Rozdział 210

Dymitr:

Obudziłem się patrząc na śpiącą Rozę. Ciągle ciężko mi uwierzyć, że nam się udało, ale to jest prawda. Pocałowałem żonę w głowę i wstałem cicho zbierając swoje rzeczy z podłogi i skierowałem się w stronę łazienki. Po porannej toalecie ruszyłem do kuchni. Dziś najważniejszy dzień dla mojej kochanej siostrzyczki, to już dziś stanie się ''strażniczką". Wiem, że nie podejmie służby, ale i tak chcę żeby wypadła jak najlepiej. Stwierdziłem, że omlety będą najlepszym pomysłem i zabrałem się za przygotowanie ich.
-Wujek, chcesz żebym ci pomógł?-usłyszałem za plecami głos Pawki.
-Hej, co ty tu robisz?
-Wstałem, a mama i babcia jeszcze śpią i zszedłem bo słyszałem, że ktoś jest w kuchni.
-No to chodź, pomożesz.-chłopiec uśmiechnął się do mnie i podszedł do blatu. Po chwili oboje wrzuciliśmy składniki do jednej miski. Zanim Pawka przyszedł pokroiłem jeszcze szynkę, ogórka i paprykę. Pawka zaniósł na stół talerze i sztućce, a ja w tym czasie zająłem się smażeniem.
-Dzień dobry chłopcy.-usłyszałem za sobą głos żony.
-Hej ciocia.-powiedział Pawka wchodząc do kuchni.
-Witaj kochanie.-powiedziałem nie odwracając się.
-Ej, a buziak na dzień dibry?-spytała Roza przytulając mnie od tyłu.
-Podejdź bliżej, a dostaniesz.-wykonała moje polecenie i po chwili oboje się całowaliśmy.
-Wujek, ciocia nie chcę wam przeszkadzać, ale ten omlet wygląda jakby nie był do zjedzenia.-usłyszeliśmy głos Pawki i spojrzałem na patelnię.
-Cholera spaliłem.-mruknąłem wyrzucając omlet do śmieci.
-Czyżbym cię rozpraszała?-spytała Roza z uśmiechem.
-I to jeszcze jak.-mruknąłem jej do ucha.
-Miło to słyszeć, Towarzyszu.-powiedziała niosąc do stołu szklanki. Po chwili na dole byli już wszyscy włącznie z Zoją, która dziś strasznie marudziła.
-Ale mamusiu ja chcialam spac, a ty mnie obudzilas.-sepleniła zła na Karolinę.
-Zoja zrozum dziś jest bardzo ważny dzień i nie ma czasu na sen i twoje marudzenie.-Karolina wydawała się zestresowana.
-Dlacego jest taki wazny?-spytała jedząc omlet.
-Ciocia Wiktoria dzisiaj zdaje test na strażniczkę.
-Karolina cicho!-krzyknęła Wiktoria siedząc obok mnie i dłubiąc w omlecie.
-Siostra czy ty się denerwujesz?-spytałem przytulając młodą.
-Trochę.-przyznała.
-Radzę ci zjeść, bo tam na arenie będziesz potrzebować siły i sprytu, a z pustym brzuchem to ci nie wyjdzie. Uspokój się ćwiczyliśmy to tyle i wiem, że  tam na arenie to będzie dla ciebie bułka z masłem.-zapewniłem siostrę chcą dodać jej otuchy.
-Zachowujesz się jak tatusiek.-zaśmiała się cicho.
-Czasem muszę i przygotowuję się do najważniejszej misji  w moim życiu.-mówiąc to mimowolnie spojrzałem na Rozę, która uśmiechała się słodko.
-Będziesz świetnym ojcem Dimka.-powiedziała i się do mnie przytuliła.-Ja tiebia lubliu brat.-mruknęła wtulona we mnie.
-Ja tiebia toże lubliu sestrnka*.-powiedziałem całując ją we włosy. Sam nie wiem kiedy tak urosła jeszcze niedawno nosiłem ją na barana, a teraz za kilka miesięcy kończy osiemnaście lat.
-Dosc!-krzyknęła Zoja.-A mnie kto pzytuli?-spytała. Pawka wzdychnął ciężko i przytulił siostrę tak jak ja to zrobiłem z Wiktorią.
-Tylko nie licz na to, że ci powiem, że cię kocham.-zastrzegł szybko.
-Ale ja cie kocham braciszku.-powiedziała Zoja uśmiechając się i dając mu budziaka w policzek.
-Dobra koniec tego.-powiedział odsuwając się od siostry i wycierając policzek. Wszyscy zaśmialiśmy się z nich, a  dzieciaki patrzyły na nas niezrozumiale.
-Lepiej?-spytałem Wiki.
-Od razu.-uśmiechnęła się do mnie, a samotna łza zakręciła się w kąciku jej oka. Pośpiesznie ją wytarłem i pocałowałem ją w czoło. Wróciliśmy do śniadania. Po śniadaniu poszliśmy się przygotować do wyjścia. Wszedłem z żoną do naszej garderoby, a ta mnie pocałowała w usta, długo i namiętnie, gdy się odsunęła spojrzałem na nią zaskoczony.
-Za co to było?-spytałem ciężko dysząc.
-Za te słodkie słówka co mówiłeś przy stole.-powiedziała patrząc na mnie z tym pięknym uśmiechem.
-Ale one były do mojej siostry.-powiedziałem szybko.
-Wiem, ale były słodkie i czułe.-powiedziała znów się do mnie przybliżając.
-Tak uważasz?-spytałem z uśmiechem.
-Tak, właśnie tak.-powiedziała stając na palcach by mnie pocałować. Po chwili całowaliśmy się  wolno. Włożyłem ręce pod jej bluzkę i głaskałem brzuch przechodząc na plecy.
-Seks w garderobie?-spytała ciężko dysząc.
-Na to wychodzi.-mruknąłem całując jej szyję.
-Tu jeszcze tego nie robiliśmy-powiedziała pozbywając się mojej koszulki. Szybko ściągnąłem z niej bluzkę i spodnie zostawiając ją w samej bieliźnie. Roza jak to Roza cierpliwa nie jest i pozbyła się moich spodni razem z bokserkami. Ja nie będąc jej dłużny szybko pozbyłem się jej koronkowych majtek i stanika. Musieliśmy się niestety śpieszyć, ale i tak było przyjemnie. Po wszystkim ubraliśmy się w wcześniej przygotowane ubrania i zeszliśmy na dół gdzie wszyscy na nas czekali. Przytuliłem żonę mocniej do siebie i ruszyliśmy na spotkanie z przeznaczeniem Wiktorii. Wiem śmiesznie to brzmi, ale zawsze chciałem coś takiego pomyśleć albo powiedzieć. Szliśmy powoli w stronę areny, która została wybudowana specjalnie na dziś. Roza wciąż mnie mocno przytulała co było bardzo przyjemne. Po jakiś dziesięciu minutach marszu wpadliśmy na Stana.
-Witaj Stan.-zawołała Roza widząc, że nas nie widzi.
-A niech mnie przecież to Hathaway i Bielikow.-zawołał zaskoczony.
-Stan jak już to Hathaway-Bielikow.-zaśmiała się Roza.
-Jak panienka woli-powiedział Stan z uśmiechem.
-Co u ciebie?-wtrąciłem się do tej dziwnej wymiany zdań.
-Świętnie, lecę  właśnie na testy.-powiedział patrząc na arenę.-Postarali się.
-Tak, wygląda tak jak w Akademii.-spostrzegła Roza.
-Nawet lepiej.-powiedział Hans.
-Też mi się tak wydaje.-powiedziałem cicho.
-Idziecie?-spytał Stan pokazując na arenę.
-Tak, moja siostra dziś będzie zdawać testy.
-Siostra?-spytał Stan.
-Wiktoria Bielikow.-podsunęła Roza. Stan zastanawiał się chwilę.
-A faktycznie widnieje taki nazwisko na liście. Zastanawiałem się  czy to twoja rodzina.
-Tak najmłodsza siostra.-Stan spojrzał na mnie zdziwiony.
-Ile ty masz sióstr?-spytał.
-W sumie trzy. Dwa lata ode mnie starszą Karolinę, młodszą o dwa lata Sonię i najmłodszą Wiktorie.-powiedziałem spokojnie.
-No to muszę ci się przyznać, że nie miałem pojęcia o twoich siostrach.
-Wiem, wszystkie uczyły się w Rosji tylko najmłodsza przeniosła się na Dwór.-powiedziałem patrząc jak dziewczyny wchodzą  na arenę.
-Chodźmy już.-ponagliła ROza
-Rose, a ty co taka nerwowa?-spytał Stan.
-Jestem nerwowa bo jestem w ciąży i nogi mnie bolą więc daj mi święty spokój.-no i po wspaniałym humorze Rozy.
-Jesteś w ciąży?!-spytał zaszokowany Stan
-Tak.
-Z kim?
-Jak to z kim do cholery?! Z Dymitrem.-tak dobry humor poszedł na wycieczkę.
-Czyli to prawda?-spytał nadal zaszokowany Stan.
-Chcesz USG?-spytała Roza sarkastycznie
-Nie, ale ciężko mi w to uwierzyć.-powiedział Stan pocierając czoło.-Dobra pogadamy potem bez zaraz się spóźnię.-powiedział biegnąc w stronę areny.
-Nie musiałaś być dla niego niemiła.-powiedziałem przytulając ją mocniej.
-Wybacz, ale mnie wkurzył.-powiedziała kładąc ręce wokół mojego pasa.
-To co idziemy?
-Idziemy, chcę w końcu usiąść.-powiedziała, a ja zaśmiałem się w duchu.

------------------------------------------------------------------------------------ 

sestrenka*.-siostra