Rozdział 207

Dymitr:

Wszedłem z Rozą do środka i skierowaliśmy się do jadalni. Nasza rodzina już na nas czekała. Janin patrzyła na Rose ze zmartwieniem. Usiedliśmy przy stole i podano obiad. Ciszy stała się naprawdę nie do wytrzymania i chyba każdy to czuł bo nawet Zoja i Pawka siedzieli cicho. Katia spała na kanapie więc nawet ona nie wydawała żadnych dźwięków.

-Co u was?-spytał Abe by rozładować napięcie.

-Dziękujemy, wszystko w porządku.-powiedziała moja mama patrząc na Abe’a z powątpieniem.

-To dobrze.-uśmiechnął się Abe. I znów zapadła cisza.

-Mamo…przepraszam.-powiedziała cicho Roza. Wszyscy patrzyliśmy na obie zaskoczone.

-Nie gniewam się, ale…dziękuję, że się starasz.-powiedziała Janin patrząc na córkę z miłością.

-O co chodzi?-spytałem krojąc schab który miałem na talerzu.

-Zareagowałam dość gwałtownie na wieść o bliźniakach.-powiedziała cicho Roza nie patrzą na nikogo.

-Nie musisz się martwić, jakbym dowiedziała się od swojej matki, że ta spodziewa się bliźniąt też bym tak zareagowała.-powiedziała Janin uśmiechając się nieśmiało do córki.

-Dziękuję mamo.-powiedziała Roza ze łzami w oczach. Nie wiem jak ja wytrzymam tę burzę hormonów przez najbliższe dziewięć miesięcy. Objąłem żonę ramieniem żeby się nie rozkleiła, a ona wtuliła się mocno w mój bok.

-Spokojnie.-szepnąłem cicho.

-Kocham cię.-szepnęła z uśmiechem.

-Ja tiebia lubliu Roza.-powiedziałem całując jej czoło.

*

Po obiedzie Abe zaproponował nalewkę. Na początku nie chciałem pić, ale Roza zapewniła, że mam pić i się niczym nie przejmować. Teraz pijemy już czwartą, albo piątą nalewkę i zaczynam czuć, że chyba jestem piany.

-Dymitr ja nic do cieb…nie mam, ale mógłbyś być trochę bardziej niedoskonały.-powiedział Abe podpierając się łokciami o stół.

-Abe ja nie jestem tak cholernie idealny.-mruknąłem popijając kolejny kieliszek.

-Ale jak to nie?-Abe spojrzał na mnie zaskoczony.

-No nie…nikt nie jest idealny, a ja tym bardziej.

-Wobec tego napijmy się.-powiedział Abe nalewając po kieliszku.

-Tak. Powiedz mi jak ty wytrzymujesz te hormony?-spytałem szczerze zainteresowany.

-Nie wytrzymuję, ale muszę.

-Jak ty to robisz?-spytałem patrząc na niego, lekko się rozmazywał.

-Wychodzę z domu.-powiedział.-I zacząłem palić i siwieć.-zaśmiałem się z tego tekstu.

-Cholera jestem za młody żeby siwieć.-stwierdziłem śmiejąc się.

-Dymitr uwierz na siwienie nigdy nie jest za późno.-spojrzałem na Abe’a teraz przypominał mi trochę Rozę.

-Towarzyszu, a ty za bardzo się nie spiłeś?-spojrzałem jeszcze raz i odkryłem, że Roza stoi naprzeciwko mnie i patrzy na mnie czujnie.

-Kochanie to tylko….-zacząłem liczy ile butelek poszło.

-Dziesięć butelek nalewki Towarzyszu.-powiedziała Roza z rezygnacją.

-Kochanie tak rzadko piję.-wstałem powoli z krzesła i podszedłem do żony chwytając ją w talii.

-Wiem, ale jak się napijesz to wracają twoje zwłoki do domu.-stwierdziła oschle.

-A może tak pójdziemy do sypialni.-spytałem cicho.

-I co chcesz tam robić? Rzygać?-spytała.

-Kochanie dobrze wiesz, że z tobą to ja mogę uprawiać seks bez przerwy.-wiedziałem, że tym ją zdobędę.

-I co nagle to, że jestem w ciąży to ci nie przeszkadza?-spytała patrząc na mnie.

-Kochanie ten twój cały ginekolog powiedział, że możemy…

-Tak, ale nie tak często jak to się ostatnio działo.-powiedziała wyrywając się z moich objęć.

-Gdzie idziesz?-spytałem.

-Do samochodu. Jeśli chcesz wracać do domu to zapraszam.

-Ale ja nie mogę prowadzić.

-I nie będziesz.-spojrzała na mnie jak na głupiego.-Ja będę prowadzić.

-Roza żartujesz?-spytałem śmiejąc się.

-Nie.-powiedziała ostro.-A teraz zdecyduj. Jedziesz czy zostajesz?

-Jadę.-powiedziałem od niechcenia.

-To w tej chwili chodź.-nie chciałem się z nią sprzeczać i ruszyłem zaraz za nią. Po chwili siedziałem na miejscu pasażera z przodu.

-Dimka coś ty ze sobą zrobił?-spytała moja mama patrząc na mnie z troską.

-Kocham cię mamusiu.-powiedziałem patrząc na mamusię.

-Też cię bardzo kocham synku, ale co ci się stało?

-Schlał się, a teraz poniesie kare.-powiedziała Roza odpalając silnik. Już bałem się jej słów. Po chwili jechała tak szybko, że pożałowałem tych dziesięciu flaszek nalewki.

-Roza zatrzymaj się.-poprosiłem czując żołądek podchodzący mi do gardła. Zahamowała tak  gwałtownie, że momentalnie otworzyłem drzwi i w ostatniej chwili wyszedłem z samochodu.

Rose:

Wiem, że źle robię znęcając się tak nad nim, ale jakoś hormony mi na to nie pozwalały. Dymitr wymiotował w krzaki, a my siedziałyśmy  i  czekałyśmy na niego.

-Rose nie bądź dziś dla niego taka surowa.-poprosiła mnie Olena.

-Sama tego nie chcę, ale hormony mi nie pozwalają.-powiedziałam patrząc na Olenę.

-Dobrze rozumiem.-zaśmiała się Olena. Dymitr właśnie wszedł do samochodu.

-Ma ktoś chusteczkę?-spytał trzymając się za głowę.

-Proszę.-powiedziałam podając mu chusteczkę.

-Dziękuję. Daleko jeszcze?-spytał, a mi zrobiło się go szkoda.

-Nie za chwilę będziemy.-powiedziałam uśmiechając się do niego.