Rozdział 204

Rose:          

I tak nie cieszy mnie fakt, że Dymitr chce ze mną siedzieć już podczas siódmego miesiąca, ale co ja mam do powiedzenia? Nic. Wstaliśmy i poszliśmy się wykąpać bo wczoraj nie mieliśmy okazji. Po wspólnej kąpieli poszliśmy się ubrać, a następnie zeszliśmy na dół zrobić śniadanie. Właśnie chciałam pomóc Dymitrowi gdy rozdzwonił się mój telefon.

-Tak słucham.-odebrałam nie patrząc kto dzwoni.

-Witaj Rose. Wpadłabyś dziś na obiad?-usłyszałam głos ojca.

-A coś się stało?-spytałam czując, że coś śmierdzi.

-Nie, oczywiście że nie. Nie mogę zaprosić cię na obiad?-spytał.

-Jasne możesz, ale mam pytanie.

-Jakie?

-Mam przyjechać sama czy z całą rodziną?

-A zapomniałem, że macie gości. Nie no z całą rodziną przyjedź. A Dymitr będzie?

-Tak, tato będzie. Ma dziś wolne.-Dymitr spojrzał na mnie zaskoczony.

-To doskonale.-powiedział krótko.

-Chcesz czegoś jeszcze?-spytałam gdy cisza trwała co najmniej pięć minut.

-Nie, nie do zobaczenia.-i się rozłączył.

-Coś się stało?-spytał Dymitr.

-To była moja najdziwniejsza rozmowa z ojcem jaką przeprowadziłam w życiu.

-Dlaczego?-spytał stawiając kanapki na stół.

-Nie wiem, ale to było dziwne.-naszą rozmowę przerwało wejście Pawki.

-Hej ciocia, hej wujek.-przytulił nas oboje i usiadł przy stole.

-A reszta idzie?-spytał Dymitr kładąc ostatnie kubki na stół.

-Tak tylko jeszcze Zoja i Katia mają jakieś problemy z ubraniami. Wiecie kobiety.-zaśmiałam się na stwierdzenie Pawki.

-Tak wiem jakie są, ciocia czasem pół dnia potrzebuje.-powiedział Dymitr, a ja spojrzałam na niego surowo.

-To nie było śmieszne Towarzyszu.-powiedziałam szturchając go w bok.

-A mi się wydało bardzo śmieszne.-powiedział łapiąc mnie w tali i rzucając na kanapę. Po chwili płakałam ze śmiechu przez łaskotki.

-Dimka nie rób jej krzywdy.-powiedziała Sonia wchodząc do pokoju.

-Ja ją tylko łaskoczę.-odparł Dymitr dalej mnie łaskocząc.

-Prze….przestań!-krzyknęłam przez śmiech.

-Nie.-powiedział dalej mnie łaskocząc.

-Dimka.-zganiła go  Olena.

-Nic jej nie robię mamo, a śmiech to zdrowie.-powiedział dalej mnie łaskocząc.

-Cho….Cholera s….skończ!-cały czas się śmiałam i nie mogłam się powstrzymać.

-Nie.-powiedział śmiejąc się ze swojej przewagi. To był moment i wykorzystałam okazję. Chwyciłam jego ramię i przerzuciłam przez siebie. Fakt, że leżałam nie ułatwiał, ale dałam radę po chwili Dymitr leżał na ziemi zaskoczony.

-Brawo!-krzyknęła Zoja patrząc na leżącego wujka.

-Więcej mnie nie łaskocz.-powiedziałam wstając z kanapy. Dymitr zaśmiał się z mojej powagi, ale posłuchał…jak na razie. Dymitr wstał z ziemi i wszyscy zasiedliśmy przy stole jedząc śniadanie.

-Zostaliśmy zaproszeni na obiad.-powiedziałam przerywając ciszę.

-My?-spytała Olena.

-Tak my.

-Gdzie?-spytała Wiki.

-Do moich rodziców.-wiem, że dziewczyny nie czują się najlepiej w towarzystwie mojej matki, która nie akceptuje takiego zachowania jak zrezygnowanie ze służby.

-Na którą?-spytał Dymitr.

-Na dwunastą.-powiedziałam patrząc na męża.

-Dobrze, muszę iść do Hansa, ale zdążę.-powiedział, ale wydawał mi się jakiś dziwny.

-Coś się stało?-spytałam patrząc na niego podejrzliwie.

-Nie jasne, że nie.-wiedziałam, że kłamie, ale nie powiedziałam tego na głos.

-To dobrze.-Dymitr spojrzał na mnie i wiedział, że czeka nas poważna rozmowa.

-Po co idziesz do Hansa?-spytałam.

-Muszę się dowiedzieć kilku spraw.

-Coś poważnego?-spytałam z nadzieją, że coś powie.

-Nie ostatnie nierozwiązane sprawy o których już wiesz.-kurde już myślałam, że coś powie, a teraz już mi nic nie powie.

-Już się bałam, że to coś poważnego.

-Nie, kochanie spokojnie.-nie wierzę, że kłamie mi w oczy.

Dymitr:

Wiem, że w tej chwili kłamie, ale chcę jej oszczędzić nerwów. Niestety jak zostaniemy sami wyciągnie to ze mnie. Już taka jest i nic tego nie zmieni.

-Dobrze teraz muszę was zostawić same. Lecę do Hansa.-powiedziałem wstając. Po chwili wyszedłem z mieszkania i skierowałem się do biura Hansa. Po chwili pukałem do drzwi.

-Wejdź.-usłyszałem. Wszedłem do gabinetu i usiadłem naprzeciwko Crofta.

-Witaj Hans, jakieś nowe informację?-spytałem.

-Z tego co wiemy alchemicy zajęli się naukowcami którzy się dowiedzieli i przetrzymują ich w ośrodku.

-A coś więcej?

-Przykro mi, ale nie.-powiedział. Opadłem ciężko na oparcie. To, że mamy tak mało informacji nie ułatwia nam zadania. Czeka nas dużo czekania którego nie znoszę.