Rozdział 219

Rozdział jest dedykowany Mańce. Weź się już na mnie nie złość.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rose:

Obudziłam się wtulona w męża. Zasnęliśmy dopiero koło trzeciej w nocy, a jest ósma rano. Chwile ósma?

-Dymitr wstawaj!-krzyknęłam szturchając męża.

-Co się dzieje?-spytał gotów do bitwy.

-Zaspałeś do pracy.-powiedziałam chcąc wstać. Dymitr przyciągnął mnie do siebie i przytulił.

-I dlatego mnie budzisz? Po tym jak w nocy nie dałaś spać?-spytał z uśmieszkiem.

-O czym ty mówisz? Od kiedy chcesz zostać wywalony z roboty?

-Cholera zapomniałem!-powiedział kładąc głowę na poduszkę.

-O czym?

-Roza ma dziś wolne. Zapomniałem- ci powiedzieć.

-A ja obudziłam cię w wolny dzień.-powiedziałam załamana.

-Nie martw się.-powiedział całując mnie w czubek głowy.

-Ale mogłeś jeszcze spać. Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś?-spojrzałam na niego.

-Bo nie dałaś mi wczoraj dojść do słowa.-powiedział krótko.

-Ale za to miałeś świetną zabawę. Przyznaj.-zaśmiałam się widząc jego minę.

-O tam masz rację. Nie nudziłem się.-powiedział całując mnie w czubek głowy. Położyłam się na jego piesi i słuchałam bicia serca, ręce Dymitra zjechały na mój brzuch.

-Roza twój brzuch.-powiedział Dymitr.

-Co z nim?-szybko odkryłam się i spojrzałam wystraszona na brzuch. Okazało się, że brzuszek lekko się zaokrąglił.-Towarzyszu nie strasz.

-Wybacz, ale nie mogłem w to uwierzyć. Cały czas nie mogę uwierzyć, że wszystko się tak układa.

-Nie zapeszaj.-mruknęłam wiedząc, że gdy jesteśmy naprawdę szczęśliwi nasze szczęście lubi się rozpadać.

-Roza, co może się stać?

-Nie wiem, ale nie rozmawiajmy o ty. Zejdźmy na przyjemniejsze tematy.-powiedziałam siadając na jego brzuchu.

-Na przykład jakie?-spytał zadziornie.

-Co chcesz dzisiaj robić?-spytałam ciekawa.

-Sam nie wiem, spędzić czas z żoną, bo żona nawet nie wie jak bardzo stęskniłem się za nią przez te dwa dni w których przestała się do mnie odzywać.

-Przestała się odzywać z wiadomych przyczyn.-powiedziałam krótko.

-Tak?

-Tak, to co dziś robimy?

-Nie wiem.-mówiąc to znów położył ręce na moim brzuchu.-Hej maluchu. Co chcesz dziś robić z mamą i tatą?-spytał mój brzuch całując go na końcu.

-Wątpię by ci odpowiedział.

-Odpowiedziała.

-Znów zaczynasz?-spytałam patrząc na niego.

-Roza, czuję w trzewiach, że to będzie dziewczyna.

-Chłopak.

-Co ty się tak spierasz przy tym chłopcu?-spytał Dymitr.

-Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się....wprost to czuję, że to będzie chłopiec.-powiedziałam w końcu to co mnie tak długo męczyło.

-Jak to czujesz?-spytał Dymitr siadając, przez to, że siedziałam na jego brzuchu zjechałam na jego nogi.

-Nie wiem jak to wytłumaczyć, ale mam taką dziwną pewność, że to będzie syn.

-Może po prostu spytamy lekarza gdy będzie można co się urodzi?

-O nie.-zaprzeczyłam szybko.

-Dlaczego?

-To nasze pierwsze dziecko, które było niespodzianką więc niech tą niespodzianką zostanie do końca.

-Roza, ale łatwiej nam będzie dobrać kolory do pokoiku dziecka.

-Nie, zrobimy mu taki pokoik, że dla dziewczynki i chłopca.-zaprzeczyłam.

-Jaka ty potrafisz być uparta.-powiedział wkładając kosmyki włosów które poleciały mi na twarz za ucho.

-Taką mnie wziąłeś twoja wina.

-Moja nagroda.-powiedział przysuwając się do mnie.

-Nie jestem nagrodą.

-Roza, jesteś nawet nie wiesz jak bardzo byłem przekonany, że do końca życie będę sam, a potem zjawiłaś się ty i zaburzyłaś mój porządek. Nie mogłem jeść, spać normalnie funkcjonować dopóki cię nie zobaczyłem. Byłaś, jesteś i zawsze będziesz dla mnie całym światem.-mówiąc to bawił się moimi włosami.

-Ale jak to?-spytałam zszokowana.-A Christian?

-Christian to tylko podopieczny to ty jesteś moim życiem gdy nie ma cię nie ma mnie. Bez ciebie świat nie istnieje.

-Dymitr nie wolno ci tak mówić.

-Roza, chrzanię zasady które nie pozwalają mi być z tobą i naszym dzieckiem. Jeśli rząd zdecyduje, że nie możemy być razem odejdę ze służby i  znajdę inną pracę tylko po to by być z tobą.-jego słowa zaprzeczały wszystkiemu w czym nas szkolili, ale powiedział to do mnie nie do kogoś obcego. Nie wytrzymałam i go pocałowałam.

-Ja tiebia lubliu tovarishch.

-Ja tiebia toże lubliu Roza.

-Dobrze było słodko, ale teraz czas się ubrać.-mruknęłam wstając z łóżka.

-Dlaczego ja tam bym wolał spędzić dzień sam na sam z żoną w łóżku.

-Przez najbliższe osiem miesięcy nie będzie sam na sam.-zauważyłam.

-Masz rację. Dobra wstajemy.-powiedział podnosząc się. Weszłam do garderoby i wzięłam pierwsze lepsze spodnie. Padło na czarne rurki. I pojawił się problem.

-Towarzyszu, przynieś mi te spodnie co wczoraj miałam na sobie!-krzyknęłam starając się zapiąć guzik.

-Co się dzieje?-spytał wchodząc z moim spodniami.

-Nie mogę się zapiąć.-powiedziałam ściągając spodnie.

-A ja wiem dlaczego.-powiedział dumny.

-Dlaczego?-spytałam. Podszedł i położył mi dłonie na brzuchu.

-Dlatego.

-Ale przecież nie widać aż tak, że jestem w ciąży.-powiedziałam patrząc w lustro.

-Może nie widać, ale spodnie na tyłek nie wchodzą.-zaśmiał się Dymitr.

-Spodnie na tyłek wchodzą, ale się nie zapinają.-powiedziałam.

-Zarządzam wycieczkę do centrum handlowego.-powiedział Dymitr.

-Ale zaraz zamykają centra.-powiedziałam patrząc na zegarek.

-Ile potrzebujesz na wyszykowanie się?

-Z piętnaście minut.

-Czyli zdążymy do tego centrum gdzie zamykają o dziesiątej.

-Mam mieć trzy godziny?-spytałam załamana.

-A ile ci potrzeba?

-No z cztery.

-Przykro mi bierz co dają.-powiedział wychodząc, a ja zaczęłam się zastanawiać co na siebie włożyć. W końcu znalazłam spodnie które były trochę większe i szybko je założyłam założyłam białą koszulkę na naramkach, a na nią beżowy wełniany sweterek. Do tego czarne botki, ramoneska i szalik. Po chwili byłam na dole gdzie mąż szykował śniadanie.

-Jedz. Sonia i Michaił z nami pojadą.-powiedział popijając kawę.

-Więc tak to sobie wymyśliliście z Michaiłem?-spytałam kończąc kanapkę.

-Co?

-Jednak jedziecie z nami.-odparłam lekko zdenerwowana.

-Rose to nie miało tak być jak chcecie to jedźcie jutro, ale dziś jadę z tobą tylko i wyłącznie z powodu tego, że nie masz spodni.

-Miło.-odparłam wkładając naczynia do zmywarki.

-Roza.-Dymitr podszedł i mnie przytulił.

-Jedźmy już.-ponagliłam, a on się zaśmiał.

-Kocham te twoje zmienne nastroje.

-Ja ciebie też.-powiedziałam z uroczym uśmiechem.