Rozdział 203

Dymitr:

Obudziłem się jako pierwszy. Roza leżała wtulona w mój tors i słodko spała. Zacząłem się zastanawiać co się wczoraj ze mną działo? Nakrzyczałem na swoją ciężarną żonę i to dwa razy. A to wszystko przez najnowsze wydarzenia na świecie. Ponoć jakiś człowiek dowiedział się o istnieniu dampirów i morojów. Niby nic, ale okazał się naukowcem i zaczął wygłaszać o nas innym naukowcom. Na szczęście alchemicy się tym zajęli. Ta cała sytuacja była tak nerwowa, że nie zdążyłem ochłonąć i do tego jeszcze telefon od mojej mamy, że Rose zniknęła z dziećmi….nie chciałem na nią nakrzyczeć, ale stało się i postaram się ją za to jak najbardziej przeprosić. Moje rozmyślenia przerwała Roza która zaczęła się budzić. Spojrzałem na nią i zobaczyłem błogi uśmiech na jej pięknej twarzy.

-Hej Towarzyszu. Długo nie śpisz?-spytała przeciągając się i ziewając.

-Witaj Roza. Nie, jakąś chwilę.-uśmiechnąłem się do niej co odwzajemniła.-Jak się czujesz?

-Dobrze, ale czy musisz mnie o to pytać co rano?-spytała z niepewnością.

-Wybacz, ale się o ciebie martwię.-powiedziałem głaszcząc ją po plecach.

-Wiem, ale nie musisz. Oboje czujemy się świetnie.

-A nie obie?-spytałem patrząc na Rozę z uśmiechem.

-Nie to będzie chłopiec.-powiedziała Roza kładąc rękę na brzuchu.

-A ja wiem, że to będzie dziewczynka.-powiedziałem z uśmiechem kładąc swoją dłoń również na jej brzuch.

-Chłopiec.

-Dziewczynka.

-Chłopiec.

-Dziewczynka i chłopiec.-zakończyłem kłótnie.

-Chcesz powiedzieć, że bliźniaki?

-A nie chciałabyś?-spytałem z uśmiechem.

-Na razie nie….sama nie wiem czy poradzimy sobie z jednym, a co dopiero z dwójką.

-Roza damy sobie radę.-powiedziałem trzymając ją w ramionach.-Zresztą będę chodził jeszcze miesiąc do pracy, a potem będę z tobą siedział w domu.

-O nie! Masz chodzić do pracy dopóki nie urodzę.-zaprzeczyła szybko.

-Oszalałaś? A co jeśli zacznie się akcja porodowa, a ty będziesz sama w domu?-spytałem patrząc na nią uważnie.

-No cóż…wtedy zadzwonię do szpitala i ich o tym poinformuje.-powiedziała patrząc na mnie czujnie.

-O nie i ma mnie opuścić poród?-spytałem.

-Towarzyszu, a czy to takie ważne?

-Oczywiście Roza to bardzo ważne. Chcę być jako pierwszy który zobaczy naszą córkę.

-Syna.-poprawiła mnie Roza.

-Dobrze nie zaczynajmy tego od początku. Więc od przyszłego miesiąca będę z tobą w domu.

-Nie, nie możesz musisz czuwać na Lissą i Christianem.

-Roza, ale to ty jesteś ważniejsza.

-Towarzyszu nie mogę być ważniejsza niż twój podopieczny i dobrze o tym wiesz.

-Wiem, ale nie mogę okłamywać ciebie ani siebie.-Roza uśmiechnęła się i pocałowała mnie w polik.

-Jesteś kochany, ale proszę cię chodź do pracy.

-Nie Roza.

-Dobra tydzień przed porodem.

-Trzeci miesiąc.

-Dwa tygodnie przed porodem.

-Czwarty miesiąc.-powiedziałem z bólem.

-Dlaczego tak ci zależy?-spytała.

-Bo chcę być z wami.

-Dymitr w czwartym miesiącu to będziesz nadal tylko ze mną.-powiedziała.

-Roza nie zgodzę się na tygodnie przed porodem bardziej na miesiące.

-Oszalałeś?

-Nie żartuję.

-Dobra ósmy miesiąc.-powiedziała od niechcenia.

-O nie szósty.

-Siódmy?

-Roza.

-Siódmy bardziej nie ulegnę.

-Roza szósty i dwa tygodnie.-powiedziałem patrząc na nią z nadzieją.

-Siódmy.

-Szósty i trzy tygodnie?

-Siódmy.-powiedziała patrząc na mnie groźnie.

-Ale…

-Siódmy albo dopiero po porodzie.

-Szantaż? Zgoda siódmy.-powiedziałem zmęczony.

-Kocham cię.-powiedziała całując mnie w usta.

-Jesteś okrutna.-powiedziałem gdy się odsunęła.

-Wiem, ale tylko szantaż pomaga.-oboje zaśmialiśmy się z jej stwierdzenia.