnie i posadził sobie na kolanach gładząc mój brzuch.

-Dimka, ale zdradź gdzie nas zabierasz.-nalegała Olena.

-Mamo spokojnie to niespodzianka.-Dymitr wypowiedział jedno słowo które spowodowało, że się spięłam. Oczywiście momentalnie to wychwycił.-Roza co jest?

-Muszę zadzwonić do rodziców i Lissy i Hansa i….

-Roza spokojnie na początek dzwoń do rodziców, bo Abe musi wiedzieć jako pierwszy, potem zadzwonisz do Lissy i na końcu do Hansa.-uspokoił mnie mąż. Wstałam z jego kolan i ruszyłam do kuchni gdzie widziałam swój telefon po raz ostatni. Wybrałam numer Abe’a i czekałam dwa sygnały.

-Mazur słucham.-odebrał wydawał się lekko zdenerwowany.

-Hej tato, masz może mamę gdzieś w pobliżu?-spytałam spokojnie.

-Rose nie lepiej było do niej zadzwonić? Nie mam czasu na pogaduszki.-tak Abe był wściekły.

-Dziwonię do ciebie bo mam dla was obojga bardzo ważną informację.-powiedziałam spokojnie, nie wiem kto nawalił, ale na pewno pokrzyżował plany Abe’a Mazura.

-Poczekaj chwilę.-powiedział, a po dłuższej chwili dodał.-Dobrze Rose, mów jesteś na głośno mówiącym, obok mnie jest mama.

-Więc, to trochę trudne po raz pierwszy będę coś takiego mówiła. Mamo, tato spodziewam się dziecka.

-Co?-usłyszałam głos matki.

-Jestem w ciąży.

-Z kim?-spytała.

-Z Dymitrem.

-Ale przecież chcieliście adoptować dziecko i tak nagle zaszłaś w ciążę?-spytała.

-Tak mamo.-zaczęłam się wściekać wiem, że ona też ma humorki bo jest w ciąży, ale bez przesady.

-Janin uspokój się i nie płacz.-usłyszałam głos ojca.

-Tato, mama płacze?-spytałam zszokowana.

-Tak, gratulujemy, a teraz muszę uspokoić twoją matkę.-powiedział i się rozłączył. Spojrzałam zdziwiona na telefon i wybrałam numer przyjaciółki. Odebrała niemal natychmiast.

-Słucham.-powiedziała zmęczonym głosem.

-Liss tu Rose.

-Rose dzwonisz się umówić kiedy chcecie adoptować dziecko?-spytała Lissa.

-Właśnie Liss bo sprawy uległy zmianie.-powiedziałam lekko zmieszana.

-Co coś się stało?-spytała zaniepokojona.

-Tak, znaczy nie. Chodzi o to, że jestem w ciąży.-powiedziałam szybko.

-Rose zostaniesz mamą?-spytała szczęśliwa.

-Dokładnie.-zaśmiała się przez łzy, sama nie wiem kiedy zaczęły napływać mi do oczu.

-Gratulację!-krzyknęła do słuchawki.

-Dziękuję, a teraz kończę bo muszę powiedzieć o tym Hansowi.

-Na pewno się ucieszy.-powiedziała Lissa śmiejąc się.

-Wiem, muszę mu o tym jak najszybciej powiedzieć.-powiedziałam rozłączając się. Wybrałam numer Hansa.

-Strażnik Croft słucham.

-Hej Hans tu Rose. Jest drobny problem.

-Co zrobiłaś?-spytał załamany.

-Jutro nie przyjdę do pracy.-stwierdziłam, że będę trochę zwlekać. Do kuchni wszedł Dymitr patrząc na mnie z uśmiechem.

-Jutro jest sobota, a soboty i niedziele masz wolne.

-Tak chodziło mi o poniedziałek przepraszam.-wydukałam patrząc na męża.

-Dlaczego nie przyjdziesz?-spytał zaskoczony.

-Jestem w ciąży.-powiedziałam, a Dymitr uśmiechnął się szeroko ukazując rząd białych i równych zębów.

-A to przez dłuższy czas się nie pojawisz na służbie.-stwierdził Hans.

-No w sumie to tak.

-Dobrze, przynieś mi tylko zwolnienie od lekarza i będzie po kłopocie.

-Dobrze.-powiedziałam rozłączając się.

-Co taka szczęśliwa?-spytał Dymitr idąc w moją stronę.

-Właśnie spełniło się marzenie o którym przestawałam marzyć. Chyba mogę się cieszyć?-spytałam gdy przyparł mnie do ściany.

-Możesz, wprost musisz.-powiedział przyciągając mnie do siebie. Całowaliśmy się wolno, ale namiętnie. Nasze języki ocierały się wolno o siebie, a ja przestałam odczuwać upływający czas.

-Przepraszamy, że państwu przeszkadzamy, ale zaraz jak się nie pośpieszycie to się spóźnimy na kolację.-usłyszeliśmy głos Karoliny. Spojrzałam na nie pod ramieniem męża i uśmiechnęłam się do nich.

-Wybaczcie coś wpadło mi do oka.-powiedziałam patrząc na Dymitra.

-Nie wiedziałam, że jeśli ma się coś w oku to wyciąga się to językiem.-zaśmiała się Sonia patrząc na nas.

-Z Rose ćwiczymy nową metodę.-zaśmiał się Dymitr chwytając mnie za rękę.- A teraz wybaczcie idziemy się ubrać.-powiedział ciągnąć mnie do góry. Gdy weszliśmy do góry zaczęłam szybko przeglądać sukienki Wybrałam sukienkę która u góry była czarna i miała długi rękaw, a dół był biały i rozkloszowany na końcu obszyty koronką. Sukienka sięgała mi połowy uda. Do tego wzięłam czarne szpilki. Szybko przebrałam bieliznę tak żeby nie wystawała spod sukienki i założyłam sukienki kierując się do sypialni gdzie zrobiłam makijaż i lekko skręciłam włosy zostawiając je rozpuszczone. Weszłam do garderoby po obrączkę, pierścionek zaręczynowy i  sięgnęłam po szarą kopertówkę. Zobaczyłam jak mąż męczy się z małymi guzikami przy koszuli.

-Daj Towarzyszu pomogę.-powiedziałam podchodząc do męża. Dopiero teraz na mnie spojrzał i widzę, że go zatkało.

-Roza.-szepnął zmysłowo.

-Wiem, wiem wyglądam pięknie, a teraz chodź bo na nas czekają.-powiedziałam ciągnąc go za rękę.

-Czekaj jeszcze obrączka.-powiedział chwytając ją w dłoń. Gdy zeszliśmy na dół wszystkie pary oczu zwróciły się na nas.

-Wyglądać razem pięknie.-powiedziała Olena. Dopiero teraz przyjrzałam się dokładnie mężowi. Miał na sobie białą koszulę i czarne eleganckie spodnie.

-Faktycznie, a ubieraliśmy się bez konsultacji.-powiedziałam z uśmiechem.

-Dobrze, wszystkie wyglądacie pięknie, ale teraz chodźmy.-pogonił nas Dymitr chwytając mój płaszcz i swoją marynarkę.-Roza.

-Towarzyszu jest ciepło.-powiedziałam patrząc jak za klucza drzwi.

-To nic wieje zimny wiatr teraz nie martwię się o ciebie, ale o was.-gdy to powiedział mimowolnie dotknęłam brzucha.

-Dobrze niech ci będzie.-powiedziałam zabierając pałasz. Po chwili szliśmy do jednej z najbardziej ekskluzywnej restauracji na Dworze.

-Jak udało ci się tu dostać rezerwację?-spytałam cicho.

-Jak masz na nazwisko Bielikow to masz trochę łatwiej w życiu.-zaśmiał się cicho.

-Na szczęście mam tak na nazwisko.-oboje wybuchliśmy śmiechem.