Rozdział 200

Rose:

Obudziłam się wtulona w męża i uśmiechnęłam się na wspomnienie tego co działo się wczoraj. Powoli podniosłam głowę i zauważyłam, że Dymitr mi się przygląda.

-Hej Towarzyszu.-mruknęłam cicho mocniej się w niego wtulając.

-Witaj Roza jak się spało?-spytał głaszcząc mnie po głowie.

-Z tobą świetnie.-zaśmiał się na moje stwierdzenie.

-A jak się czujesz?-spytał dotykając mojego brzucha.

-Twoja mama działa cuda.-powiedziałam przeciągając się.

-Dlaczego?

-Dała mi wczoraj jakieś dziwne coś do picia i pomogło już mnie nie mdli.

-Cieszę się, że jesteś zdrowa.-powiedział całując mnie w czoło.-Na którą masz wizytę u ginekologa?-spytał z uśmiechem.

-Na pierwszą.

-Czyli trzeba po mału wstawać.-powiedział Dymitr podnosząc się z łóżka.

-Ale Towarzyszu jest  mi tu tak dobrze.-powiedziałam rozkładając się na łóżku.

-Wstajemy.

-Nie.

-Ok-powiedział podchodząc do mnie. Przerzucił mnie sobie przez ramie jak worek ziemniaków i ruszył do łazienki. Postawił mnie na zimnych kafelkach i spojrzał z uśmiechem.

-Szczęśliwy?-spytałam.

-Bardzo a teraz idź pod prysznic, a ja się ogolę.-powiedział idąc w stronę umywalki. Weszła pod prysznic i odkręciłam kurki. Wyszłam z pod prysznica owinięta ręcznikiem z włosów kapała mi woda. Spojrzałam na męża i zaczęłam się śmiać.

-No Towarzyszu, ładnie ci w białej brodzie.-zaśmiał się i po chwili na nosie miałam białą pianę.

-Tobie też do twarzy Roza.

-Towarzyszu gol się i idź pod prysznic.-ponagliłam męża. Szybko się ogolił i wszedł pod prysznic, a ja wysuszyłam włosy i poszłam do garderoby. Wrzesień okazał się łaskawy i było bardzo ciepło więc wybrałam granatowy kombinezon z długimi nogawkami do tego wybrałam proste białe trampki.  Właśnie kończyłam się ubierać kiedy do garderoby wszedł mój mąż bez niczego na sobie.

-Ładnie wyglądasz Towarzyszu, ale lepiej się ubierz bo tylko ja mogę cię takim oglądać.-uśmiechnęłam się do niego złośliwie.

-Właśnie to miałem w zamiarze Roza.-powiedział patrząc na mnie z pobłażaniem.-Ładnie wyglądasz.

-Dziękuję.-powiedziałam wygładzając materiał. Pozwoliłam ubrać się mężowi w spokoju, a sama ruszyłam na dół. Stwierdziłam, że zaparzę wodę na herbatę. Po chwili dołączył do mnie mąż i zabraliśmy się za robienie jajecznicy. Zoja wpadła do kuchni jak szalona.

-Ciocia!-krzyknęła widząc mnie i wpadła mi w ramiona.

-Co się stało?-spytałam patrząc na nią z uśmiechem.

-Pawka mnie goni.-powiedziała patrząc na przejście z salonu do kuchni.

-Wie, że jesteś na dole?-spytałam.

-Nie.

-No to pomożesz nam przy robieniu śniadania.-powiedziałam sadzając ją na blacie.

-Tak!-krzyknęła szczęśliwa. Dymitr zaśmiał się i spojrzał na nią mieszając jajka na patelni.

-Zojka co babcia dodaje do jajecznicy?-spytał cały czas mieszając.

-Ścipiorek.-powiedziała mała patrząc na swojego wujka z uśmiechem.

-Roza pokroisz szczypiorek?-spytał patrząc na mnie.

-Jasne.

-Nie ja chce!-krzyknęła Zoja.

-Dobrze to ty pokroisz szczypiorek, a ja pozanoszę wszystko na stół.

-Dobrze.-powiedziała z uśmiechem i zeskoczyła z blatu. Wzięłam jedno krzesło i postawiłam ją na nim podając nóż. Ułożyłam jej szczypiorek na desce i kazałam uważać na paluszki. Sama skierowałam się z talerzami do salonu i ułożyłam wszystko ładnie.

-Hej Rose, widziałaś może moją córkę?-spytała Karolina wchodząc do salonu.

-Hej Karolino, tak pomaga wujkowi robić jajecznicę.-odpowiedziałam idąc w stronę kuchni.

-Moja Zoja pomaga w kuchni?-spytała zaszokowana Karolina.

-Tak.-zaśmiałam się z jej miny.

-Muszę to zobaczyć.-powiedziała idąc w stronę kuchni. Gdy do  niej weszła zatrzymała się zszokowana. Dymitr trzymał Zoję, a ta trzymała w rączkach drewnianą łopatkę i mieszała jajka ze szczypiorkiem.

-Zojak od kiedy ty tak chętnie pomagasz?-spytała Karolina podchodząc do brata.

-A myślałem, że twoja córeczka jest zawsze taka pomocna.-powiedział Dymitr pomagając małej wymieszać jajka.

-Chciałabym, ale nie braciszku.-Karolina zabrała Dymitrowi małą z rąk.

-Ja chce pomóc wujkowi!-krzyknęła Zoja wyciągając ręce w stronę Dymitra. Karolina spojrzała na córkę zszokowana.

-Co zrobiliście mojemu dziecku?-spytała cały czas trzymając Zoję która wierciła się strasznie.

-My nic ona sama przyszła i chciała pomóc.-zaczęłam nas bronić. Po chwili zeszły wszystkie Bielikówny z Pawką na czele.

-Mam cię Zojka!-krzyknął szczęśliwy, mała spojrzała na niego i znów wyciągnęła rączki do Dymitra. Ten ją tylko wziął na ręce.

-Wcale nie.-wytknęła mu język.-Bo jestem u wujka na rączkach. A wujek mnie tobie nie odda.

-Zojak to nie fair.-krzyknął Pawka patrzą na siostrę.-Wujek nie miał być piką.

-Dobrze, zapraszam na śniadanie.-powiedziałam patrząc jak dzieciaki zaczęły się kłócić.

-To dobry pomysł.-stwierdziła Olena siadając przy stole.-Mogliście mnie zawołać. Pomogłabym wam,

-Spokojnie Oleno dlatego cię nie wołaliśmy.-powiedziałam siadając obok męża.

-Ale ja nie widziałabym problemu.

-Mamo spokojnie nic się nie stanie jak przez kilka dni nic nie ugotujesz.-zaśmiał się Dymitr. Zawsze chciałam go widzieć takiego wesołego i otwartego.

-Niech wam będzie.-powiedziała Olena.

-Dziś musimy was zostawić na godzinkę.-wtrącił nagle Dymitr.

-Dlaczego? Co się stało?-spytała zaniepokojona Sonia.

-Nie spokojnie, po prostu idziemy do ginekologa.-powiedziałam patrząc na Bielikówny.

-A dobrze nami się nie martwcie.

-Postaramy się wrócić jak najszybciej.-powiedziałam szybko.

-Spokojnie Rose.-powiedziała Olena z uśmiechem.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Hej no i mamy 200. Cieszę się, że aż tyle osób to czyta i komentuje mam nadzieje, że zostaniecie ze mną i Romitri do końca.