Rozdział 206

Rose:

Weszliśmy do willi rodziców, ale nigdzie ich nie było, z pomocą przyszedł służący.

-Witam państwa, strażniczka Hathaway-Bielikow jest proszona do gabinetu pana Mazura.-spojrzałam na niego zaskoczona.

-Dobrze już idę.-powiedziałam kierując się w stronę gabinetu ojca. Już chciała pukać kiedy usłyszałam głosy dochodzące zza drzwi.

-Zrozum, że trzeba jej powiedzieć Janin.-Abe mówił z przejęciem.

-Ale ja nie chcę.-usłyszałam płaczliwy głos matki.

-Janin ona musi wiedzieć!-krzyknął Abe.

-O co chodzi?-spytałam wchodząc do środka.

-Rose.-usłyszałam głos matki i spojrzałam na nią. Wyglądała na przerażoną. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie.

-Co się stało?-spojrzałam na nich poważnie.

-Spokojnie obie nie możecie się denerwować.-Abe pokazał bym usiadła na krześle.

-Mówcie!-krzyknęłam wściekła.

-Rose…-głos matki się urwał.

-Rose-podjął Abe.-to co ci teraz powiemy może cię wyprowadzić z równowagi, ale proszę cię bądź spokojna.

-Dobrze, mówcie już.

-Rose spodziewamy się bliźniąt.-powiedział Abe patrząc na mnie. A ja? Siedziałam zszokowana nie wiedząc co powiedzieć.

-Rose odezwij się.-poprosiła Janin.

-O cholera.-powiedziałam cicho.-To się wkopaliście.

-Rose dobrze się czujesz?-spytał Abe.-Jesteś bardzo blada.

-Muszę wyjść na świeże powietrze.-powiedziałam krótko i wyszłam na dwór. Wzięłam głęboki oddech, ale nadal było mi słabo.

-Roza.-usłyszałam głos Dymitra za sobą.-Co się dzieje?

-Będą mieć bliźniaki.-powiedziałam cicho.

-Co jest?-Dymitr wydawał się równie zszokowany jak ja.

-Będą mieć bliźniaki. Rozumiesz?-odwróciłam się i popatrzyłam na niego.

-Roza nie masz kurtki rozchorujesz się.-powiedział zakładając mi swój prochowiec.

-Teraz ty się rozchorujesz.-powiedziałam patrząc na niego.

-To nie ja jestem w ciąży.-zaśmiał się cicho, a ja mu zawtórowałam.

-Niech ci już będzie.-powiedziałam mocniej się nim owijając.

-Roza wytłumacz mi teraz, jak to będą mieć bliźniaki?-spytał patrząc na mnie zdziwiony.

-Tak będą mieć bliźniaki, rozumiesz?-spytałam załamana.

-Nie cieszysz się?-spytał przytulając mnie mocno.

-Sama nie wiem co o tym myśleć.-powiedziałam zgodnie z prawdą.

-Nie martw się będzie fajnie. Pomyśl nasze dziecko będzie miało się z kim bawić.-powiedział słodko.

-Tak, ale martwię się o te dzieci. Nadal boję się, że matka ucieknie z dziećmi i coś się im stanie.

-Roza nie martw się będzie dobrze.-powiedział patrząc mi w oczy.

-Kocham cię za to, że potrafisz mnie wspierać.-powiedziałam ze łzami w oczach.

-Kochanie ja nic specjalnego nie robię.-powiedział wycierając moje łzy.

-Nawet nie wiesz jak bardzo mi pomagasz…gdyby nie ty to nie wiem co by się ze mną stało.-powiedziałam przytulając się do niego mocno.

-Roza w większości to ty sama. Ja cię tylko naprowadzam.

-Naprowadzaj mnie dalej.-poprosiłam całując go w usta. Nie wiem jak długo się całowaliśmy, ale zdecydowanie za krótko.

-Dzieci wejdźcie do środka jest zimno.-za sobą usłyszeliśmy głos mojej matki. Zadziwia mnie tymi zmiennymi nastrojami.

-Już idziemy Janin.-powiedział Dymitr poprawiając kosmyk moich włosów. Uśmiechnęłam się nieśmiało.

-Chodź bo ja i dziecko umieramy z głodu.-powiedziałam uśmiechając się nieśmiało.

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, że ten jest krótki, ale zabrakło mi trochę weny może to przez tą godzinę. Dobra zbaczam z tematu: KOCHAM WAS!!! Myślałam, że pojawią się te cztery wymuszone komentarze które zostały dodane byle by tylko był nowy, a tu osiem komentarzy i to jeszcze tak wspaniałych. Popłakałam się naprawdę. Kocham was.