Rozdział 201

Dymitr:

Właśnie wyszliśmy od lekarza. Miły, ale facet. Będę musiał brać dzień wolny kiedy Roza będzie do niego chodziła. Nie podoba mi się jak na nią patrzy. Ale i tak ten facet nie był w stanie popsuć mojego wspaniałego humoru. Nasze dziecko ma niecałe 36 godziny i jak na razie rozwija się prawidłowo. Mam ochotę skakać i piszczeć jak mała dziewczynka. Widzę jak Roza jest opanowana i zacząłem się niepokoić.

-Roza dobrze się czujesz?-spytałem patrząc na żonę.

-Tak jest dobrze.-powiedziała spuszczając głowę.

-Co się dzieje?-spytałem zmartwiony.

-Nic, po prostu martwię się o nasze dziecko.-powiedziała  patrząc na mnie.

-O co się martwisz?

-Co jeśli coś mu się stanie przez moją nieostrożność?-spojrzała na mnie załamana.

-Kochanie dlaczego od razu mówisz, że coś mu się stanie jesteś wspaniałą kobietą, a będziesz jeszcze lepszą matką. Wiem, że mogę ci ufać i teraz ty zaufaj mi. Nic nie stanie się naszemu dziecku z twojej winy i ja to wiem.-powiedziałem patrząc w jej piękne oczy. Przytuliła się do mnie mocno. Objąłem ją szczelnie ramionami i nie wypuszczałem z objęć. Wtuliła się we mnie i nie chciała mnie puścić.

-Kocham cię Towarzyszu.-szepnęła cały czas wtulona we mnie.

-Ja ciebie też kocham Roza.-powiedziałem patrząc w jej oczy.

-Chodźmy teraz do dziewczyn.-powiedziała chwytając mnie za rękę. Ruszyliśmy na plac zabaw bo tam miały na nas czekać. Właśnie wchodziliśmy do parku gdy przed nami wyrośli Janin i Abe.

-Witajcie dzieci.-odezwał się Abe.

-Hej tato.-Roza przytuliła się do ojca i matki. Spojrzałem na Janin i odkryłem ze zdumieniem, że jej brzuch zaokrąglił się.

-Jak się czujesz Janin?-spytałem z uśmiechem.

-Dobrze.-odpowiedziała krótko.

-Który to miesiąc?-spytała Roza wtulając się w mój tors.

-Trzeci.-odpowiedział Abe z uwielbieniem.

-A co u was?-spytała Janin by zejść na drugi plan.

-Świetnie, właśnie wracamy od lekarza.-powiedziałem kładąc ręce na brzuchu żony.

-I który miesiąc?-spytał Abe.

-Trzydziesta szósta godzin.-powiedziała Roza z uśmiechem.

-Bielikow nie mogłeś się bardziej postarać tak o trzy miesiące.-zaśmiał się Abe, a mi kopara opadła.

-Słucham?-spytałem zszokowany.

-No jakbyś się pośpieszył to razem były by w trzecim miesiącu ciąży.-powiedział Abe wzruszając ramionami.

-Żartujesz tato?-spytała Roza.

-Nie.

-Staruszku my się o to dziecko staraliśmy od trzech miesięcy więc mnie nie denerwuj.-czułem jak Roza zaczyna drżeć.

-Kochanie spokojnie nie możesz się denerwować.-powiedziałem starając się ją uspokoić.

-W dupie mam to spokojnie ! Mam dość tego,  że ciągle mu dogryzasz!-wrzasnęła wściekła na Abe’a. A ja zastanawiałem się co zrobić żeby ją uspokoić. Był tylko jeden sposób i muszę się poświęcić. Roza dalej darła się na ojca, a ja chwyciłem ją w ramiona odwróciłem do siebie i pocałowałem. Roza na początku zaskoczona szybko oddała pieszczotę równie żarliwie co ja. Po chwili zatraciłem się w jej ustach, smaku, zapachu nic się nie liczyło. Do rzeczywistości przywrócił mnie Abe.

-Skończyliście?-spytał. Spojrzałem na niego z błogim uśmiechem.

-Chyba.-wysapała  Roza.

-To dobrze.-nic nie zrozumiał uratowałem mu tyłek, a on się czepia. Roza spojrzała na mnie szczęśliwa jak nigdy.

-Dobrze my już pójdziemy bo widzę, że jeszcze nie skończyliście.-powiedział Abe ciągnąc Janin.

-Pa.-powiedziała Roza.-Co to było Towarzyszu?

-Nic, musiałem cię uspokoić.

-Uspokajaj mnie częściej.-poprosiła, a ja zaśmiałem się mimowolnie.

-Dobrze Kochanie.-powiedziałem całując ją w czoło. Ruszyliśmy odnaleźć  naszą rodzinę  szczęśliwi jak nigdy. Trzymałem Rozę w objęciach wiedząc, że wszystko jest możliwe.