Rozdział 217

Rozdział dedykuję  Bad girs, która była na mnie wściekła(spokojnie jak obiecałam to dodam drugi).

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rose:

Nadszedł poniedziałek. Bardzo trudno było mi wypuścić Dymitra mając świadomość, że teraz tak będą wyglądać nasze tygodnie i miesiące. Wczoraj Dymitr zrobił mi niespodziankę. Była piękna pogoda i wybraliśmy się na piknik nad jeziorem. Końcówka września, a na dworze dwadzieścia trzy stopnie, aż grzech nie skorzystać. Sprzątałam właśnie po śniadaniu gdy usłyszałam dzwonek. Ruszyłam do drzwi. O tym, że jestem w ciąży wie niewiele osób bo na razie nie chcemy zapeszać i nie mieliśmy czasu nikogo poinformować. Spodziewałam się, że Dymitr czegoś zapomniał, ale wtedy by nie pukał. Otworzyłam drzwi.

-Sonia.-powiedziałam widząc po drugiej stronie znajomą twarz.

-Hej, musisz mi się wytłumaczyć.-powiedziała wchodząc do środka.

-Jasne wchodź, czuj się jak u siebie.-mruknęłam.-Napijesz się czegoś?-spytałam.

-Poproszę wodę.-powiedziała z uśmiechem.

-Dobrze, a teraz mi powiedz co cię do mnie sprowadza?-spytałam ciekawa podając jej szklankę.

-To ty powinnaś odpowiedzieć na moje pytanie.

-Jakie?

-Dlaczego nie jesteś w pracy?-spytała z dumnym uśmiechem.

-Masz mnie.

-Co?

-No faktycznie nie jestem w pracy, jestem na zwolnieniu.

-Ale co ci jest?-spytała zaciekawiona.

-Jestem w ciąży.-powiedziałam z uśmiechem.

-Żartujesz?-spytała zaskoczona.

-Nie.

-Od kiedy?

-Od trzech tygodni.

-I od kiedy wiesz?

-Od trzech tygodni.

-Kiedy chciałaś mi powiedzieć?

-Chcieliśmy urządzić kolację na której byśmy to ogłosili, ale popsułaś niespodziankę.-powiedziałam oburzona.

-Oj nie gniewaj się.-powiedziała trykając mnie łokciem.

-Nie gniewam się.-zaśmiałam się.

-Czyli razem będziemy się kulać?-spytała Sonia z uśmiechem.

-Ej, ej ja mam jedno nie trzy.-powiedziałam szybko.

-I tak się cieszę, że są trzy.-pogładziła czule brzuch.

-Ale ty będziesz pierwsza.-powiedziałam wiedząc, że niedawno mijał pierwszy miesiąc ciąży.

-Wiem, ale i tak razem będziemy mogły jeździć na zakupy dla dzieci.-zaśmiałam się widząc jak udaje podekscytowanie.

-Już nie mogę się doczekać. Lissa zapewne odpada, ale Syd na pewno nam nie odmówi.-powiedziałam wiedząc, że pojedzie z nami po ciuszki dla Declana. 

-Na pewno, już nie mogę się doczekać.-powiedziała szczęśliwa. Szczerze, sama się cieszyłam, że będę mogła porobić coś normalnego z koleżankami.

-Soniu, czy Michaił też będzie z tobą od któregoś miesiąca?-spytałam ciekawa.

-Tak, od szóstego. Powiedział, że mi nie odpuści, tym bardziej, że przy trojaczkach jest ryzyko wczesnego porodu.-powiedziała niezbyt zadowolona. Wydaje mi się, że tak samo jak ja chciała pokazać mężowi, że da sobie radę sama.

-Dymitr będzie ze mną od siódmego choć chciałam żeby był ze mną tydzień przed porodem.-zaczęłam narzekać.

-Rozumiem cię, im się wydaje, że gdy będą na służbie to do domu wpadną strzygi i nas pozabijają. Oni po prostu dramatyzują.-stwierdziła Sonia.

-Masz rację.-zgodziłam się z uśmiechem.

-A wiesz w czym jeszcze mam rację?

-W czym?

-Że czas iść do jakiejś kawiarni. Mam ochotę na coś słodkiego.

-Sonia, nie jestem pew....

-Wiem, że ty też tego chcesz.-chciałam i to bardzo, ale bałam się, że jak dopadnę słodyczy to źle się to skończy.

-Niech ci będzie.-czy jeden pączek może coś mi zrobić? Nie.

-Ubieraj się, no chyba, że idziesz w brudnej koszulce.-powiedziała patrząc na mnie z uśmiechem. Ruszyłam na górę. Zdecydowałam się na spodnie w kolorze khaki, a do tego biała bluzka na naramkach do tego ubrałam moją kochaną ramoneskę, a na nogi czarne trampki. Rozczesałam jeszcze włosy i chwyciłam jakąś torebkę żeby schować telefon, pieniądze i klucze. Zeszłam na dół gdzie czekała Sonia.

-Dziewczyno jak ty szybko potrafisz się ubrać.-powiedziała zaskoczona widząc mnie na schodach.

-Moja praca tego ode mnie wymaga.-powiedziałam kierując się w stronę drzwi. 

-Coś o tym wiem. Michaił potrafi wyszykować się w dwie minuty, a ja w tym czasie wstanę.-zaśmiała się ze swojego stwierdzenia.

-Wiem, Dymitr też szybciej się ubiera.-powiedziałam zamykając i zakluczając drzwi. Ruszyłyśmy przed siebie.-Tak właściwie to gdzie my idziemy?-spytałam.

-Jest taka jedna knajpka w której mają pycha słodkości.-powiedziała Sonia, a jej oczy zabłyszczały.

-Dobra, prowadź.-powiedziała idąc obok niej. Chwyciła mnie pod ramie i szłyśmy rozmawiając o wszystkim co tylko nam wpadło do głowy. Po jakiś dziesięciu minutach byłyśmy na miejscu. Kojarzyłam tą kafejkę, ale nigdy w niej nie byłam. Wnętrze było przytulne choć ściany były pomalowane na czarno, ale drewno-które było na drugim miejscu zaraz po czerni-sprawiało, że czuło się tu dobrze. Podeszłyśmy z Sonią do lady i zamówiłyśmy dwie gorące czekolady ze skórką pomarańczy i na razie po dwa pączki. Wiem, że u mnie zapewne skończy się na pięciu, ale na razie dwa. Kelnerka poinformowała nas, że mamy iść usiąść, a ona przyniesie nasze zamówienie. Ruszyłyśmy do stolika pod oknem.

-Przepraszam, może dosiądą się panie do nas?-usłyszałam po swojej prawej i spojrzałam w tamtą stronę. Eddy, Michaił i Dymitr siedzieli przy stoliku i rozmawiali o czymś przy kawie i ciepłym pączku. Podeszłyśmy do nich. Przywitałam się z Michaiłem i Eddy'm, a Dymitrowi usiadłam na kolanach dając całusa w policzek. Spiął się na chwile, ale po chwili się rozluźnił.

-Co wy tu robicie?-spytał Dymitr.

-Sonia, tylko nie mów, że wciągnęłaś w to też Rose.-powiedział zrozpaczony Michaił.

-O co chodzi?-spytałam.

-Sonia przychodzi tu sama, ale widzę, że znalazła sobie towarzystwo. Ma teraz ogromy apetyt na słodycze.

-To nie tak.-powiedziała szybko Sonia.-Ja po po prostu...

-Sonia mnie tu zaprosiła chciałyśmy trochę pogadać.-powiedziałam szybko ratując przyjaciółkę.

-O czym chciałyście pogadać?-spytał Dymitr wiedząc, że kłamię.

-A chwaliłeś się chłopakom?-odwróciłam kota ogonem.

-Dymitr czym?-oboje od razu spojrzeli na nas.

-Jak mogłeś im nie powiedzieć?

-Myślałem, że na razie nikomu nie mówimy.-powiedział zagubiony.

-Ale kilka osób wie, więc mogłeś im powiedzieć.

-Dobra, chłopaki będę ojcem.-usłyszałam dumę w jego głosie, a jego ręce momentalnie spoczęły na moim brzuchu głaszcząc go delikatnie.

-Gratulacje.-chłopaki momentalnie wstali i zaczęli nas ściskać. 

-Dymitr teraz będziemy się wymieniać informacjami dotyczącymi dzieci i ciąży.-stwierdził Michaił.

-Już nie mogę się doczekać.-powiedział szczęśliwy Dymitr. Przyniesiono nasze zamówienie więc na chwilę ucichliśmy.

-Roza, dwa?-spytał Dymitr.

-No co? Wiesz, że ja od dwóch to dzień zaczynam.-powiedziałam wzruszając ramionami.

-A planujesz jeszcze kilka zjeść?-spytał ciekaw.

-Nie.-powiedziałam mając pełne usta pączka z toffi.

-Rose, przecież wiem, że kłamiesz.

-Sama nie wiem.-powiedziałam wymijająco.

-Wiedziałem.-odparł dumny Dymitr. 

-Skąd wiesz kiedy Rose kłamie?-spytał Michaił.

-Nie wiem jak to wytłumaczyć po prostu wiem i tyle.-powiedział Dymitr dumny. A ja skupiłam się na pączku. Tak to nie jest mój ostatni pączek tego dnia.