Rozdział 202

Rose:

Minął tydzień od kiedy Bielikówny do nas przyjechały Dymitr wrócił do pracy, a ja spędzam czas z-teraz już moją-rodziną.               Czuję się- na szczęście- już dobrze, ale widzę, że Dymitr mi czasem nie wierzy. Dymitr od kiedy się dowiedział, że będzie ojcem zrobił się nadopiekuńczy. Teraz jestem z Zoją, Pawką i Katią na placu zabaw. Tak uciekłam teściowej i szwagierką, ale one też stały się nadopiekuńcze, jedynie Jewa traktuje mnie jak zawsze.

-Ciocia.-usłyszałam głos Zoji.

-Słucham.-nie patrzyłam na Zoję bo pomagałam zrobić babkę z piasku Kati, która swoją drogą świetnie się ze mną bawiła.

-Ratuj.-spojrzałam na Zoję i się wystraszyłam. Dziewczynka stała nade mną z kwaśną miną.

-Co się dzieje?-spytałam podnosząc Katię z piaskownicy.

-Siku.-Zoja tuptała w miejscu i żal mi się jej zrobiło.

-Pawka!-zawołałam chłopca i już po chwili stał obok mnie.-Idę z Zoją i Katią siusiu idziesz z nami?

-Mogę iść.-wzruszył ramionami. Bardzo przypominał mi bardzo Dymitra w swoim zachowaniu.

-To chodźcie.- i tak jako mała wycieczka poszliśmy w krzaczki. Zoja ledwo co szła, ale po chwili była szczęśliwa jak nigdy.

-Ciocia zrobiłam siusiu.-skakała wokół mnie, a ja starłam się powstrzymać śmiech.

-Zojka chodź się pobawić.-powiedział Pawka ciągnąc dziewczynkę za rękę. Usiadłam z Katią na ławce i omal nie dostałam zawału gdy spojrzałam w prawo. Siedziała tam Jewa.

-Poszły.-powiedziała krótko.

-Kto? Co? Gdzie?-spojrzałam na nią nic nie rozumiejąc.

-Nie musisz się już chwać poszły na zakupy za prośbą Dimki, ale wiem, że on będzie chciał z tobą rozmawiać.

-Wiedziałaś prawda?-spojrzała na mnie zdziwiona.

-O czym?

-O ciąży. Przewidziałaś to?

-Nie.

-Nie?

-Nie.

-Ale dlaczego?

-Sama nie wiem, czasem nie widzę wszystkiego, ale wiedziałam, że coś się wydarzy.-powiedziała patrząc na Pawkę i Zoję.-Przygotuj się to dziecko które nosisz pod sercem nie będzie zwyczajne jak Zojka czy Pawka.

-Co? Dlaczego?-zaczęłam się niepokoić o nasze maleństwo.

-Nie wiem, ale będzie to coś dobrego na pewno nie złego.

-Roza?-usłyszałam głos męża za plecami.

-Hej Kochanie.-powiedziałam wstając z Katią na rękach. Chciałam pocałować męża, ale się odsuną.

-Możemy porozmawiać w cztery oczy?-spytał patrząc na mnie znacząco.

-Ale muszę opiekować się dziećmi.

-Babciu zajmiesz się maluchami?-spytał Dymitr.

-Oczywiście.-już myślałam, że Jewa mnie poprze. Podałam jej Kaię z ciężkim westchnieniem i ruszyłam za Dymitrem. Szedł przodem, a ja zaraz za nim. Stanęliśmy pod jakimś drzewem z daleka od gapiów.

-Co to ma znaczyć?-spytał patrząc na mnie ostro.

-O co ci chodzi?-spytałam.

-Znikasz bez słowa. Moja matka się zdenerwowała, ale potem się okazało, że zabrałaś dzieci na plac zabaw.

-Czy to źle, że chciałam żeby odpoczęły?!-spytałam, a łzy same napłynęły mi do oczu.

-Nie, ale mogłaś coś im powiedzieć.-Dymitr podniósł głos, dawniej nie zrobiło by to na mnie wrażenia, ale jestem w ciąży i od kilku dni chce mi się płakać. Wybuchłam niekontrolowanym szlochem.

-Przepraszam.-wychlipałam.

-Roza, dlaczego płaczesz?-Dymitr się zdenerwował moim zachowaniem.

-B-bo ch-hciałam d-dobrze, a-a wyszło j-jak zawsze.-powiedziałam odwracając się do niego plecami.

-Roza nie płacz.-Dymitr odwrócił mnie do siebie przodem i przytulił mocno.-Ci nie płacz.

-Na-naprawdę n-nie chciałam.-powiedziałam wtulona w jego tors.

-Już dobrze. Niepotrzebnie się uniosłem to też moja wina.-podniósł mój podbródek i mnie pocałował. Całował delikatnie, niewinnie, ale ja nie tego chciałam. Wpiłam się mocno w jego usta, atakując jego język, Dymitr przyciągnął mnie mocno do siebie i chwycił za biodra.

-Dymitr jesteśmy w miejscu publicznym.-powiedziałam ciężko dysząc, gdy włożył mi rękę pod bluzkę.

-Przepraszam.-powiedział lekko zmieszany.

-Nic się nie stało, ale mogło.-powiedziałam patrząc w te piękne czekoladowe oczy.-A teraz chodź to twojej babci zająć się dzieciakami.-chwyciłam go za rękę i ruszyliśmy w stronę placu zabaw. To co zobaczyłam spowodowało, że kopara mi opadła. Jewa siedziała na ławce i bawiła się z małą Katią. Dymitr zaśmiał się, a ja na niego spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

-Coś się stało Roza?-spytał śmiejąc się z mojej miny.

-Jewa bawiąca się z dzieckiem?-spojrzałam na ławkę i nie mogłam w to uwierzyć.

-Ja taką babcię znam. Zawsze się z nami bawiła jak byliśmy mali.-powiedział obejmując mnie mocno.

-Niesamowity widok.-mruknęłam zaskoczona. Podeszliśmy do ławki i na niej usiedliśmy.

-Nareszcie, kazaliście starej babie zajmować się takim maleństwem czyście zgłupieli?-spojrzała na mnie złowrogo, a do Dymitra uśmiechnęła się.

-Przepraszamy babciu, musieliśmy wytłumaczyć sobie kilka spraw.-powiedział Dymitr przytulając mnie do siebie.

-Dimka nie pieprz, wiem jak to się skończy.-spojrzałam zaszokowana na Jewę.-I nie krzycz na tą biedą dziewczynę. Jest w ciąży nie panuje nad hormonami, a ty ją tylko stresujesz.

-Ale babciu…

-Nie przerywaj mi. Nie tak cię z matką wychowałam.-teraz parsknęłam niekontrolowanym śmiechem. Dymitr siedział zmieszany obok mnie, a Jewa prawiłam mu kazania jak nie wolno traktować kobiety w ciąży. Słuchałam tego z uwagą by w razie co przypomnieć mężowi o niedociągnięciach.

-Dimka, Rose, mamo!-krzyknęła Olena uradowana.-A my was wszędzie szukamy.

-A my cały czas siedzimy tu.-powiedział Dymitr szczęśliwy,  że matka przerwała wykład babci.

-Właśnie widzę, chodźcie na obiad.

-Mamo miałaś nie gotować.-Dymitr spojrzał na matkę.

-Wiem, ale nie mogłam się powstrzymać. Macie świetnie wyposażoną kuchnię.-wstaliśmy wołając dzieci, wzięłam Katię na ręce i ruszyliśmy do domu. Gdy tylko weszliśmy dzieciaki wbiegły do salonu.

-Rose nie powinnaś dźwigać.-upomniała mnie Sonia.

-Spokojnie jest lekka.-powiedziałam podając jej Katię.

-Ale nie możesz dźwigać.

-Przestańcie wszyscy! Nie jestem chora żebyście mnie we wszystkim wyręczali! Po prostu jestem w ciąży!-widzę, że dziś hormony dają o sobie znać. Cała rodzina patrzyła na mnie zaskoczona.

-Masz rację, ale lepiej uważać.

-Do cholery Dymitr na co?!-spojrzałam na niego wściekła.

-Nie chcemy żebyś poroniła.-czyli o to mu chodzi.

-Uspokój się! Wiem jak zadbać o siebie i dziecko! Już przesadzasz. Uważasz, że przez to, że raz poroniłam to zdarzy się jeszcze raz? Myślałeś, że zrobiłam to specjalnie?-łzy napłynęły mi do oczu.

-Roza nie to chciałem….-wybiegłam  z pokoju  i zamknęłam się w naszej sypialni. Łzy zaczęły spływać po moich policzankach i nie miałam ochoty ich wycierać.

-Roza otwórz.-usłyszałam głos męża zza drzwi.

-Nie.-wychlipałam.

-Roza, proszę.-słyszałam załamanie w jego głosie, ale dalej nie chciałam otwierać.

-Zostaw mnie.

-Nie. Roza mam obiad, otwórz.

-Nie.-leżałam na łóżku i czekałam aż odejdzie cały czas dobijał się i prosił, po godzinie zaczęłam go ignorować. Nie wiem jak długo tak leżałam, ale musiałam wziąć świeżą piżamę z garderoby co wiązało się z wyjściem na korytarz. Cicho podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Zobaczyłam talerz na podłodze, a obok niego śpiącego Dymitra. Myślałam, że poszedł na kanapę. Wszędzie było ciemno więc zgaduję, że wszyscy już śpią. Wyszłam z pokoju uważając żeby nie obudzić Dymitra. Wzięłam piżamę i ruszyłam w drogę powrotną. Dymitr stał w drzwiach sypialni i czekał na mnie. Weszłam do sypialni nie zwracając na niego uwagi i gdy chciałam zamknąć drzwi wstawił nogę uniemożliwiając mi zamknięcie ich. Wszedł do środka i zamknął drzwi. Mierzyliśmy się wzrokiem dość długo aż ruszyłam do łazienki. Chwycił mnie mocno za ramię i przyciągnął  do siebie. Przestraszyłam się bo zobaczyłam złość na jego twarzy.

-Myślisz, że obwiniam cię za śmierć naszego pierwszego dziecka?-spytał wściekły.-Myślisz, że gdybym cię o to obwiniał siedziałbym pięć godzin pod drzwiami i czekał aż grzecznie otworzysz? Myślisz, że mi na tobie nie zależy? To wiesz co? Mylisz się i to jak cholera.-stałam tak wpatrzona z przerażeniem w niego.-Powiedz coś do cholery!!!-wiedziałam jedno  Dymitr jest na mnie wściekły.

-Wiem, że tobie na mnie zależy.-tylko tyle byłam w stanie powiedzieć, spuściłam głowę w dół, a on ją podniósł.

-Nie masz odwagi odpowiedzieć na pozostałe pytania?-widziałam, że jego złość po mału się ulatnia, ale wciąż był zły.

-Nie.-powiedziałam krótko, mój hart ducha powracał.

-Czyli tak chcesz się ze mną bawić?-spytał, a ja nie zrozumiałam o co chodzi, ale wiedziałam jedno trzeba działać. Wpiłam się w jego usta i przyciągnęłam blisko siebie. Dymitr na początku zaskoczony oddał pocałunek z brutalnością, ale i namiętnością. Podniósł mnie i rzucił na łóżko, odbiłam się od materaca, ale to mnie nie obchodziło liczył się on. Usiadł na mnie okrakiem i zaczął ściągać moją bluzkę i spodnie. Gdy zostałam w samej bieliźnie spojrzał na moje ciało i się uśmiechnął. Popchnęłam go tak by zszedł z moich nóg i zaczęłam go rozbierać pozbywając się wszystkiego bardzo szybko. Gdy był nagi popchnęłam go na łóżko zdejmując majtki usiadłam na nim tak, że znalazł się we mnie. Zszokowany Dymitr odpiął mój stanik i przewalił na plecy. Ruszał się szybko i płynnie. Po chwili oboje doszliśmy i zasnęliśmy wtuleni w siebie.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej dziś trochę później, ale jest. Mam dla was propozycję. Czy chcielibyście mnie lepiej poznać? Jeśli tak to w komentarzach zostawiajcie pytania przed następnym rozdziałem lub po nim odpowiem na nie na blogu.