Rozdział 209

Rose:

Obudziłam się wtulona w silny tors męża. Spał jeszcze, a ja nie miałam serca go budzić. Tak więc leżałam w silnych ramionach męża i poczułam, że zbiera mi się na wymioty. Nie no znowu ? Wstałam, ostrożnie wychodząc z objęć męża i ruszyłam do łazienki czując przyjemny ból. No nie powiem zaskoczył mnie wczoraj, ale w pozytywny sposób. Doszłam do łazienki uklękłam przed sedesem i zaczął się koszmar od nowa. Gdy skończyłam oparłam czoło o zimne płytki i siedziałam chwilę w ciszy.

-Roza co się dzieje?-usłyszałam zmartwiony głos męża i otwarłam oczy, stał nade mną ze zmartwioną miną.

-Nic specjalnego. Poranne mdłości znów zagościły.-zaśmiałam się z mojego żartu, ale Dymitr ciągle na mnie patrzył.

-Nadal źle się czujesz?-spytał Dymitr zmartwiony.

-Jest już trochę lepiej. Nie martw się tak bardzo.-poprosiłam. Dymitr usiadł obok mnie i zaczął głaskać mój brzuch. No nie powiem było to przyjemne.

-Hej maluchu. Musimy poważnie porozmawiać.-Dymitr zwrócił się do mojego brzucha słodkim tonem.-Tak więc proszę cię żebyś tak już nie katował mamusi tymi mdłościami i wymiotami bo będę musiał was odwiedzać w szpitalu, a tego żadne z nas nie chce.-Chciało mi się śmiać z tego co mówił Dymitr, ale starałam się powstrzymywać.

-Myślisz, że cię posłucha?-spytałam.

-Posłuchasz taty prawda?-monolog z moim brzuchem trwa.

-Jeśli ma mój charakter to nawet nie masz co liczyć.-teraz oboje się zaśmialiśmy.

-Mam nadzieję, że tego po tobie nasza córeczka nie odziedziczy.

-No dzięki. I nie martw się bo to będzie syn.

-Roza oboje wiemy, że masz bardzo trudny charakter, a ja nadal twierdzę, że tu rośnie mała Roza.

-Może masz rację, jestem trudna, ale w oboje wiemy, że spłodziłeś sobie zastępcę, Towarzyszu.

-Coś ciężko mi uwierzyć, że to jest chłopiec.-powiedział Dymitr głaszcząc czule mój brzuch.

-A ja ci mówię to chłopak.

-A co dziecko szepnęło ci do ucha ‘’Mamusiu ja w razie co jestem chłopcem”?

-Nie, ale mam coś takiego jak szósty zmysł.

-Tak jasne, a ja jestem superman.

-Jesteś moim supermanem więc o co ci chodzi?-i tym tekstem wygrałam. Jeden zero dla Rose.

-Roza.-Dymitr popatrzył mi prosto w oczy.

-Słucham.

-Nie kłóćmy się.

-Nie kłócę się z tobą, ja tylko wymieniam zdania.

-Niech ci będzie.-zaśmiał się cicho.-A teraz wydaje mi się, że czas zacząć się szykować z tego co wiem dziewczyny chcą jechać na zakupy, a ja muszę iść na służbę.-pocałował mnie w czoło. Wstał podając mi rękę.

-Nie zapomnij iść do Hansa.-tak naprawdę bardzo zależało mi na tym by był przy każdym USG.

-Oczywiście nie zapomnę.-powiedział podchodząc do umywalki. Oboje zaczęliśmy poranną toaletę i już po chwili oboje schodziliśmy na dół zrobić naleśniki dla całej rodziny. Gdy wszystko było gotowe na dół zaczęły schodzić dziewczyny.

-Co tak ślicznie pachnie?-spytała Olena wchodząc do kuchni.

-Naleśniki.-powiedział mój ukochany.

-Synku jak się czujesz?-spytała Olena dotykając czoła Dymitra.

-Jest dobrze mamo, a co wczoraj było ze mną aż tak źle?-spytał przestraszony.

-Tak, mówiłeś Olenie jak to bardzo kochasz swoją mamusie, a potem poprosiłeś żeby zaśpiewała ci tą kołysankę co kiedyś.-wtrąciłam się do rozmowy.

-Naprawdę? Ile ja wczoraj wypiłem?

-Dziesięć nalewek domowej roboty.

-Ile do cholery?!-spytał zaszokowany.

-Dziesięć i nie klnij tu są dzieci.-upomniałyśmy go z Oleną.

-Nie to jakiś żart?

-Nie, a Abe nie wiem jak dziś żyje, ale mu nie zazdroszczę.-powiedziałam szczerze, ojciec miał zapewne zgon i kaca mordercę w jednym. Już widzę jak matka się  na niego drze za to ile wypił. Piękny widok.

-Czyli on wypił tyle ile ja?-zapytał Dymitr.

-Tak. Powiem ci, że się zaprzyjaźniliście na tyle, że pytałeś jak wytrzymuję tę burzę hormonów i zastanawiałeś się czy ze mną nie osiwiejesz.

-O matko! Roza przepraszam ja tak bardzo  nie chciałem…

-Spokojnie Towarzyszu rozumiem, że chwilami ciężko ze mną wytrzymać sama ze sobą nie wytrzymuję.

-Roza dziękuję nawet nie wiesz jaka jesteś wspaniała.-powiedział całując mnie i przytulając.

-Spokojnie Towarzyszu, ja nie mam się na ciebie o co gniewać.-Powiedziałam poprawiając bluzkę którą trochę pomiętosił przez tą ‘’wdzięczność’’ .

-Dobrze dzieci chodźcie bo jedzenie stygnie.-powiedziała Olena śmiejąc się z zachowania syna.